Πού ακριβώς ορίζεται πολιτικά η θέση της Πλεύσης Ελευθερίας; Η αρχηγός του κόμματος, Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρόσωπο των τελευταίων ημερών και μέχρι στιγμής η πιο κερδισμένη πολιτικά από την ιστορία των Τεμπών, ξεκίνησε την πολιτική της καριέρα στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά όσο ηγείται της Πλεύσης Ελευθερίας μοιάζει να έχει ως βασικό τμήμα της στρατηγικής της το να μην καταχωρείται πλέον στον ευρύτερο χώρο της (Κεντρό)Αριστεράς και το στηρίζει όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις…
Αντίστοιχα είναι τα ερωτήματα και για ένα ακόμα προσωποπαγές μόρφωμα που επιχειρεί να παίξει μπάλα στο πολιτικό σκηνικό με τους ίδιους περίπου όρους που το κάνει η Κωνσταντοπούλου: ο Στέφανος Κασσελάκης αφού χρησιμοποίησε τον ΣΥΡΙΖΑ ως όχημα για να γίνει γνωστός πανελλαδικά, αφού εξέφρασε ρητά την θέση του πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει ταυτότητα και να πάψει αυτοπροσδιορίζεται μέσα από «παρωχημένο σχήμα του διπόλου Αριστεράς-Δεξιάς», έκανε τελικά το όνειρό του πραγματικότητα και μέσα από το νεο-ιδρυθέν Κίνημα Δημοκρατίας στοχεύει στην ίδια εκλογική λίμνη από όπου ψαρεύει και η Κωνσταντοπούλου.
Και αν η τελευταία κερδίζει μέχρι στιγμής κατά κράτος σε αυτή την άτυπη κόντρα, ουδείς μπορεί να υποστηρίξει με σοβαρότητα πως αυτό οφείλεται στις πολιτικές θέσεις του κόμματός της. Είναι μάλλον κοινώς αποδεκτό πως αυτό οφείλεται στο προσωπικό της γκελ σε ένα τμήμα του εκλογικού κοινού. Κατά τα άλλα, η ταυτότητα των δυο κομμάτων είναι ίδια: μιλάνε εμμονικά και μονοθεματικά για την «κάθαρση» του πολιτικού σκηνικού. Απλά το ένα κόμμα φωνάζει και κατ’ επέκταση ακούγεται πιο πολύ από το άλλο.
Το θετικό για τα κεντροαριστερά κόμματα -τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή και το ΠΑΣΟΚ- είναι πως ο εν λόγω νεοδομηθέντας χώρος, αυτός που ξεκίνησε την πορεία του από την (Κεντρο)Αριστερά αλλά πλέον δηλώνει πέρα από το «παρωχημένο σχήμα Αριστεράς-Δεξιάς» δεν διεκδικεί πλέον το ίδιο ακροατήριο με αυτά. Εκεί όμως τελειώνουν και τα θετικά. Και ανάμεσα στα πολλά αρνητικά, δυο είναι τα μεγαλύτερα. Κατ’ αρχήν, γιατί τόσο μεγάλη πρεμούρα για κάποιους όχι μόνο να πάρουν με το μέρος τους το πάλαι ποτέ κοινό της Κεντροαριστεράς αλλά και να του αλλάξουν ταυτότητα; Και κατά δεύτερον, υπάρχει πολιτική τοποθέτηση αυτή τη στιγμή που να διαχωρίζει την Κεντροαριστερά από μορφώματα τύπου Κωνσταντοπούλου και Κασσελάκη;
Η σκληρή αλήθεια για την Αριστερά είναι πως ο ισχυρισμός πως το δίπολο της Αριστεράς με την Δεξιά είναι παρωχημένο αφορά κατά βάση τον… αριστερό πόλο: η Δεξιά ζει και βασιλεύει, η Αριστερά από την άλλη έχει πρόβλημα υπαρξιακό και ταυτοτικό. Στην πραγματικότητα, ενώ στους κύκλους της είναι πολύ συγκεκριμένη η κριτική που γίνεται τόσο στις κυβερνητικές πολιτικές όσο και στις κυρίαρχες φωνές της αντιπολίτευσης, η ίδια μοιάζει αδύναμη να αρθρώσει έναν άλλο λόγο.
Σε μια περίοδο που η πολιτική έχει μετατραπεί σε κάτι που θυμίζει περισσότερο δικαστική αίθουσα και λιγότερο πεδίο αντίθεσης διαφορετικών αντιλήψεων, δεν χρειάζεται να είναι κανείς κάνας μεγάλος και τρανός πολιτικός αναλυτής για να αντιληφθεί πως οι τάσεις που συγκρούονται μεταξύ τους δεν διαχωρίζονται σε πολιτικό αλλά μόνο σε τεχνικό επίπεδο: η «κάθαρση» του πολιτικού σκηνικού, η εναντίωση στα «σκάνδαλα», οι κατηγορίες περί «συγκάλυψης» και όλα αυτά δεν στοχεύουν σε ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού αλλά σε… συμμάζεμά του. Όσο η Νέα Δημοκρατία αντιμετωπίζει μια αντιπολίτευση που κατηγορεί τις μεθόδους της αλλά όχι τον πυρήνα της πολιτικής της θα ξέρει πως θα έχει το πάνω χέρι: στο τέλος της ημέρας, είτε με «βρώμικο» τρόπο και με «σκάνδαλα» είτε με «καθαρότητα» και «διαφάνεια» θα παραμένει η ίδια το κόμμα με το καλύτερο know how της εφαρμογής αυτής της πολιτικής.
Αν η Αριστερά θέλει να βρει τη θέση της στα πράγματα θα πρέπει να αμφισβητήσει όχι την «καθαρότητα» αλλά την ουσία αυτής της πολιτικής. Όσο δεν το κάνει, οι πολιτικές αντιθέσεις θα είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενδοδεξιές – και άρα με τον άλλο ή τον άλλο τρόπο η κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας θα παραμένει αναμφισβήτητη. Γιατί όμως αγνοείται τόσο εμφατικά ο αριστερός λόγος; Μάλλον γιατί η δεξιά μετατόπιση του εκλογικού σώματος είναι τόσο εμφατική που για να σε ακούσει πρέπει να μετατοπιστείς και εσύ μαζι του: ακόμα και το ΚΚΕ, που δύσκολα μπορεί να κατηγορηθεί για καιροσκοπικές πολιτικές μετατοπίσεις, δεν απέφυγε τον πειρασμό να ενισχύσει την σκανδαλολογία αφήνοντας με τη σειρά του υπόννοιες για το hot θέμα των καιρών που έχει να κάνει με το μυστηριώδες εμπόρευμα της αμαξοστιχίας που συγκρούστηκε με το τραγικό τρένο των Τεμπών.
Το δίλημμα για την Αριστερά είναι μοιραίο: θα συνεχίσει να προσδοκά πως με κάποιο μαγικό τρόπο ένας πολιτικός διάλογος που διεξάγεται τόσο μακριά από την ατζέντα της θα την βγάλει από σπόντα κερδισμένη ή θα επιχειρήσει να επηρρεάσει την κυρίαρχη ανζέντα λέγοντας πράγματα που είναι τρομακτικά αντιδημοφιλή αλλά θα την ορίσουν ως υπαρκτό μεν, ξεκάθαρα μειοψηφικό δε παράγοντα του σκηνικού; Οι παλιές αμαρτίες του πολιτικού καιροσκοπισμού πληρώνονται με επώδυνο τρόπο…