Είθισται οι παίκτες που παίρνουν το κόστος της απόφασης να αφήσουν ένα σύλλογο για τον αιώνιο αντίπαλό του, να λαμβάνουν ως ανταμοιβή τη λατρεία των οπαδών της επόμενης ομάδας τους.
Προφανώς το επίπεδο αυτής έχει να κάνει τόσο με τις επιδόσεις τους, όσο και με τον δείκτη αφοσίωσης υπό το νέο έμβλημα. Στην περίπτωση του Σεμπάστιαν Λέτο η δημοφιλία του στην πράσινη εξέδρα χτύπησε… κόκκινο, προτού καν πληρωθεί η πρώτη προϋπόθεση. Από τη στιγμή που πρόβαρε την πράσινη φανέλα, το καλοκαίρι του 2009, η γλώσσα σώματός του ήταν υπεράνω πάσης υποψίας. Ήταν ξεκάθαρο ότι γούσταρε το νέο περιβάλλον του, περισσότερο ίσως και απ’ ότι θα περίμεναν οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού.
Στον Ολυμπιακό δεν είχε ταιριάξει, βλέποντας συχνά – πυκνά την πλάτη του Τζόλε στις επιλογές της βασικής ενδεκάδας. Όταν σε μια προπόνηση κλότσησε τις μπάλες προς το μέρος του Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα είχε μέλλον στο λιμάνι αν ο Βάσκος παρέμενε στην τεχνική ηγεσία. Με τον Βαλβέρδε να φεύγει ωστόσο για την Μπιλμπάο, οι ερυθρόλευκοι επεδίωξαν να ανανεώσουν τον μονοετή δανεισμό του από τη Λίβερπουλ.
Και κάπου εκεί προέκυψε ο «πολυμετοχικός», προσφέροντας στους Άγγλους την προοπτική για κανονική μεταγραφή. Το ποσό των 3,5 εκατ. ευρώ έμοιαζε λίγο-πολύ τζόγος για έναν 23χρονο που ακόμα πάσχιζε να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και εκτός από τις συνοδευτικές επιστολές για ευπάθεια στα γόνατα, είχε αποκτήσει τη φήμη του «ζοχάδα».
Στον Παναθηναϊκό ωστόσο αυτή η… γυαλάδα στο μάτι του Σεμπάστιαν Λέτο μεταφράστηκε αποκλειστικά στη γνήσια λατινοαμερικάνικη «αλητεία» που ανέκαθεν αποτελούσε το διαβατήριο για την απευθείας σύνδεση με την εξέδρα. Ασφαλώς βοήθησε την υστεροφημία του η συνύπαρξη με τον Τζιμπρίλ Σισέ και η συγκυρία να ταυτιστεί η δική του πρώτη σεζόν με τη χρονιά εκτόξευσης του «τριφυλλιού». Έβαλε όμως και ο ίδιος φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του στην κατάκτηση του νταμπλ (2010), ολοκληρώνοντας τη σεζόν με 7 γκολ και 8 ασίστ, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού με το οποίο λύγισε ο Άρης στον τελικό του κυπέλλου.
Η επόμενη σεζόν δεν ήταν ανάλογη για τον Αργεντίνο βιρτουόζο και συνολικά για τον Παναθηναϊκό, που φτάνοντας στο ντέρμπι του «Γεώργιος Καραϊσκάκης» τον Φλεβάρη του 2011 ήθελε μόνο νίκη για να μειώσει στο -4 από τον Ολυμπιακό, 10 αγωνιστικές πριν από το τέλος. Ο Λέτο δεν είχε ακόμα πετύχει γκολ στο πρωτάθλημα, αλλά σε εκείνο το ματς έβγαλε όσο ποτέ άλλοτε τον ηγετικό χαρακτήρα του. Το ήθελε περισσότερο απ’ όλους στο τερέν και σύμφωνα με ένα διαφημιστικό σλόγκαν ήξερε και πώς να το αποκτήσει.
Ως ο κορυφαίος του γηπέδου, ισοφάρισε στο 58’ το γκολ του Μιραλάς και αποτέλεσε το Α και το Ω της κυριαρχικής εικόνας του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο. Η ανατροπή έγινε στο 82’ με το περίφημο γκολ του Κατσουράνη, με τον τρόπο όμως που όλοι θυμούνται ο φωτεινός πίνακας έδειξε στο τέλος του αγώνα 2-1 και ο Ολυμπιακός πήρε το τρίποντο τίτλου.
Λίγους μήνες αργότερα οι Σισέ και Ζιλμπέρτο Σίλβα αποχώρησαν από τον Παναθηναϊκό και ο Λέτο, εκτός από αρχηγός, έγινε και «επίσημα» ο λατρεμένος των πράσινων οπαδών. «Φτιαγμένος» όσο ποτέ από την ώθηση που του έδινε αυτή η διαδραστική επαφή του με την εξέδρα, έπαιξε για ένα εξάμηνο την καλύτερη μπάλα της ζωής του.
Με τον Ζεσουάλδο Φερέιρα να τον «βαφτίζει» ψευτοεννιάρι, ξύπνησε μέσα του το ένστικτο του «killer», σκοράροντας 15 φορές στις 14 πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος! Τέλη Γενάρη ο ΠΑΟ ήταν με απολογισμό 15-3-1 στο +5 από τον Ολυμπιακό, αλλά για τον ηγέτη του κάπου εκεί τελείωσε η σεζόν. Η θεραπεία για τη χονδροπάθεια στο γόνατο (αλλά και τις ενοχλήσεις στη μέση), δεν έφερε αποτέλεσμα, ο Αργεντίνος δεν έπαιξε ξανά από τις 25 Ιανουαρίου και οι τρεις ήττες στις 12 τελευταίες αγωνιστικές (συν ο μηδενισμός και το -3 στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό) οδήγησαν στην απώλεια του τίτλου.
Ανήμπορος να αντέξει το βαρύ συμβόλαιο (του) σε συνδυασμό με τα προβλήματα υγείας, ο Παναθηναϊκός τον άφησε ελεύθερο στο τέλος του 2013. Ο Λέτο βρήκε καταφύγιο στη Σικελία και την Κατάνια, ενώ το δεύτερο εξάμηνο της σεζόν 2014-15 επέστρεψε ως δανεικός για ένα τελευταίο τανγκό στη Λανούς, όπου είχε μεγαλουργήσει ως πιτσιρικάς.
Δεν πρόλαβε να αγωνιστεί σχεδόν καθόλου, ο σοκαριστικός τραυματισμός που υπέστη στο κεφάλι το Φλεβάρη του ’15 τον άφησε για άλλους πέντε μήνες εκτός δράσης. Επέστρεψε στην Κατάνια το καλοκαίρι του ’16, αλλά ούτε οι Σικελοί υπολόγιζαν σε αυτόν, ούτε εκείνος σε αυτούς.
Ο μεγάλος νταλγκάς του ήταν η επάνοδος εκεί όπου αγαπήθηκε όσο πουθενά αλλού. Την τελευταία ημέρα της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου του 2016 οι καρδιές των οπαδών του Παναθηναϊκού σκίρτησαν από την αφύπνιση ενός παλιού έρωτα.
Ο δικός τους «Σέμπα» θα φορούσε εκ νέου τα πράσινα και το «Seven Nation Army» των White Stripes θα γινόταν ξανά για χάρη του ο δεύτερος ύμνος στη Λεωφόρο. Σακατεμένος ή βραδυκίνητος δεν είχε καμία σημασία, αρκούσε που είχε χαρίσει χρήματα στην Κατάνια για να λύσει το συμβόλαιο του και να επιστρέψει. Αρκούσε που δεν γύρισε ούτε για τα λεφτά, ούτε για την προσμονή των τίτλων, αλλά για όλα αυτά που ονειρεύεται ένας πιτσιρικάς όταν πατάει για πρώτη φορά χορτάρι: τη χαρά του παιχνιδιού και τη μαγεία να πληρώνουν εισιτήριο για να δουν εσένα.
Η μοίρα ήταν σκληρή με τον Σεμπάστιαν Λέτο. Το ταλέντο του ήταν φτιαγμένο για το top ευρωπαϊκό επίπεδο – υπό φυσιολογικές συνθήκες το ελληνικό πρωτάθλημα θα προσφερόταν μόνο για να κολλήσει τα τελευταία ένσημα του στην μπάλα. Λίγο πριν κλείσει 33 χρόνια ζωής κρέμασε τα παπούτσια του, προδομένος από το σώμα του. Έβαλε τέλος σε μια καριέρα κατά την οποία οι τραυματισμοί κράτησαν «όμηρο» την τεράστια ποιότητά του.
Είναι η ίδια μοίρα όμως που του επέτρεψε να πει το «αντίο» πλήρης «ποδοσφαιρικών» συναισθημάτων. Αυτή που τον αξίωσε να ζήσει ως γνήσιος προνομιούχος τη «σωτηρία της ψυχής» του εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του. Όχι, ο Σεμπάστιαν Λέτο δεν ήταν τόσο άτυχος. Και ούτε θα αισθανθεί ποτέ τέτοιος όταν αναπολεί εκείνους τους τρελαμένους με την πάρτη του, που πλήρωναν εισιτήριο μόνο και μόνο για να τον βλέπουν να κάνει ζέσταμα…