Χωρίς αμφιβολία ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι μια φυσιογνωμία που έχει σημαδέψει την ιστορία της Ελλάδας. Ανεξαρτήτως της γνώμης ή της κομματικής τοποθέτησης του καθενός, δεν μπορεί παρά να το παραδεχθεί: Άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στον πολιτικό βίο της χώρας. Και υπήρξε μια προσωπικότητα με εκτόπισμα απ’ αυτές που (όλοι συμφωνούν ότι) δεν βγαίνουν πια.
Η πορεία του εξάλλου στα σχεδόν 60 χρόνια που εκλεγόταν βουλευτής είχε αμέτρητους σταθμούς: Διετέλεσε υπουργός, πρωθυπουργός, πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σύμμαχος και αντίπαλος επίσης σπουδαίων πολιτικών. Έλαβε κρίσιμες αποφάσεις, του αναγνωρίστηκαν θετικά, του καταλογίστηκαν αρνητικά, υπήρξε επίκεντρο αποθέωσης, αλλά και σκληρής κριτικής.
Και στα 98 χρόνια που έζησε ως το 2007 πρόλαβε δυο Παγκοσμίους Πολέμους, τη Μικρασιατική καταστροφή, τη δικτατορία του Μεταξά, κατοχή, εμφύλιο, Ψυχρό Πόλεμο, Κορέα, Βιετνάμ, αποστασία, χούντα και κατοχή της Κύπρου.
Όπως είναι εύλογο λοιπόν για κάποιον με τόσο έντονη πολιτική παρουσία και δραστηριότητα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε και «εχθρούς». Και ανάμεσα στα υπόλοιπα που του καταλόγιζαν είναι πως δεν αποτελούσε ακριβώς γουρλή. Για την ακρίβεια του κόλλησε επί χρόνια η ταμπέλα του «εθνικού γκαντέμη». Ένας τίτλος που (όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις) συνδέει τον κάτοχό του με κάθε πιθανή και απίθανη ατυχία.
Σε αυτό το… μεταφυσικό πλαίσιο (και υποστηριζόμενες από τη σχετική σάτιρα και καζούρα) έχουν προκύψει άπειρες θεωρίες. Με τη φερόμενη αρνητική αύρα του επίτιμου συσχετίστηκαν φυσικές καταστροφές. Θάνατοι ή ασθένειες πολιτικών του αντιπάλων ή ηγετών που επισκέφθηκε. Πολιτικές καταστροφές, βλάβες σε αεροπλάνα, ακόμα και ανεπιτυχή αποτελέσματα σε αγώνες ή αθλητικά γεγονότα.
Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της συγκεκριμένης συνωμοσιολογίας το περιβόητο ραντεβού με τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ…
Τον Ιούλιο του 1991 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ταξίδεψε ως πρωθυπουργός στη Μόσχα. Η συνάντησή του με τον ηγέτη της τότε Σοβιετικής Ένωσης θεωρούταν κομβικό σημείο για την ελληνική εξωτερική πολιτική, αλλά και ορόσημο για την ευρωπαϊκή οικογένεια.
Έναν χρόνο νωρίτερα ο Γκορμπατσόφ είχε τιμηθεί με το Νόμπελ Ειρήνης για τις προσπάθειες προσέγγισής του με τη Δύση, ωστόσο εκείνη την περίοδο έβλεπε να καταρρέουν οι χώρες-δορυφόροι της ΕΣΣΔ. Με τη Γιουγκοσλαβία λοιπόν υπό διάλυση και το κλίμα στα Βαλκάνια να γίνεται εκρηκτικό, αναζητούσε στήριξη στο διεθνές περιβάλλον, ώστε να κάνει όσο το δυνατόν ομαλότερα τη μετάβαση στη νέα εποχή. Δεν έμελε ωστόσο να προλάβει…
Λίγες εβδομάδες αργότερα (τον Αύγουστο του 1991) έγινε πραξικόπημα εναντίον του. Μπορεί τελικά να απέτυχε, αλλά θεωρήθηκε ότι επί της ουσίας επιτάχυνε τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Και τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ανακοίνωσε την παραίτησή του από το αξίωμα του προέδρου.
Όπως είναι εύλογο λοιπόν (με όλο το background που ήδη είχε δημιουργηθεί) η συγκεκριμένη εξέλιξη συνδέθηκε κι αυτή με τον Μητσοτάκη. Προστιθέμενη σε πολλά ακόμα περιστατικά (αληθινά ή μη), τροφοδότησε ακόμα περισσότερο τον θρύλο γύρω από το όνομά του.
Και δεδομένου πως υπήρξε ο τελευταίος πολιτικός που συνάντησε ο Γκορμπατσόφ πριν την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, μετατράπηκε σε ένα από τα διαχρονικά επιχειρήματα για την υποτιθέμενη γκαντεμιά του!