Η μεγαλύτερη παγίδα της πολιτικής δεν είναι ούτε οι λανθασμένες εκτιμήσεις ούτε τα ελλιπή σχέδια ούτε οι λάθος συνεργάτες ούτε οι εσωτερικές διαφωνίες – αυτά είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι και μπορούν να διορθωθούν ακόμα και αν πρώτα έχουν πληρωθεί ακριβά. Η μεγαλύτερη παγίδα της πολιτικής είναι η εσωστρέφεια. Η εσωστρέφεια μπορεί να σε κάνει να χάσεις την επαφή με την πραγματικότητα, να ταυτίζεις τον μικρόκοσμό σου με ολόκληρο τον κόσμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ του τελευταίου ενός έτους, του χρονικού διαστήματος δηλαδή που οι εσωτερικοί του μηχανισμοί ανέχτηκαν τον Στέφανο Κασσελάκη, είναι ένα κόμμα βυθισμένο στην εσωστρέφεια και ως εκ τούτου, ένα κόμμα που δεν αφορά κανέναν με εξαίρεση τον… εαυτό του.
Ο άνθρωπος που όταν προσγειώθηκε ουρανοκατέβατα στην πολιτική ζωή της χώρας ως, κατ’ αρχάς, επίδοξος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και σε επίπεδο προοπτικής ως το μεγάλο αντίπαλο δέος του Μητσοτάκη-ισχυρισμός που πλέον φαντάζει αστείος ακόμα και σε όσους δεν έμοιαζε εξαρχής- φεύγει από το κόμμα που για την ώρα παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση καταγγέλλοντας την γραφειοκρατία που τον εξουδετέρωσε και κάνοντας προβλέψεις περί εξαΰλωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Πλέον, ως αυτοαποκαλούμενος εγγυητής κάποιας εσωτερικής δημοκρατίας που χάθηκε εξαιτίας προσωπικών βλέψεων, ετοιμάζεται να φτιάξει το δικό του κόμμα και να τελειώσει τη δουλειά που οι πρώην πλέον συνοδοιπόροι του δεν τον άφησαν να κάνει.
Είναι όμως ο Στέφανος Κασσελάκης αυτό που πραγματικά πλασάρει πως είναι όσον αφορά την αληθινή δυναμική του μέσα στην κοινωνία; Είναι πράγματι αυτός ο ηγέτης που εμπνέει τόσο πολύ κόσμο όσο ο ίδιος ισχυρίζεται; Το βασικό του επιχείρημα περί αυτού συνεχίζει να είναι η θριαμβευτική του νίκη επί της Αχτσιόγλου για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ το φθινόπωρο του 2023, το γεγονός ότι όταν η βάση του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε είπε «Κασσελάκης». Πρόκειται ωστόσο για ένα επαρκές «καύσιμο»; Πόσο μακριά μπορεί να τον πάει;
Αν και δύσκολα μπορεί να πει κανείς με σοβαρότητα πως αυτόν τον ένα χρόνο που ο Κασσελάκης απασχολεί την επικαιρότητα κατάφερε να θαμπώσει με τα πολιτικά του προτερήματα, η αλήθεια είναι πως υπήρξε ένας ιδιαιτέρως δύσκολος εσωκομματικός αντίπαλος για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία στην «αναμέτρηση» μαζί του μάλλον αντιλήφθηκαν πως δεν αρκεί η λογική για να επιβληθείς στον παραλογισμό σε έναν πολιτικό καβγά: θα πρέπει ταυτόχρονα ο τελευταίος να μην αντλεί κοινωνική νομιμοποίηση. Και στη δυσάρεστη διαπίστωση πως η απαξίωση του ορθολογισμού είναι μια διαδεδομένη κατάσταση στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, ένας «χθεσινός» όπως ο Κασσελάκης δεν μπορεί να αποτελεί την αιτία όσο και αν «εμπνέει» αλλά μάλλον το σύμπτωμα.
Ανεξάρτητα ωστόσο από τις δομικές αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ που γιγάντωσαν το «φαινόμενο Κασσελάκη», ο τελευταίος μοιάζει να έχει εκπαιδευτεί πολιτικά αποκλειστικά μέσα σε αυτή τη συνθήκη εσωστρέφειας στην οποία συμμετείχε επί ένα χρόνο. Όταν όμως το όνειρό του γίνει πραγματικότητα και ιδρυθεί το κόμμα στο οποίο θα είναι ο ένας και αναμφισβήτητος αρχηγός, οι συνθήκες θα αλλάξουν και το προφίλ του πολέμιου της γραφειοκρατίας δεν θα αρκεί για να έχει ένα ρόλο στην πολιτική σκηνή. Διότι εκεί, το αν είσαι (ή υπήρξες) αξιόμαχος εσωκομματικός αντίπαλος ή όχι θα είναι πια αδιάφορο.
Υπάρχει άραγε κάτι που να φανερώνει πως ο Κασσελάκης μπορεί να μιλήσει με πειστικότητα για οτιδήποτε άλλο πέρα από τα όσα συνέβησαν επί ηγεσίας του στον ΣΥΡΙΖΑ; Δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο. Συν τοις άλλοις, το πρόβλημα με το κοινό που έχει συγκροτήσει γύρω του, ένα κοινό που μοιάζει έτσι κι αλλιώς αισθητά μικρότερο σε σχέση με την εποχή της εκλογής του στον ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει υπερβολικά με τον ίδιο: είναι ένα κοινό ελάχιστα συγκροτημένο πολιτικά, με αμφίβολες θέσεις. Και αυτά τα κοινά όσο εύκολα τα κερδίζεις άλλο τόσο εύκολα χάνονται ακριβώς επειδή δεν είναι συνεκτικά.
Αν γινόντουσαν αύριο εκλογές, θα ήταν μάλλον ασφαλής μια πρόβλεψη πως το κόμμα Κασσελάκη οριακά θα έμπαινε στη Βουλή. Όμως δεν γίνονται αύριο εκλογές και είναι αμφίβολο πως χωρίς συγκεκριμένο σύνθημα, απλά με γενικολογίες και μια επίκληση στα βιώματα της πιο εσωστρεφούς εποχής του ΣΥΡΙΖΑ, το κοινό αυτό θα μείνει πιστό σε έναν πολιτικό αρχηγό, που στην πραγματικότητα πίστεψε απλά σε ένα βράδυ: ένα βράδυ αρκεί για να βρεθεί κάποιος άλλος να το «εμπνεύσει».
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ; Τα κομμάτια που έχει να μαζέψει από μια ακόμα διάσπαση αρχίζουν και γίνονται πολλά. Όμως αυτός είναι μια άλλη ιστορία…