Κάτι η προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου εξαιτίας των κατηγοριών για μίζες, κάτι ο Άκης Τσοχατζόπουλος που επανέρχεται που και που στα φώτα της δημοσιότητας με το μπες-βγες στην φυλακή, ο καλύτερος πρωθυπουργός που έχουν δει ποτέ τα μάτια μας δεν λέει να φύγει από τα μυαλά μας. Τι κι αν κλείσαμε 14 χρόνια από τότε που έφυγε από την εξουσία; Ο Κώστας Σημίτης ποτέ δεν έπαψε να είναι το απόλυτο ίνδαλμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Δεν θα θέλαμε βέβαια να παρεξηγηθούμε: το γεγονός ότι οι δυο προαναφερθέντες πολιτικοί που συνδέθηκαν όσο ελάχιστοι με την περίοδο Σημίτη στην Ελλάδα, κατέληξαν να έχουν προβλήματα με τη Δικαιοσύνη δεν είναι κάτι που τσουβαλιάζει και τον μεγάλο ηγέτη της Ελλάδας του εκσυγχρονισμού μαζί τους. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Ο Κώστας Σημίτης είχε ένα πολύ δύσκολο έργο όταν ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 1996. Δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα να είσαι εκείνος που αντικαθιστά ολόκληρο Ανδρέα Παπανδρέου στην κορυφή του κόμματος που «έφερε την αλλαγή». Πως να ανταγωνιστείς ολόκληρη αλλαγή; Στη σύγκριση είσαι καταδικασμένος να χάσεις. Είναι μάλλον αναπόφευκτο.
Όπως όμως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης γνωρίζει, δεν πρέπει ποτέ να δημιουργείς πράγματα που είναι καταδικασμένα χάσουν στην σύγκριση με άλλα έργα τέχνης. Το μυστικό είναι να δημιουργεις καταστάσεις που θα κρίνονται αυτοτελώς, χωρίς να πρέπει να ετεροκαθορίζονται από κάποιο παρελθοντικό έργο. Και ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ένας μεγάλος καλλιτέχνης της πολιτικής που δεν θα μπορούσε να μην γνωρίζει αυτή την αλήθεια.
Ο Σημίτης δεν αντιλήφθηκε ποτέ τον εαυτό του ως συνεχιστή της περίφημης πασοκικής αλλαγής. Πανέξυπνα, έκανε ξεκάθαρο πως αυτή η διαδικασία ήταν ταυτισμένη με τον Ανδρέα και ολοκληρώθηκε μαζί του. Έτσι, ο Σημίτης ξεκίνησε μια νέα διαδικασία που έμελλε να είναι το δικό του σήμα-κατατεθέν και ταυτόχρονα η τέλεια σύνοψη για το τι σημαίνει ΠΑΣΟΚ στη μετα-Παπανδρέου περίοδο. Και κάπως έτσι, ξεκίνησε η φάση του «εκσυγχρονισμού».
Ο «εκσυγχρονισμός» αποτέλεσε το μεγάλο σύνθημα της σημιτικής Ελλάδας από το 1996 μέχρι και το 2004, τα χρόνια δηλαδή που ο Σημίτης υπήρξε πρωθυπουργός. Οι μακέτες των έργων που παρουσιάστηκαν ήταν πιο πολλές από τα έργα που όντως έγιναν, κάτι που οδήγησε σε διάφορα ανέκδοτα φανερά καθοδηγούμενα από τις σκοτεινές δυνάμεις της δεξιάς αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έγιναν και έργα. Το αντίθετο, έγιναν μπόλικα.
Το γενικότερο κλίμα της «μεγάλης και ισχυρής Ελλάδας» ήρθε να αντικαταστήσει ομαλά την «Ελλάδα της σοσιαλιστικής ανασυγκρότησης» και ξαφνικά από συνθήματα περί ισότητας και λαϊκής κυριαρχίας, οδηγηθήκαμε σε μαζικές προσδοκίες περί νεοπλουτισμού και κοινωνικής ανέλιξης άλλου επιπέδου. Ερχόντουσαν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ούτε λίγο ούτε πολύ, ο μέσος Έλληνας αντιλαμβανόταν τον εαυτό του ως εν δυνάμει μεγιστάνα. Το άκρον άωτον του σοσιαλισμού με άλλα λόγια.
Ας συγχωρεθούν ορισμένα ατοπήματα όπως εκείνο του χρηματιστηρίου, της Siemens, των εξοπλιστικών προγραμμάτων και μερικά ακόμα σκανδαλάκια διότι σε ένα χαοτικό πράγμα όπως είναι το Κράτος, θα ξεφύγουν και κάποια πράγματα. Όποιος ξέρει να εκτιμά δεν θα ξεχάσει ποτέ την Ελλάδα που είχε φτιάξει ο μεγάλος Κώστας Σημίτης για τους Έλληνες. Γνωρίζουμε άλλωστε πολύ καλά -διότι τα έχουμε βιώσει, όχι τίποτα άλλο- πως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 η Ελλάδα μας μπήκε σε μια φάση καμπής, που σταδιακά οδήγησε στην εποχή των Μνημονίων.
Παρόλα αυτά ο καλύτερος πρωθυπουργός της πεντηκονταετίας είναι άξιος συγχαρητηρίων γιατί την ώρα που δίπλα του στο υπουργικό συμβούλιο είχε τον μισό ποινικό κώδικα εκείνος δεν λύγισε. Συνέχισε απερίσπαστος το έργο του εκσυγχρονισμού της χώρας. Και σε όσους βλάσφημους θα τολμήσουν να ξεστομίσουν προβοκατόρικα ερωτήματα τύπου «μα κοτζάμ πρωθυπουργός δεν ήξερε τι έκαναν οι υπουργοί του; Δεν θα έπρεπε να τους είχε σουτάρει την ίδια στιγμή;» θα θυμίσουμε τα σοφά λόγια της Βάσιας Τριφύλλη: «Οι φιλίες δεν χαλάνε για ένα σκανδαλάκι ρε μ@λ@κ@».