Για χρόνια αναρωτιόμασταν όλοι τι συμβαίνει με αυτόν τον τύπο και βρίσκεται σε τόσες πολλές αμερικανιές. Μέχρι που κάπου στο 2011 άρχισε να ξεδιπλώνεται ένα ταλέντο. Ένα μεγάλο ταλέντο. Λες και ο Μάθιου ΜακΚόναχι είχε σχεδιάσει να πιάσει την υψηλότερη κορυφή του τότε.
Έξι χρόνια μετά, αφού έχει πείσει τον πλέον δύσπιστο που μπορεί να φτάσει, δείχνει να μη βρίσκει πια κίνητρο.
Τις περισσότερες φορές οι προσδοκίες που έχει ένας ηθοποιός από τον εαυτό του, σε σχέση με αυτές που έχει το φανατικό του κοινό, διαφέρουν. Έχουν μια μεγάλη απόσταση συνήθως. Στην περίπτωση του Μάθιου βλέπουμε ακριβώς αυτό.
Ένα κοινό, εμάς, που θα περίμενε και θα ήθελε τον γοητευτικό Τεξανό να βγάζει, αν όχι κάθε χρόνο, έστω κάθε 2-3 χρόνια μια πολύ γεμάτη ερμηνεία που να συνοδεύεται κι από μια γεμάτη ταινία, κι από την άλλη ο ίδιος ο ΜακΚόναχι που έχει στρέψει αλλού το ενδιαφέρον του.
Το διάστημα που έζησε από το 2013 μέχρι και το 2015 ήταν χορταστικό. Κορυφαία ερμηνεία της χρονιάς στο σινεμά, κορυφαία ερμηνεία και στην τηλεόραση το 2014. Το 2014 ήρθε και το Interstellar όπου ο Ματ δούλευε μαζί με έναν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες, τον Κρίστοφερ Νόλαν, απέδωσε με κεκτημένη ταχύτητα και ήταν ο πιο δημοφιλής στην αμερικανική σκηνή.
Ο ίδιος φαίνεται από χιλιόμετρα ότι είναι ένας τύπος που μπουχτίζει απ΄όλο αυτό. Προτιμάει να κάθεται στο σπίτι του στο Τέξας συν γυναιξί και τέκνοις, να πίνει το αγαπημένο του bourbon και όλοι μαζί να προσφέρουν και κοινωνική βοήθεια είτε με γεύματα αλληλεγγύης στις γιορτές είτε με άλλου τύπου δωρεές.
Απλώς δε μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι θα δώσει στην καριέρα του τόσο μεγάλο σάλτο. Από το 2014 και μετά δεν έχει πρωταγωνιστήσει σε λίγες παραγωγές. Με το Beach Bum, όπου παίζει με τον Snoop Dogg, είναι συνολικά 9 οι ταινίες. Απ΄αυτές ό,τι έχουμε να θυμόμαστε σε δική του ερμηνεία είναι το Free State of Jones, άντε και το Serenity. Το Dark Tower ήταν μάλλον μια απογοήτευση.
Στις άλλες ταινίες δεν ήταν ο ίδιος καλός ή και η εκάστοτε παραγωγή. Τα πιο αξιόλογα συνολικά πράγματα που έχει να επιδείξει σε αυτό το διάστημα είναι το Sing και το Kumbo, δύο animation. Αυτό τα λέει όλα. Χωρίς ίχνος μομφής όμως. Δίχως κάποια κατηγορία για το ταλέντο του. Αυτό το κατέθεσε σε αφθονία τη στιγμή που ο ίδιος επέλεξε και είδε ότι άρμοζε.
Κι αυτό είναι κάτι που τείνουμε να ξεχνάμε εμείς οι θεατές. Οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες είναι υπόλογοι πρώτα απ΄όλα στον εαυτό τους. Κι αν αυτό που επιτάσσει ο εαυτός τους είναι αντιεμπορικό ή ξενερώνει το κοινό, ελάχιστα τους απασχολεί. Κι αυτή τη στιγμή ο Μάθιου νιώθει διαρκώς τον εαυτό του να τον ωθεί πέρα από τις τρελές αναζητήσεις. Κάνει πια την πλάκα του κι όπου τον βγάλει. Παράλληλα, ζει και μοναδικές εμπειρίες όπως το ταξίδι του στον Μαυρίκιο για το Serenity και τη θέαση της απίστευτης ομορφιάς της παράκτιας αφρικανικής ηπείρου.
Είναι σαν το μεξικάνικο μεσημέρι αυτή τη στιγμή η πορεία του ΜακΚόναχι. Χαρακτηρίζεται από ραστώνη, από σιέστα, μόνο που στη δική του περίπτωση δεν διαφαίνεται να υπάρχει δύση του ηλίου. Η θερμοκρασία θα είναι ψηλά, θα τρελαίνει τα κουνούπια κι αυτά θα παρενοχλούν τον νυσταλέο Μάθιου με το μουστάκι του και το ποτήρι ουίσκι στο χέρι.