«Σήμερα, αύριο, εγώ θα φύγω». Μια φράση που τη λέμε συχνά στην πορεία της ζωής μας, χωρίς όμως να εννοούμε επακριβώς τους χρονικούς ορισμούς. Λέμε σήμερα, αλλά δεν το τοποθετούμε ως δεδομένο. Λέμε αύριο, αλλά δεν υπογράφουμε συμβόλαιο γι΄αυτό.
Έχουν μια αόριστη έννοια και τα δύο. Τοποθετούνται πολύ μακρύτερα απ΄αυτό που σημαίνουν. Τότε γιατί λέγονται; Λέγονται στη λογική του ότι όλοι μας πεθαίνουμε κάποια στιγμή. Μπορεί να είναι και σήμερα. Μπορεί αύριο. Όλους θα μας νικήσει ο θάνατος.
Διόρθωση. Όχι όλους. Υπάρχουν κάποιοι που όταν είπαν αυτή τη φράση, την εννοούσαν πέρα ως πέρα. Μέχρι το μεδούλι της ψυχής τους. Κι αφού το εννοούσαν, δεν μπορεί παρά να έβγαιναν νικητές απέναντι στον θάνατο. Θα πέθαιναν, ναι. Αλλά όχι με δική του βούληση.
Ο Αλέξανδρος Βέλιος ήταν ένας άνθρωπος που αποδήμησε στο μετά της ζωής νικητής. Χαμογέλασε στο θάνατο και του πήρε το μοναδικό πράγμα που ξέρει να κάνει. Πέθανε όχι εν αναμονή, αλλά εν κινήσει. Πορεύτηκε αυτός προς τον θάνατο.
Η περίπτωση του είναι πολύ πρόσφατη και γι΄αυτό τόσο έντονη. Σίγουρα σαν κι εκείνον έχουν υπάρξει αρκετοί που θέλησαν να ηττηθούν από τη ζωή και να καγχάσουν νικητές προς τον θάνατο. Όμως η δική του περίπτωση έχει μια ιδιαιτερότητα. Ανακίνησε μια συζήτηση που μένει πεισματικά ανενεργή.
Το ζήτημα του οικειοθελούς θανάτου ήταν και το 2016 που πέθανε, είναι και σήμερα ένα ταμπού. Ο Αλέξανδρος Βέλιος είχε καρκίνο και δεν θέλησε να επιτρέψει στο σώμα του να φθαρεί και να τον οδηγήσει σε μια αναξιοπρέπεια και φθορά του μυαλού. Μάλιστα, τότε σε μια εξίσου ηρωική πράξη, αρνήθηκε να πάει σε αρμόδια κλινική στην Ελβετία για να του γίνει η ένεση.Έμεινε στην Ελλάδα και το έκανε εδώ θέλοντας να προσφέρει κάτι σημαντικό με τον θάνατο του.
Δεν ήθελε να ζει ως ανήμπορος και επαίτης της βοήθειας άλλων. Γιατί όσο κι αν οι δικοί μας άνθρωποι είναι έτοιμο να θυσιαστούν, για τον ανήμπορο είναι δυσβάσταχτο να είναι σε αυτή τη θέση. Κι αυτό το νιώθω από περιγραφές μόνο. Αν το γράφω εγώ έτσι, φαντάζομαι πως θα το βιώνει ο ανήμπορος.
Ο μακαρίτης επέλεξε να κάνει ευθανασία και αποφάσισε ο ίδιος πότε θα πεθάνει. Κατήργησε τον θεσμικό ρόλο του θανάτου. Γι΄αυτό και αξίζει κανείς να δει το ντοκιμαντέρ των 2 τελευταίων ημερών του στη ζωή. Η Τελευταία Απόφαση, που προβλήθηκε το 2017 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι 56′ μαθήματος ζωής.
Εις το επανιδείν να πιστεύετε. Όλοι στην ανυπαρξία θα καταλήξουμε. Η απόφαση μου να βάλω εγώ τέλος στη ζωή μου, με καθιστά έναν ελεύθερο άνθρωπο. Αυτές είναι τρεις από τις τελευταίες φράσεις του. Η ηρεμία με την οποία μιλά προκαλεί μια βαθιά ανασκαφή στην ψυχή του καθενός εξ ημών. Ίσως να μας υπενθυμίζει και την αξία της ζωής. Κάτι που σήμερα έχει κουρελιαστεί αρκετά από τη συνήθεια στον παρά φύσιν θάνατο.
Αυτό που σίγουρα θα ήθελε είναι περισσότεροι άνθρωποι που βρίσκονται στη θέση που ήταν, να έχουν κι αυτοί το δικαίωμα της επιλογής. Να μπορούν να διαλέξουν κι εκείνοι το φευγιό και να μην αφεθούν στις ορέξεις της ασθένειας.
Όποια κι αν είναι η θέση του καθενός γύρω από την ευθανασία, το ντοκιμαντέρ είναι μια εμπειρία απ΄αυτές που πάντα θα θυμάται η ψυχή. Και εξαιτίας του πρωταγωνιστή του, η ψυχή θα ζυμώνει ιδέες, θα προσφέρει στο μυαλό το έρεισμα για κίνητρο να ζεις!
Πληροφορίες:
Ώρα Προσέλευσης :19:45
Ώρα έναρξης: 20:00
Ημέρα παρουσίασης : Παρασκευή 19 Απριλίου
Είσοδος ελεύθερη
Galerie Δημιουργών
Χελιδονούς 28, Κηφισιά
www.galeriedimiourgon.gr
www.facebook.com/ galeriedimiourgon
Λεωφορεία: 504, 522, 523, 543, 721, Β9
Πληροφορίες – Κρατήσεις : 210 6251732