Είναι φορές που δεν μπορείς να αντιληφθείς την χρησιμότητα κάποιου πράγματος. Όσο κι αν προσπαθήσεις να δεις πίσω από τις λέξεις, το αποτέλεσμα θα είναι μηδέν εις το πηλίκον. Ο χρόνος υπάρχει για να τραβάει τις κουρτίνες με τους δικούς του ρυθμούς. Και όταν τις τραβήξει θα δεις το πιο καλοκαιρινό φως που έχεις αντικρύσει. Στην παράσταση Πέτρες στις Τσέπες του υπάρχουν μερικά σημεία που θα σε κουβαλήσουν ως την μη αντίληψη. Αλλά υπάρχουν και δύο ηθοποιοί που ανοίγουν τις κουρτίνες.
Ο Μάκης Παπαδημητρίου και ο Γιώργος Χρυσοστόμου κάνουν δύο πράγματα που είναι τρομερά δύσκολα. Πρώτον, καλούνται να παίξουν τουλάχιστον 7 ρόλους ο καθένας. Δεύτερον, καλούνται να τους παίζουν εναλλάξ. Να φέρουν 7 διαφορετικές προσωπικότητες ταυτόχρονα πάνω στη σκηνή. Τόσο που αν υπήρχε δυνατότητα ταυτόχρονης παρουσίας ενός ανθρώπου σε πάνω από ένα σημείο, αυτοί θα το κατάφερναν. Το ένα δεύτερο είναι οι κομπάρσοι Τσάρλι και Τζέικ. Την άλλη ο Σον. Ο Κλεμ. Η Κάρολιν Τζιοβάνι. Ο Τζον. Ο Μίκι. Ο Σάιμον.
Κάπου σε ένα χωριό της Ιρλανδίας, γυρίζεται μια ταινία. Αυτό το χωριό είναι πολύ δημοφιλές στις κινηματογραφικές παραγωγές. Οι περισσότεροι κάτοικοι χρησιμοποιούνται ως κομπάρσοι. Σε τέτοιο βαθμό που αν κάποιος δεν χρησιμοποιηθεί να πρόκειται για τεράστια προσβολή. Ένας τέτοιος κάποιος είναι ο 17χρονος πιτσιρικάς Σον. Ο Σον είναι ξάδερφος του Τζέικ και κάθε βράδυ παραδίδεται στις ουσίες. Ο Τζέικ είναι ένας κομπάρσος που γίνεται φίλος με τον Τσάρλι. Έναν αιθεροβάμονα ηθοποιό που πιστεύει ότι το σενάριο που έχει γράψει είναι θησαυρός. Μέσα σε 85 λεπτά κυκεωνικής αναπαράστασης και αβίαστου χιούμορ, οι δύο ηθοποιοί χαρτογραφούν μια γελοιοποιημένη γκραβούρα. Μια πρωταγωνίστρια του φαίνεσθαι, ονειροπόλοι νεαροί, πεισματικά κολλημένοι υπερήλικες, αδιάφοροι, κενοί και τυπικά στεγνοί σκηνοθέτες και τεχνικοί, μορφές που περνάνε και σβήνουν εύκολα στον χρόνο. Στον επόμενο χρόνο. Τη μέρα, τη νύχτα. Ένας νέος που προχώρησε τόσο στην ονειροπόληση ώστε έφτασε στον γκρεμό. Κι έπεσε.
Οι Πέτρες στις Τσέπες του έχουν κι εκείνα τα σημεία που σκάνε κάπως περίεργα.
Ο Χρυσοστόμου και ο Παπαδημητρίου τοποθετούν στο ρεπερτόριο των ρόλων τους και τις πραγματικές τους ταυτότητες. Αφήνουν δηλαδή τα προσωπεία τους και έρχεται σχετικά παράξενα. Δεν το αποδέχεσαι εύκολα. Αργότερα, καταλαβαίνεις ότι τα υπερβολικά μπινελίκια και οι υπερβατικές έξοδοι από τους ρόλους παίζουν δικό τους ρόλο. Είναι ο κυματοθραύστης της αίσθησης του θεατή. Επιδρούν με τέτοιο τρόπο, ώστε τα περισσότερο δραματικά κομμάτια της κωμωδίας να περνούν σαν ένα ντο τελευταίας οκτάβας σε πιάνο. Δεν ακουμπούν τις γραμμές, είναι έωλες σε μια αόρατη κίνηση. Αυτή η ένωση του πλειοψηφικού χιούμορ και της μειονότητας-απαισιοδοξίας γίνονται τελικά στη σωστή δοσολογία.
Το άλλο κομμάτι της παράστασης που θέλω να σταθώ, είναι η συγχρονισμένη κινησιολογία των ηθοποιών. Φώτα χαμηλά ή εντελώς σβηστά, Χρυσοστόμου και Παπαδημητρίου να κινούνται σαν σε χορό καβουριών, απόλυτα ρομποτικά, πότε αντικρυστά, πότε με γυρισμένες πλάτες, και η διπλή χρονικά παρουσία της λέξης «απόδραση» γίνεται ένας ανεπαίσθητος μαέστρος. Ο Σον αποδρά από την απαξίωση που του προσφέρουν οι ξένοι στον ίδιο του τον τόπο. Ο γερο-Μίκι παραιτείται και αποδρά με έναν διαφορετικό τρόπο. Ο Τσάρλι έχει αποδράσει από τα μέρη του για να βρεθεί στο χωριό Κέρι. Ο Τζέικ έχει επιστρέψει σε κατάσταση εγκλωβισμού από αυτό που πίστευε ως απόδραση, δηλαδή τη ζωή στη Νέα Υόρκη. Στο τέλος μένουν τα ενοχλητικά και ταυτόχρονα ζωτικά «μου» των αγελάδων.
Κωμωδία της Μαρί Τζόουνς
Διαρκεια : 85 ‘
Σκηνοθ.:Γ. Χρυσοστόμου, Μ. Παπαδημητρίου
Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 & Θαρύπου,Νέος Κόσμος, Τηλ.: 2109212900
Τετάρτη 18:30
Πέμπτη 21:15
Παρασκευή 21:15
Σάββατο 18:30
Κυριακή 21:30
Τιμή εισιτηρίου:
Είσοδος 10 – 15 ευρώ