Βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας σε μια διαδικασία rebranding όπως έχει χιλιογραφτεί και έχει χιλιοειπωθεί για την επιστροφή του στα πράγματα; Εξαρτάται από τον ακριβή ορισμό που θα δίναμε στη λέξη. Αν ως rebranding oρίζεται η διαδικασία επικαιροποίησης ενός ξεπερασμένου brand, τότε πράγματι το brand «Αλέξης Τσίπρας» επικαιροποιείται και μάλιστα με επιθετικούς όρους. Αν ωστόσο ως rebranding ορίζουμε την «διόρθωση» ενός κακού ονόματος, το «καθάρισμα» ενός brand στα μάτια όσων δεν είχαν θετική θέση για αυτό, τότε μάλλον θα πρέπει να βρεθεί άλλη λέξη για την καμπάνια του Τσίπρα.
Για την ακρίβεια, η «Ιθάκη» του πρώην πρωθυπουργού και τα όσα αναφέρονται σε αυτή επιβεβαιώνουν το ακριβώς αντίθετο: ο Τσίπρας δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να «καθαρίσει» το όνομά του. Φυσικά, η τετραετία 2015-2019 οδήγησε σε δυο συνεχόμενες εκλογικές συντριβές τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά από μια σκοπιά αυτό το μοτίβο υπήρξε και σημείο των καιρών: κάθε κυβέρνηση που ψήφισε και εφάρμοσε μνημόνιο, βίωσε μεγάλη συντριβή στο τέλος της θητείας της. Φυσικά, η κυβέρνηση Τσίπρα κουβαλάει την ιδιαιτερότητα πως εκλέχθηκε ως αριστερή και εν τέλει νομιμοποίησε το γνωστό, θατσερικό «There Is No Alternative», γεγονός που δικαίως εκλαμβάνεται ως ταφόπλακα ενός πολιτικού προτάγματος εν γένει αλλά για τον Τσίπρα αυτό είναι λεπτομέρεια: ο ίδιος τονίζει πως πριν την μετάλλαξη του πήγε σε εκλογές άρα καμία αμαρτία δεν τον βαραίνει.
Και στην «Ιθάκη» δεν εμπεριέχεται καμία ιδιαίτερη ανάγκη αυτοκριτικής ή αναστοχασμού. Το μοναδικό που έχει ανάγκη να αποκυρήξει ο Τσίπρας από το παρελθόν του είναι το περιβάλλον του. Και άρα, εμμέσως, να υπερασπιστεί την προσωποκεντρική φυσιογνωμία του τότε ΣΥΡΙΖΑ: κάθε κίνησή του, κάθε αποφάσή του υπήρξε -σύμφωνα με την «Ιθάκη»- σωστή, καμία φορά ακόμα και όταν πολλές εξ’ αυτών διορθώνονταν από άλλες. Ο περίγυρός του αντίθετα παρουσιάζεται διαρκώς κατώτερος των περιστάσεων.
Έχει φυσικά τη σημασία του να αναρωτηθεί κανείς το αν είναι ορθή η προσέγγιση του Τσίπρα αλλά για λόγους που δεν έχουν να κάνουν τόσο με την πολιτική. Το βασικό ζήτημα εδώ είναι πως η «Ιθάκη» συγκροτεί ένα αφήγημα, που μπορεί να θεωρηθεί η συνέχεια και όχι η επανεκίννηση της πολιτικής σταδιοδρομίας του συγγραφέα της. Και κάπως έτσι, προκύπτει και το συμπέρασμα πως ο Τσίπρας δεν απευθύνεται γενικά στην Κεντροαριστερά αλλά στους τελευταίους ψηφοφόφους του ΣΥΡΙΖΑ προτού αυτός αποχωρήσει.
Ο Τσίπρας δεν θέλει ηττημένα brand όπως αυτό του ΣΥΡΙΖΑ: πιστεύει πως χαλάει το δικό του brand και όχι το αντίστροφο. Δεν ψήνεται οι πάλαι ποτέ πρωτοκλασσάτοι συνεργάτες του να παραμείνουν πρωτοκλασσάτοι και στο νέο εγχείρημα: αυτοί ηττήθηκαν στις εκλογές του 2019 και του 2023, όχι ο ίδιος. Θέλει απλά να συσπειρώσει το κοινό του: πάνω-κάτω δηλαδή εκείνο το 17,8% που τον στήριξαν τον Ιούνιο του 2023.
Θα καταφέρει με αυτό το εκλογικό δυναμικό να τελειώσει κάθε συζήτηση περί ηγεσίας στην Κεντροαριστερά; Αν πάρει το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του, ναι, αναμφισβήτητα. Φτάνει ωστόσο αυτό για να εδραιωθεί ως ο αντίπαλος πόλος του Μητσοτάκη; Για την ώρα, φτάνει και περισσεύει. Το αν σε δεύτερο χρόνο και σε επίπεδο προοπτικής καταφέρει να διεκδικήσει και την επιστροφή στην κυβέρνηση, αυτό είναι το περιεχόμενο μιας άλλης καμπάνιας. Την οποία πάντως θα βάλει μπροστά ο Τσίπρας, αργά ή γρήγορα.