Έχει γίνει πολύ κουραστική η κατάσταση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ή ακόμα και αστεία: εξαρτάται πάντα από την σκοπιά που κοιτάς τα πράγματα. Είναι πραγματικά να απορείς για το αν πρόκειται περί μιας αληθινής εσωτερικής ζωής ενός κοινοβουλευτικού κόμματος (και μάλιστα όχι κάποιου τυχαίου αλλά εκείνου της αξιωματικής αντιπολίτευσης) ή για κάποιο πρωτότυπο, κρυφό reality ή/και ένα μεγάλο κοινωνικό πείραμα. Σε κάθε περίπτωση είναι δεδομένο: επί εποχής Κασσελάκη δεν έχει υπάρξει ούτε μια μέρα ηρεμίες και απόλυτης συσπείρωσης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο και αν επικοινωνιακά ο Κασσελάκης επιχειρεί διαρκώς να πλασάρεται ως η μεγάλη ενωτική μορφή που θα οδηγήσει εκ νέου τον ΣΥΡΙΖΑ στην Γη της κυβερνητικής Επαγγελίας, η παρουσία του επιβεβαιώνεται διαρκώς πως είναι τόσο διχαστική που υπό μια έννοια, το «πείραμα» της ίδιας της απότομης προσγείωσής του στα πράγματα αποδεικνύεται όλο και πιο αποτυχημένο μέρα με τη μέρα. Το χειρότερο για αυτόν είναι πως επί του πρακτέου αποτυγχάνει ξανά και ξανά να διαχειριστεί την συνειδητή αντίφαση μέσω της οποίας πολιτεύεται.
Ήταν εξ’ ορισμού πολύ δύσκολο να φύγει πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ η σκιά του Αλέξη Τσίπρα. Και ο Κασσελάκης δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την προσωποποίηση μιας τάσης που θέλει το κόμμα να κόψει για πάντα τους δεσμούς του με την εποχή Τσίπρα. Το ότι ο Κασσελάκης αυτοπαρουσιάζεται ως «συνεχιστής του Αλέξη» και ταυτόχρονα καταγγέλλει το παρελθόν του τελευταίου δείχνει την προχειρότητα της μετεξέλιξης στην οποία (θέλει να) ηγείται. Ενόψει του φθινοπωρινού συνεδρίου μοιάζει πιο αδύναμος σε σχέση με κάθε άλλο χρονικό σημείο της προηγούμενης περιόδου: η τρίτη διάσπαση μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο ηγεσίας του μοιάζει πιο σίγουρη από ποτέ και οι άνθρωποι που τον στήριξαν (ο Πολάκης και ο μηχανισμός του δηλαδή) μοιάζουν να στρέφονται σε στρατηγικές που δεν τον συμπεριλαμβάνουν πλέον.
Παραπλεύρως της ιστορίας αυτής, ο Τσίπρας, που προς το παρόν κρατάει στάση σιωπής όπως είναι λογικό, γίνεται εκ νέου επίκαίρος μέρα με τη μέρα. Η Νέα Αριστερά, η σχεδόν σίγουρη φυγή της «ομάδας των 87» εξαιτίας των νέων διαξιφισμών (διάσπαση που εφόσον γίνει όχι μόνο δεν θα κουβαλάει το «στίγμα» πως έγινε εξαιτίας της απώλειας καρεκλών αλλά θα συμβολίζει και την «γέφυρα» ανάμεσα στο σήμερα και την εποχή Τσίπρα) αλλά και οι εσωτερικές διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αφού ξεμπερδέψει με τις δικές του εκλογές θα αρχίσει να κοιτάει όλο και πιο συνειδητά το σχέδιο μιας μεγάλης κεντροαριστερής παράταξης συγκροτούν έναν χώρο αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ που ψάχνει μια συγκολητική ουσία.
Ο Τσίπρας μοιάζει να είναι η τέλεια συγκολητική ουσία. Και όσον αφορά το ερώτημα για το αν τα επιμέρους υλικά έχουν τη διάθεση να ενωθούν, οι εξετάσεις για τον πάλαι ποτέ ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν επιτυχημένες: αυτό που ο Κασσελάκης βιώνει ως ασύλληπτο άθλο, δηλαδή τον συγκερασμό και τη σύνθεση ένα σωρό τάσεων, υπήρξε το μεγάλο πολιτικό ταλέντο του Αλέξη Τσίπρα. Και σε περίπτωση που αναλάβει εκ νέου να φέρει εις πέρας μια νέα τέτοια αποστολή σε έναν νέο σχηματισμό, το ερώτημα θα άβολο για τον Κασσελάκη ακόμα και αν καταφέρει να επιβιώσει στην ηγεσία του κόμματος του: θα έχει λόγο ύπαρξης;