Έχοντας συμπληρώσει μια σκληρή 7ετία σε μνημονιακούς ρυθμούς, η ελληνική βιομηχανία αναζητά τον τρόπο για να κρατηθεί στην επιφάνεια. Και λέμε «κρατηθεί» γιατί με όσα συνέβησαν θα περίμενε κανείς μεγαλύτερο θαλασσοπνιγμό. Η ελληνική βιομηχανία έχει παρελθόν, έχει παρόν και είθε να έχει ένα καλύτερο μέλλον. Φτιαγμένο σε ακόμα καλύτερες βάσεις. Ο λόγος βέβαια που στάθηκε όρθια είναι ότι είναι ιδιωτική. Ότι δεν έμπλεξε με τις κρατικές δομές που απέχουν μίλια από το να είναι κατάλληλες. Εξελίχθηκαν, στηρίχθηκαν σε ανθρώπους που απέκτησαν τρομερή τεχνογνωσία και που ήταν αποφασισμένοι να παλέψουν. Ακόμα και για χαμηλότερους μισθούς.
Αυτές τις μέρες και μέχρι τις 25 Μαρτίου η Τεχνόπολη φιλοξενεί σε δύο από τους χώρους της εκθέματα που προέρχονται από τα βάθη της βιομηχανίας της Ελλάδας. Από το 1850 και μετά. Τρεις αιώνες πρώτων βημάτων, ανάπτυξης, καινοτομίας και παγκοσμιοποίησης ενώνονται. Η διαρρύθμιση της έκθεσης είναι καταπληκτική. Όχι για το που βρίσκεται το κάθε στοιχείο. Αλλά για την ομαδοποίηση, τα χρώματα και τις μικρές interactive πινελιές που έχουν βάλει οι curators της Τεχνόπολης.
Οι καπνοβιομηχανίες. Καρέλιας, Παπαστράτος κ.α. Τα τρόφιμα. Μπισκότα Παπαδοπούλου, ΙΟΝ, Παυλίδης, ΦΙΞ. Η κλωστοϋφαντουργία που ήταν ο πρώτος τομέας στην Ελλάδα που πέρασε στη βιομηχανική επανάσταση και από τους πρώτους που απέκτησαν συνδικάτο. Τα ορυκτά. Βωξίτης, λιγνίτης. Η ΔΕΗ από το τότε στο σήμερα. Οικιακές συσκευές όπως το ξακουστό IZOLA. Ένα ψυγείο που «ρουφούσε» ότι έβαζες μέσα και για να το βγάλεις έπρεπε να κάνεις αρχαιολογική σκαπάνη.
Εξαρτήματα και μηχανές που αναδίδουν ένα τεράστιο παρελθόν. Και ξέρετε. Το παρελθόν δεν παύεις ποτέ να το έχεις. Δεν έχει Αόριστο, Παρατατικό κι Υπερσυντέλικο.
Δεν θα πω τίποτα άλλο. Απολαύστε απλώς τις εικόνες.
