Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το σινεμά έχει κάνει μια στροφή στην αντιμετώπιση του ως προς τους υπερανθρώπους και πως τους προσφέρει στο κοινό, δείχνει αν μη τι άλλο ότι το κοινό μπόρεσε να δώσει το μήνυμα. Δεν θέλουμε πια ήρωες, αλλά αντι-ήρωες.
Ο ήρωας του σήμερα είναι τρωτός, μαθαίνει και να χάνει, γιατί όλοι μας πλέον αρχίζουμε να αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερο σεβασμό τις ήττες μας. Δεν τις αποφεύγουμε. Κοιτάμε στα μάτια τις περισσότερες αποτυχίες από επιτυχίες που έρχονται στη ζωή. Πάντοτε ήταν περισσότερες. Απλώς δεν ασχολούμασταν μαζί τους.
Τώρα που τους δίνουμε την προσοχή που χρειάζονται, ίσως και παραπάνω, καταλαβαίνουμε ποιος είναι ο ήρωας. Καταλαβαίνουμε και θυμόμαστε. Κρατάμε λίγο περισσότερο στη βραχύχρονη μνήμη μας την ατάκα του Λίλαρντ.
«Πίεση έχει ο άστεγος, πίεση έχει η μάνα που μεγαλώνει ένα παιδί. Εμείς πληρωνόμαστε αδρά για να παίζουμε ένα παιχνίδι. Σίγουρα υπάρχουν προκλήσεις. Αλλά το να τις αποκαλούμε πίεση είναι ως και προσβολή προς τους καθημερινούς ανθρώπους».
Στην παραπάνω φράση, αν αφαιρεθεί η λέξη πίεση και αντικατασταθεί με τη λέξη ήρωας, έχουμε πάλι την ίδια ουσία. Ήρωας είναι ο άστεγος που παλεύει για την επιβίωση κάθε στιγμή. Ηρωίδα είναι η μάνα που δουλεύει πόσες ώρες για να πληρώσει τη στέγη για το παιδί της.
Κάπου εδώ μπαίνει στην κουβέντα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Για πολλούς ο καλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας μετά τον Γκάλη.
Το βράδυ της Κυριακής και το πρωί της Δευτέρας τα σχόλια στις αθλητικές ιστοσελίδες ήταν περισσότερο αρνητικά παρά θετικά για την απόδοση του. Όχι κακοπροαίρετα σώνει και ντε. Σίγουρα υπήρχαν και τέτοια. Για τους fanboys όμως όποιος λέει κάτι αρνητικό για τον Γιάννη πρέπει να είναι hater. Όποιος αρέσκεται σε άλλο είδος μπάσκετ απ΄αυτό του Γιάννη είναι ρατσιστής.
Κι αυτό μας οδηγεί στον δεύτερο λόγο που ο Γιάννης πλέον δεν μετράει μόνο φανατικούς υποστηρικτές, αλλά και φανατικούς «πολέμιους», αν και αυτή η λέξη είναι πιο βαριά απ΄αυτό που εννοώ. Τον δεύτερο λόγο θα τον αναλύσουμε πιο κάτω.
Ο πρώτος λόγος είναι αυτός που συνδέεται και με τον πρόλογο μου. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι πια ήρωας. Είναι ένας αστέρας. Δεν είναι το παιδί που από το γήπεδο του Φιλαθλητικού έφτασε στο NBA και ανάγκασε μια ομάδα, μια ολόκληρη πόλη να στραφεί γύρω του. Αυτή η ιστορία δεν σταμάτησε να αποτελεί το background του προφανώς. Απλώς ακούστηκε τόσες πολλές φορές, βιάστηκε από την επαναληπτικότητα, ώστε ξεθώριασε.
Πλέον το μόνο που υπάρχει στην εικόνα του Γιάννη είναι η αστερόσκονη. Από το καλοκαίρι του 2017 που διαπραγματεύτηκε το πλουσιοπάροχο συμβόλαιο του, δεν είναι ένας ήρωας που υπερβαίνει εμπόδια. Είναι ένας τύπος που μπορεί να έχει ό,τι θελήσει, οπότε το θελήσει. Είναι αυτός που σίγουρα δουλεύει αρκετά, αλλά πλέον έχει και μια ομάδα από ειδικούς γύρω του.
Και στην πορεία του μέχρι την ολική καταξίωση, να κατακτήσει πρωταθλήματα και να είναι ένας all around παίχτης, αυτό θα τον κρατά μακριά από την επανατοποθέτηση του στη θέση του ήρωα. Ίσως να είναι κι αυτό ένα στάδιο που πρέπει να περάσουν παίχτες με το δικό του potential. Απλώς στη σημερινή εποχή είναι ακόμα πιο δύσκολο. Δεν έχει το πλεονέκτημα του μύθου που είχε ο Τζόρνταν, ο Πίπεν, ο Τζαμπάρ.
Με παίχτες όπως οι προαναφερθέντες, ο κόσμος μοχθούσε για να συγκρατήσει τις πιο ιδιαίτερες ιστορίες τους στα γήπεδα, τα πιο μοναδικά τους επιτεύγματα, για να τα διηγηθεί στις επόμενες γενιές. Κάποιοι τα κατέγραφαν με μνήμη. Σήμερα δεν λειτουργεί η μνήμη και η προσπάθεια. Τοποθετείς μια κάμερα και τα καταγράφει όλα αυτή σε παρόντα χρόνο. Ο Γιάννης και ο κάθε Γιάννης δεν το έχει αυτό.
Βρέθηκε ακριβώς στην αρχή της νέας εποχής. Ακόμα κι ο ΛεΜπρόν με τον Ντουράντ έκαναν το ξεκίνημα τους λίγο πριν το τέλος της προτεραίας κατάστασης.
Ο Γιάννης θα παραμένει ένας απλός αστέρας. Κι αυτό ο απλός θεατής έπαψε από χρόνια να το γουστάρει. Διατήρησε τους αστέρες του παρελθόντος και για τους νέους ήθελε και θέλει κάτι αντισυμβατικό.
Συν αυτώ, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο εμφανίστηκε και σε ένα σημείο για το σύγχρονο ελληνικό μπάσκετ όπου δεν υπήρχαν παιχταράδες με μέλλον. Ο Διαμαντίδης ήταν στα τελειώματα, ο Σπανούλης είχε ακόμα 3-4 σεζόν κι αυτές όχι στην Εθνική, ο Καλάθης και ο Σλούκας δεν είχαν κάνει ακόμα το step-up, αλλά και τώρα που το έχουν κάνει, δεν βάζεις το χέρι σου στη φωτιά ότι θα οδηγήσουν το ελληνικό μπάσκετ σε επιτυχίες. Δεν λες με, έστω, 70% πιθανότητα ότι θα δώσουν το έναυσμα για μια νέα χρυσή γενιά.
Ο Γιάννης ενσάρκωσε και ενσαρκώνει όλες αυτές τις ελπίδες. Και γι΄αυτό ορθώθηκε μπροστά του και ο δεύτερος λόγος που άφησα ανεξήγητο πιο πάνω. Ο Γιάννης έπαψε να είναι ήρωας γιατί έγινε πολύ γρήγορα ένα τοτέμ, μια ειδωλολατρία. Όλοι όσοι ασχολούνται με το ρεπορτάζ μπάσκετ και γράφουν για το μπάσκετ πιάστηκαν και κόλλησαν σαν βδέλλες πάνω του.
Επέβαλλαν με την εμμονή τους και το διαρκές τους γλείψιμο προς τον Γιάννη ένα μπασκετικό δόγμα. Εισέβαλαν στον προσωπικό του αγώνα και οικειοποιήθηκαν τον ιδρώτα του. Τον μετέτρεψαν σε ένα κοινό κτήμα που πρέπει όλοι να προσκυνούν. Κι αν στην αρχή ήταν δικαιολογημένο, από ένα σημείο και μετά έγινε ζημιογόνο για την εικόνα του.
Στην ουσία οι haters και οι «αντιφρονούντες» γαλουχήθηκαν μέσα από την αντίδραση. Κουράστηκαν απ΄αυτό το κανάκεμα που του γινόταν ακόμα και σε παιχνίδια που δεν ήταν καλός. Βαρέθηκαν να βλέπουν μέχρι και τη σελεμπριτοποίηση της ζωής του. Κάθε ανάρτηση που κάνει με την κοπέλα του για παράδειγμα γίνεται θέμα στις αθλητικές ιστοσελίδες. Και η πλαισίωση της είναι μορφής γκόσιπ.
Η εικόνα του Γιάννη στην Αμερική ευτυχώς παραμένει άθικτη. Στο ελληνικό κοινό όμως δέχτηκε πλήγμα απ΄αυτή την τυφλή επιβολή. Ο Γιάννης είναι πια ένας βασιλιάς με αυλικούς. Δεν είναι ο Ρόκι Μπαλμπόα, αλλά ο Ιβάν Ντράγκο!
Αυτό το κέρδισε προφανώς και κανείς δεν επιλέγει τη δυσκολία όταν έχει την ευκολία. Όμως το κοινό πάει πάντα με το underdog. Εδώ κοτζάμ Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον κατηγορούν γιατί πάει πάντα στα μεγάλα μπάτζετ.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τα μεγάλα μπάτζετ αυτοδιατίθενται στον Ζέλικο. Όπως και οι αυλικοί στον Γιάννη…