Δεν πρόλαβε καλά-καλά να αναδειχθεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Σωκράτης Φάμελλος και στην πρώτη δημοσκόπηση που ακολούθησε -αυτή της Metron Analysis- έκανε την μίνι έκπληξη, καθώς σε ερώτηση αναφορικά με την δημοτικότητα των πολιτικών αρχηγών κατέλαβε την πρώτη θέση με το διόλου ευκαταφρόνητο 47%. Ούτε που θυμόταν ο ΣΥΡΙΖΑ πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα δημοσκοπικό αποτέλεσμα είχε θετικό πρόσημο για αυτόν.
Φυσικά, το αποτέλεσμα μιας δημοσκόπησης δεν διαφοροποιεί την πραγματικότητα: ο ΣΥΡΙΖΑ που παραλαμβάνει ο Σωκράτης Φάμελλος είναι ένα κόμμα ιδιαιτέρως ταλαιπωρημένο, με το μονοψήφιο ποσοστό στις επερχόμενες εκλογές -όποτε και αν έρθουν αυτές- να μοιάζει ως η μεγαλύτερη πιθανότητα και με το υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό να κάνει αμφίβολη την θέση του ακόμα και εντός της Κεντροαριστεράς.
Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό μοιάζει και το μεγαλύτερο στοίχημα για την νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ: τι ακριβώς είναι αυτό που (θα) διαχωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ σε επίπεδο πολιτικής ταυτότητας; Ενδεχόμενη νίκη του Πολάκη στις εσωκομματικές εκλογές θα αποτελούσε μια ξεκάθαρη απάντηση ως προς αυτό: ο Χανιώτης πολιτικός θα έπαιζε μπάλα σε ένα εντελώς διαφορετικό πεδίο, θα απευθυνόταν σε ένα άλλο κοινό, θα ανταγωνιζόταν περισσότερο αυτή τη νέα αριστερόστροφη τάση που θέλει κομματικούς σχηματισμούς να δηλώνουν «πέρα από το δίπολο Αριστεράς και Δεξιάς».
Σε αυτή την τάση, ο υποθετικός ΣΥΡΙΖΑ του Πολάκη θα πήγαινε και θα στριμωχνόταν πλάι στην Πλεύση Ελευθερίας και το νεοσύστατο Κίνημα Δημοκρατίας. Και επειδή το target group αυτού του ιδιότυπου χώρου συσπειρώνεται γύρω από την ιερή αγανάκτηση και την γλώσσα της αλήθειας, ο τσαμπουκαλεμένος Πολάκης θα έμοιαζε ταμάμ για την αποστολή να ανταγωνιστεί την Κωνσταντοπούλου και τον πάλαι ποτέ προστατευόμενό του, Κασσελάκη.
Σε αντίθεση με τις περισσότερες εσωκομματικές εκλογές, αυτή η μάχη που δόθηκε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στον Πολάκη και τον Φάμελλο δεν ήταν μια μάχη «σημείων» αλλά αντίθετα, μια μάχη φυσιογνωμίας. Και ακριβώς επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ του Φάμελλου (πρόκειται να) «κοιτάει» προς το ΠΑΣΟΚ και το ακροατήριό του, τα δεδομένα ως προς την ανασυγκρότησή του διαμορφώνονται με εντελώς διαφορετικούς όρους σε σχέση με αυτούς που είχαν επικρατήσει τον τελευταίο ένα χρόνο.
Με το ΠΑΣΟΚ να μοιάζει αυτή τη στιγμή να βρίσκεται σε φάση ανόδου και κατ’ επέκταση μη διατεθειμένο να συζητήσει σοβαρά περί διευρυμένων κεντοαριστερών συμμαχιών, ο Σωκράτης Φάμελλος θα πρέπει να αποδειχθεί ισοδύναμος αντίπαλος του Ανδρουλάκη και των πασοκικών μηχανισμών που αυτός ελέγχει για να καταφέρει να σώσει όσα σώζονται στον ταλαιπωρημένο ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, ίσως αυτό να αποδειχθεί και μια ευεργετική συνθήκη.
Με τον Φάμελλο στην ηγεσία του, ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει πίσω του για τα καλά τους πειραματισμούς και τις πυρηνικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με το παρελθόν του. Υπό μια έννοια, μοιάζει λες και ο χρόνος συνεχίζεται από εκεί που σταμάτησε την ημέρα της παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα: ιδιαιτέρως πολύτιμος χρόνος θα είχε κερδηθεί αν ένας πολιτικός τύπου Φάμελλου είχε αναλάβει την επόμενη μέρα και το κόμμα δεν είχε μπλέξει με πολιτικές και κουλτούρες που δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορία του. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα «παίζει» στο γήπεδο όπου γιγαντώθηκε και παρά τις δύσκολες μέρες για την νέα ηγεσία του, αυτή η συνθήκη ισοδυναμεί με ασφάλεια.
Αν αναλογιστεί κανείς πως είναι γενικώς παραδεκτό πως το ΠΑΣΟΚ ανακτά τη θέση του ως αξιωματική αντιπολίτευση μέσω του «φαινομένου Πατουλίδου» (κατά βάση δηλαδή επειδή δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ «σκόνταψε»), ένας ΣΥΡΙΖΑ με ανεκτημένη την εξωστρέφεια του (σε αντίθεση με τις μέρες της τεράστιας εσωστρέφιας της ηγεσίας Κασσελάκη) δεν αποκλείεται να επιστρέψει αργά και σταθερά στις μέρες της κανονικότητάς του. Ακόμα και έτσι βέβαια, ο δρόμος για να ξαναγίνει κυβερνητικό κόμμα παραμένει μακρύς. Αλλά πλέον δεν πρόκειται για μια ξεγραμμένη κατάσταση, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Η πρώτη δημοσκόπηση μετά την εκλογή του Φάμελλου είναι μια πρώτη ένδειξη…