Με ανάρτηση στο facebook η Ζωή Κωνσταντοπούλου επιχείρησε να δώσει εξηγήσεις σχετικά με το επεισόδιο που καταγράφηκε στο Δίστομο, στο οποίο η ίδια υπήρξε αρνητική πρωταγωνίστρια. Ιδιότητα, αυτή της αρνητικής πρωταγωνίστριας, που δεν δείχνει να την ενοχλεί καθόλου, ίσως διότι πιστεύει -έστω και ενδόμυχα- πως κακή δημοσιότητα δεν υπάρχει.
Το κείμενο που ανέβασε καταλήγει ως εξής: «Η αντίσταση είναι πράξη και στάση ζωής. Όχι μουσειακό έκθεμα ούτε ιδιοκτησία κανενός, ούτε μονοπώλιο των ηρώων, που πρέπει να ζητήσει κανείς την άδειά τους για να διεκδικήσει την ελευθερία του και να αντιταχθεί στο δυνάστη». Επ’ αυτών, πάντως, κρίσεις μπορούν να διατυπωθούν. Ακόμη κι αν αφορούν ανθρώπους σαν την πρώην πρόεδρο της Βουλής, οι οποίοι έχουν συνηθίσει να είναι διαρκώς και μονίμως κρίνοντες.
Το συμπέρασμα που τεκμαίρεται από το περιεχόμενο του ποστ είναι πως ο Γλέζος και άνθρωποι σαν τον Γλέζο αποτελούν εκθέματα στο μουσείο των ιστορικών αναμνήσεων του τόπου μας. Δυστυχώς για τον ίδιο, ακόμη ζωντανός, χωρίς να ανήκει στην κατηγορία του … «can’t touch this», που προσφέρει συνήθως το πέρασμα στην αθανασία.
Για την ευκολία της κουβέντας, ας πούμε ότι αυτή η γενικευμένη θέση που αφορά τις πάσης φύσεως αυθεντίες ή ήρωες (εντός ή εκτός εισαγωγικών), είναι σωστή.
Δηλαδή πως κανείς δεν δικαιούται να μένει στο απυρόβλητο, ανεξάρτητα από το βιογραφικό και τα πεπραγμένα του. Ή, για να το θέσουμε σωστότερα, ότι η ζωή του καθενός είναι σαν τα μικρά γράμματα που ακολουθούσαν τις διαφημίσεις για τα αμοιβαία κεφάλαια στις εποχές ΠΑΣΟΚ. «Προηγούμενες αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές». Σαν να λέμε, πως ο χθεσινός ήρωας μπορεί να μετατραπεί σε αυριανό προδότη. Η περίπτωση του Φιλίπ Πετέν στη Γαλλία είναι απολύτως χαρακτηριστική. Από στρατάρχης στις νίκες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στον πρωθυπουργό και πρόεδρο της υπό ναζιστικό έλεγχο κυβέρνησης του Βισί.
Προφανώς η Ζωή Κωνσταντοπούλου και οι υποστηρικτές της δεν φτάνουν μέχρι εκεί στις κρίσεις τους για τον Μανώλη Γλέζο. Μάλλον, δηλαδή, (επειδή ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος), δεν θεωρούν πως η παρουσία του δίπλα στον Γερμανό πρέσβη αποτελεί κάποιου είδους προδοσία. Ίσως το «ανάθεμα» να φτάνει μέχρι τα όρια της «αυτόκλητης προστασίας» που παρείχε στον καλεσμένο και της νομιμοποίησής του δια της παρουσίας του.
Επίσης, ας δεχτούμε το εδάφιο με το οποίο κλείνει η ανάρτηση ως «ευαγγελική αλήθεια».
Ότι είναι δεδομένο πως «κανείς δεν χρειάζεται την άδειά τους για να διεκδικήσει την ελευθερία του και να αντιταχθεί στο δυνάστη». Το ερώτημα που βγαίνει στην επιφάνεια είναι τι θεωρεί «πράξη αντίστασης» η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας; Τη στάση της κατά την κατάθεση στεφάνων στη μνήμη των θυμάτων των ναζί στο Δίστομο; Για την πλειοψηφία του κόσμου δεν υπήρξε τίποτε ηρωικό σε όσα είπε ή έκανε. Πολλοί θα υποστήριζαν κιόλας πως μπόρεσαν να διακρίνουν έντονα στοιχεία γραφικότητας ή εμμονής και ελάχιστα -ανάξια αναφοράς- ψήγματα ηρωισμού κι αντίστασης.
Εγκλωβισμένη ωστόσο στο περιβάλλον στο οποίο η ίδια θεωρεί πως κινείται και ενεργεί, η κυρία Κωνσταντοπούλου χαρίζει στον εαυτό της τον τίτλο της αντιστασιακού, παραδίδοντας δεξιά κι αριστερά μαθήματα του ιδιότυπου «πατριωτισμού» της. Κάπως έτσι, αυτοαναγορεύεται σε αυθεντία και πρότυπο που δεν έχει το δικαίωμα ούτε να το κρίνει ούτε να το αμφισβητήσει κανείς. Μετατρέπεται, δηλαδή, σε αυτό που υποστηρίζει πως δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Και το κάνει δίχως να έχει περάσει ούτε ένα μικρό μέρος από τον μαραθώνιο που διένυσαν άνθρωποι σαν τον Γλέζο για να φτάσουν εδώ.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως έχει κανείς το δικαίωμα να μένει στο απυρόβλητο για πράξεις, ενέργειες ή παραλείψεις του.
Στην Ελλάδα, άλλωστε, δύο άνθρωποι τα κατάφεραν, για διαφορετικούς λόγους, καλύτερα από κάθε άλλον. Η Μελίνα Μερκούρη (με εξαίρεση την Ροζίτα Σόκου που πάντα μιλούσε για την αταλαντοσύνη της), και ο Μάνος Χατζιδάκις. Τον δεύτερο μόνο η Αυριανή αποπειράθηκε να αποδομήσει με εκείνο το εμετικό δημοσίευμα με τίτλο «Ψυχικό AIDS ανώμαλου εκμαυλιστή», το οποίο έσπευσαν πολλοί και διάφοροι να… σιγοντάρουν το όχι και τόσο μακρινό 1987. Δυστυχώς, μεταξύ τους τόσο η Μελίνα όσο και ο τότε πρόεδρος της ΕΔΑ. Η πρώτη λέγοντας το αόριστα στοχευμένο αλλά φωτογραφικό «κανείς δεν μπορεί να επιτίθεται στην ελευθεροτυπία» και ο δεύτερος κατατάσσοντας τον κορυφαίο Έλληνα μουσικοσυνθέτη στον «συμπαθή πολιτικό κύκλο γύρω από τον κ. Καραμανλή».