Αφού έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να ολοκληρώσει την πορεία του στις κινηματογραφικές αίθουσες το Endgame μένοντας περί τα 25 εκατομμύρια δολάρια πίσω από το Avatar, μπορούμε πια να μιλήσουμε όσο πιο ανοιχτά γίνεται για το τέλος του.
Μόνο που δεν θα εστιάσουμε στο τέλος του αυτό καθαυτό, αλλά σε έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα που έδωσε το δικό του φινάλε στο Endgame. Ο Captain America δεν υπάρχει πια. Δεν υπάρχει με τη μορφή του Κρις Έβανς. Θα συνεχίσει να υπάρχει με τη μορφή του Άντονι ΜακΚι, του Σαμ ή αλλιώς του Falcon που πήρε το χρίσμα από τον Στιβ Ρότζερς στην έσχατη σκηνή του Endgame.
Μια αλλαγή σκυτάλης που δομήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζει λογική. Μια χαρά θα ταίριαζε και ο Μπάκι, αλλά δεν θα ήταν ο ιδανικός. Κυρίως λόγω του παρελθόντος του. Ο Σαμ ανέβηκε την ιεραρχία με τον σωστό τρόπο και γι΄αυτό κέρδισε ισχυρή θέση στη νέα γενιά των Avengers που θα την δούμε λογικά να μορφώνεται κατά το 2023 και μετά.
Θα τον δούμε σίγουρα και στη σειρά που ετοιμάζεται για το κανάλι της Disney, το Disney+ που θα λανσαριστεί το φθινόπωρο. Μέχρι τότε ας αφήσουμε αυτούς που θα έρθουν. Ας μείνουμε σε αυτούς που δεν θα έρθουν ξανά. Σε έναν. Τον Κρις Έβανς.
Μαζί με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ αφήνουν πίσω τους τεράστιο κενό. Είναι όμως ο Κρις Έβανς που βγαίνει πρώτος στο νήμα γιατί η εικόνα του μέχρι την ανάληψη του ρόλου του Captain America, δεν πρόδιδε τη συνέχεια και την κατάληξη.
Ο Ρόμπερτ Ντάουνι είχε δείξει κάποιο potential και απλώς οι δυσκολίες της ζωής του τον είχαν κάνει να ξεχάσει το που μπορούσε να φτάσει. Ο Κρις Έβανς δεν ήταν τίποτα πριν τον Captain America. Όχι με κακό τρόπο, απλώς έμοιαζε να μην πείθει και την ίδια τη βιομηχανία του σινεμά για κάτι διαφορετικό.
Με δική του επιμονή κατάφερε να πάει τον Captain America από το επίπεδο του Human Torch που έκανε στους πρώτους Fantastic Four σε αυτό που αρχίσαμε να απολαμβάνουμε για τα καλά από το Winter Soldier κι έπειτα.
Όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος να θυμηθεί, δύσκολα θα βρει μια τέτοια σύμπλευση και ταυτόχρονη εξέλιξη σε ηθοποιό και ρόλο. Ο Κρις Έβανς εκκίνησε το 2011 με την πρώτη ταινία από το ίδιο σημείο με τον ρόλο του Στιβ Ρότζερς, αφού κι η Marvel δεν είχε ιδέα που ήθελε να τον κατευθύνει. Είχε το δείγμα του Iron Man και πίστευε πως θα μπορέσει να κάνει το ίδιο και με την πιο χαρακτηριστική μορφή υπερήρωα για το αμερικάνικο έθνος.
Σε αυτά τα χρόνια ο Κρις Έβανς άρχισε να προσθέτει σε κάθε ταινία και κάτι καινούργιο στον Captain America. Βοηθήθηκε σαφώς κι από τα σενάρια που είχε στα χέρια του, από τη μαγιά του ρόλου που του έδινε η παραγωγή, αλλά εκείνος εκτελούσε τη συνταγή. Φτάνοντας στο Infinity War είδαμε την τελειότερη μορφή του Captain America κι ίσως την ιδανικότερη εκδοχή ενός υπερήρωα.
Φαίνεται σαν να στήθηκε μια διαδικασία, μια ιεροτελεστία θα λέγαμε, ώστε να δικαιολογηθεί αυτή η εξέλιξη του ρόλου και να φτάσει να γίνει επάξιος του Σφυριού του Θορ.
https://www.youtube.com/watch?v=UAMbrEA8UEo
Ο Ρότζερς έπρεπε να περάσει μέσα από την αποτυχία του Ultron στην εύρεση του Μπάκι, μετά στον θάνατο της Πέγκι Κάρτερ, στον διχασμό με τον Iron Man, όπου πρόδωσε μια φιλία για να κρατήσει ζωντανή μια άλλη και τέλος στο τεράστιο πλήγμα με το snap του Thanos.
Ο Κρις Έβανς και ο Captain απέκτησαν ένα τέτοιο βάθος που ξάφνιασε και τους δύο. Ένα βάθος που φανερώθηκε εξ ολοκλήρου στην τελευταία σκηνή του Endgame. Εκεί ο Ρότζερς επιστρέφει τις Πέτρες στο χρονικό σημείο απ΄όπου τις πήραν και αποφασίζει να ζήσει σε μια θεωρητικά ψευδή πραγματικότητα ή σε μια άλλη διάσταση εν πάση περιπτώσει. Αποφασίζει να δει κι αυτός πως θα είναι μια φυσιολογική ζωή μαζί με τον έρωτα της ζωής του.
Σε εκείνη τη μικρή σεκάνς του χορού και του φιλιού με την Πέγκι ξεδιπλώνεται όλη η ζύμωση, όλη η μετάβαση του Κρις Έβανς από το ένα στάδιο του ρόλου στο άλλο. Βλέπουμε τον Captain America να έχει για πρώτη φορά από την πρώτη ταινία ανάγκη για συναίσθημα. Είχε προϋπάρξει ως οιωνός το φιλί με την εγγονή της Πέγκι Κάρτερ στο Civil War, αλλά με αυτό το συναισθηματικό πέπλο και φορτίο για πρώτη φορά.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό τι ρόλους κατάφερε να έχει στο εν τω μεταξύ ο Κρις Έβανς. Snowpiercer, Before We Go και Gifted. Τρεις ρόλοι με διαφορετικές απαιτήσεις και χαρακτηριστικά, τοποθετημένοι σε ένα άλλο είδος ταινίας. Το Snowpiercer με το Gifted για παράδειγμα, απέχουν χρονικά 4 έτη, αλλά απέχουν πολλά χιλιόμετρα στη μέθοδο προσέγγισης του χαρακτήρα.
Το Gifted είναι ίσως το απόγειο της άλλης πλευράς, της λιγότερο θεατής, του Κρις Έβανς. Ώριμος, τρομερά ισορροπημένος, παράγει αυτό ακριβώς που θα ήθελε το κάθε κοινό από τον ρόλο ως επίκεντρο μιας τέτοιας ταινίας.
Για όλους αυτούς τους λόγους η δική του απουσία θα είναι η πιο αισθητή. Άλλωστε, ο Τόνι Σταρκ πέθανε. Πέθανε έναν θάνατο που δεν μπορείς να τον ξεκάνεις. Έπρεπε να πάρει τη θυσία. Αυτό το αποδέχεται κάπως ο θεατής. Πώς αποδέχεται όμως την εθελούσια γήρανση του Captain America και την παράδοση της φλόγας του;