52 χρόνια πριν καταλυόταν η δημοκρατία για να έρθει η δικτατορία. 45 χρόνια πριν έπεφτε αφήνοντας πίσω της αποκαΐδια και αμέτρητο πόνο. Ή μάλλον όχι πόνο. Κάτι άλλο. Ο πόνος ήταν τις πρώτες στιγμές. Από ένα σημείο και μετά υπερέβη τον πόνο.
Το 1967 δεν ήμουν απλά αγέννητος. Η μάνα μου ήταν μόλις 6 ετών. Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να έχω κάποιο δεσμό συναισθηματικό με εκείνη την περίοδο. Μόνο αν κάποιος από τους δικούς μου είχε βιώσει βασανιστήρια. Ευτυχώς δεν έχω κάποιον τέτοιο. Έχουν όμως τόσοι και τόσοι άλλοι. Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που κάποια βράδια ξυπνούν κάθιδροι από τις μνήμες των βασανιστηρίων.
Αυτοί ίσως είναι οι λιγότερο κατάλληλοι για να δουν την παράσταση Ανθρωποφύλακες στο Θέατρο Τέχνης στη Στοά της Πεσματζόγλου. Το κατάλαβα όταν το πρότεινα σε φίλο που ο πατέρας του πέρασε τα πάνδεινα. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι όμως μπορούμε και αξίζει να βρεθούμε στις θέσεις αυτές για να ακούσουμε τον Νέστορα Κοψιδά σαν Περικλή Κοροβέση να περιγράφει αυτά που πέρασε.
Βγήκε ζωντανός; Οργανικά ναι. Αλλά από κάθε άλλη άποψη είχε νεκρώσει. Κι αυτό είναι μια υπόθεση. Κανείς δε μπορεί να ξέρει πως προχωράς στη ζωή όταν έχεις ζήσει αυτή την απανθρωπιά. Μια απανθρωπιά που βασίστηκε στην παραποίηση του άλλου. Στην διδασκαλία των απαίδευτων ότι ο άλλος είναι ο εχθρός. Όχι μόνο της χώρας. Ο προσωπικός τους εχθρός. Ο εχθρός της μάνας και του πατέρα τους.
Γιατί μόνο πάνω σ΄αυτό το αφήγημα μπορεί να δικαιολογήσει ένας βασανιστής μέσα του όσα κάνει. Μόνο εκεί παύει να νιώθει έστω τις ρημάδες τις τύψεις.
Οι Ανθρωποφύλακες είναι μια παράσταση που δίνει τη βαρύτητα που πρέπει στη μνήμη ενός τραύματος. Μας το μεταγγίζει, όποια ηλικία κι αν έχουμε. Ο σκηνοθέτης Μάνος Βαβαδάκης, ένας νέος άνθρωπος με τόσο καθαρή ματιά στο θέατρο, χρησιμοποιεί ελάχιστα σκηνοθετικά τεχνάσματα. Όλο το υπόλοιπο το ακουμπά στους ώμους του πρωταγωνιστή του, του Κοψιδά, και το αποτέλεσμα είναι αυτό που θα άξιζε στην προσπάθεια να μην λησμονούμε. Τουλάχιστον όχι όσο ακόμα είναι νωπές οι μνήμες. Και θα είναι νωπές για όσο ζει έστω κι ένας που να άντεξε.
Η ερμηνεία του Κοψιδά τα κάνει όλα πολύ εύκολα. Δεν λυγίζει. Δεν σφίγγει τα δόντια. Δεν ουρλιάζει. Δεν πονά. Του αφαιρέθηκε αυτό το δικαίωμα. Όπως αφαιρέθηκε απ΄όσους βασανίστηκαν. Αυτό ήταν το χειρότερο. Τους πήραν τον πόνο. Τους έκαναν αδύναμους. Κι αυτό αποτυπώνεται πλήρως στην ερμηνεία. Ο συνδυασμός της με την παραπλανητική ευημερία που περιγράφεται με χαρμόσυνες μελωδίες στο background είναι επίσης ουσιαστικότατος.
Και ως εικόνα μένει αυτό το τεράστιο λευκό στο πάτωμα που γράφεται με κιμωλία, χαράσσεται. Μέχρι να σβηστεί για την επόμενη παράσταση. Όπως ακριβώς σβηνόταν και ξαναγραφόταν το αίμα, οι πληγές στα σώματα και οι μνήμες.
Ταυτότητα Παράστασης:
Διασκευή: Άνδρη Θεοδότου
Σκηνοθεσία: Μάνος Βαβαδάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού
Μουσική: Φάνης Ζαχόπουλος
Μουσική παραγωγή: Ορέστης Πετράκης
Κίνηση: Μυρτώ Γράψα
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός σκηνοθέτη: Θεοδώρα Γεωργακοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου: Τίνα Μαρινάκη
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
Παίζουν οι: Νέστωρ Κοψιδάς, Θεοδώρα Γεωργακοπούλου, Ειρήνη Γεωργαλάκη, Ελένη Ζαχοπούλου, Άρης Λάσκος
Θέατρο Τέχνης, Πεσματζόγλου 5, Παραστάσεις κάθε Δευτέρα & Τρίτη έως 04/06.
Ώρα παράστασης: 21:15 | Διάρκεια παράστασης 90 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ μειωμένο