Είναι η πιο δημοφιλής φωνή του Χόλιγουντ. Οι μισοί συνάδελφοι του έχουν ως απαραίτητο first class skill να μπορούν να τον μιμηθούν. Το κάνει ο Τζίμ Κάρεϊ, η φίλη του Κέιτ Χάντσον, ο Τζέιμς Μάρσντεν, πάνω κάτω το μισό Χόλιγουντ. Για πολλούς έχει την πιο μονοδιάστατη φωνή. Αυτή είναι μια υπεραπλούστευση για εκείνον, από αυτές που πριν 5 χρόνια θα λέρωναν αρκετά την προσπάθεια του. Κάτι τέτοιο έχει πάψει να ισχύει από το 2013. Ο Μάθιου ΜακΚόναχι πήρε τότε το Όσκαρ για το Dallas Buyers Club και έμεινε σε αυτό που ήθελε ο ίδιος να κάνει, αντί να ακολουθήσει αυτό που οι γύρω του επιθυμούσαν για εκείνον, χωρίς εκείνον.
Έχοντας πριν από το αδόκητα καλό Dallas Buyers δύο αξιομνημόνευτες ερμηνείες σε μια καριέρα 20 ετών σχεδόν, αυτές στο Killer Joe και στο Lincoln Lawyer, ο Μάθιου ΜακΚόναχι απέδειξε στον πατέρα του που τον κοιτούσε συνέχεια με πίστη κρατώντας ένα κουτάκι μπύρας όσο ήταν ζωντανός, και στους συναδέλφους του ότι αν μπουν συγκεκριμένα κομμάτια στην σωστή θέση, τότε μπορεί να προσφέρει μια ερμηνεία υψηλού διαμετρήματος. Η low budget ταινία του 2013 ήταν τέτοια και έφερε ως απότοκο την περιλάλητη ερμηνεία στο True Detective. Το τέλος του 2013 και οι αρχές του 2014 μας έδιναν την πεποίθηση ότι ο Μάθιου θα κυνηγάει πλέον τους ρόλους με ευκρινή επιλεκτικότητα και στόχους δόξας.
Ο 48χρονος από το Ουβάλντε του Τέξας, δεν είχε να αποδείξει πλέον κάτι. Είχε εκπληρώσει το μεγαλύτερο achiecement που είχε τεθεί από μόνο του για εκείνον: να αλλάξει τις απόψεις του κοινού και των κριτικών. Τρία χρόνια μετά τι έγινε ο Μάθιου χωρίς τους βαρβάρους; Ποιο μονοπάτι χάραξε χωρίς τους δαίμονες που τον ταλαιπωρούσαν;
Ακολούθησε αυτό που επέτασσε η καρδιά και η οπτική ως γόνος του μέρους, του τρόπου και της εποχής που μεγάλωσε. Κυρίως, ως «σπερματοζωάριο» των γονιών του. Τη μητέρα του ευχαρίστησε με δάκρυα στο acceptance speech, στον πατέρα του αφιέρωσε μεγάλο μέρος του λόγου. Είμαστε στο γύρισμα του χρόνου, στο φινάλε μιας χρονιάς που ο Μάθιου δεν μνημονεύθηκε από κανέναν επί μακρόν, αλλά συμμετείχε σε 4 ταινίες. Στο Free State of Jones, έδωσε τη φωνή του στα animation Kubo και Sing, ενώ στις 27 Γενάρη θα κυκλοφορήσει το Gold, μια ταινία βασισμένη σε αληθινή ιστορία, με τον ΜακΚόναχι να έχει βάλει κιλά και να «αραιώνει» την χαίτη του.
Τι μεσολάβησε από τον Ραστ Κολ ως τα τώρα; Το Interstellar του Νόλαν, που ήρθε ως συνέχεια του Dallas για τον Μάθιου ως προς το σκηνοθετικό υπόβαθρο και ιδίως το μέγεθος του πρότζεκτ.
Ο ΜακΚόναχι έγινε βιτρίνα, ουσιαστική βιτρίνα, μιας ταινίας με έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες αυτή τη στιγμή, με ένα αρκετά μεγάλο μπάτζετ από πίσω και σε ένα γενικότερο κόνσεπτ που δεν είχε δοκιμαστεί ποτέ. Το καλοκαίρι του 2015 ήρθε το Sea of Trees που απεδείχθη κατώτερο των προσδοκιών. Κι αυτό όμως είναι αποτέλεσμα του κληροδοτήματος του Dallas Buyers και του True Detective. Θεωρήθηκε κατώτερο για τον ΜακΚόναχι που είχε εξελιχθεί. Για τον ίδιο άνθρωπο, αλλά στο 2010 λόγου χάρη, ίσως και να υπήρχε μεγαλύτερη επιείκεια στην κρίση.
Για τον ηθοποιό όπως τον αντιλαμβάνεται ο Ματ, ζωή δεν είναι μόνο οι ταινίες που συμμετέχει, η ποιότητα τους και η συχνότητα. Ζωή είναι πρωτίστως όλα τα άλλα και η ικανότητα του κρίνεται στο πως τα χρησιμοποιεί στο μέσα του, ώστε να τον μεταβάλλουν, να τον κομίσουν σε ένα σημείο. Ζωή είναι η γυναίκα και τα παιδιά του, είναι η αγροτική ζωή που περνάει στο Τέξας, τα δωρεάν γεύματα που πηγαίνει και μοιράζει συν γυναιξί και τέκνοις σε αστέγους στις γιορτές. Ζωή είναι η ατάκα που λέει στην μικρή Μερφ στο Interstellar. «Να στοιχειώσουμε τις μελλοντικές αναμνήσεις των παιδιών μας».
Δεν αποτελεί καμία τρομερή διαπίστωση, όμως όταν καλούμαστε να κρίνουμε έναν ηθοποιό από την αφρόκρεμα ως προς το γκλάμουρ και την επίδραση, οφείλουμε να παίρνουμε υπ΄όψιν την ορισμένες φορές ανυπέρβλητη δυσκολία του να ξεφύγεις από την εμμονή της δόξας. Ειδικά, όταν την αγκαλιάζεις σφιχτά. Θα άφηνες ποτέ έναν θρόνο που σου προσφέρεται; Στην προκειμένη αποτελεί δίκοπο μαχαίρι η επιλογή να διατηρήσεις τα σκήπτρα. Μπορεί να σου βγει άγγελος, να κάνεις δηλαδή μεστές επιλογές, μπορεί και διάβολος, να σε τυφλώσει ως προς αυτά που επιλέγεις και τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ο ΜακΚόναχι δεν κοιτάζει πάνω στο σανίδι. Το βλέμμα του σταματάει στην χαραμάδα πίσω από τις κουρτίνες. Εκεί στέκεται ο δικός του θησαυρός, το δικό του διαβατήριο για την συντήρηση και διακίνηση των προβληματισμών και της προσωπικότητας του.