Είναι από τα παράξενα της ζωής. Είναι απ΄αυτά που συμβαίνουν σπάνια και σημαδεύουν τις ζωές. Ο Σταύρος Τσιώλης έγινε ένας μύθος σε μια εποχή όπου οι μύθοι έχουν εκλείψει και πλέον όλα μοιάζουν κοινότοπα, μοιάζουν να έχουν συμβεί άπειρες φορές στο παρελθόν.
Μιλάω προφανώς για τη σημερινή εποχή. Τίποτα δε φαίνεται καινούργιο, τίποτα δεν συναρπάζει όπως η πρώτη φορά, γιατί όλα έχουν συμβεί και ξανασυμβαίνουν με τρόπο ενταγμένο στην εκάστοτε εποχή.
Ο Σταύρος Τσιώλης είναι ένα από τα δύο πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα καλλιτεχνών που βρήκε σε αυτή την εποχή την ευκαιρία να γιγαντώσει τη δουλειά του. Δεν το επεδίωξε ο ίδιος. Τα πράγματα σπρώχτηκαν από μόνα τους. Όπως συνέβη με τα Φτηνά Τσιγάρα και τον Ρένο Χαραλαμπίδη, έτσι έγινε και με τον Τσιώλη και το Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες.
Οι μεταμεσονύκτιες προβολές στο Star ήταν ένα πάτημα, αλλά ήταν το Youtube που έκανε την ταινία να αποκτήσει τη διαχρονικότητα. Το γεγονός ότι παιδιά που γεννήθηκαν από το ’93-’94 και μετά, έχουν αποστηθίσει τις θρυλικές ατάκες του δεύτερου μέρους της τριλογίας των Γυναικών, είναι αποτύπωμα του Youtube.
Κι αυτό το αποτύπωμα είναι που κάνει σήμερα ακόμα πιο λυπηρή την είδηση του θανάτου του. Οι άνθρωποι λένε ότι γι΄αυτούς που έφυγαν πλήρεις ημερών δεν αξίζουν δάκρυα πόνου, αλλά δάκρυα κατανόησης και χαράς. Ο Σταύρος Τσιώλης πέθανε στα 82 του και θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όντως έφυγε πλήρης. Αν όχι ημερών, σίγουρα εμπειριών.
Από τις 40-50 ταινίες όπου είχε θέση βοηθού σκηνοθέτη, μέχρι την αποστασιοποίηση από το σινεμά και την επαναδραστηριοποίηση στα τέλη της δεκαετίας του ’80 κι από κει στο πάνθεον με την τριλογία των Γυναικών. Μια τριλογία που ολοκληρώθηκε το 2017, βγήκε στις αίθουσες στο τέλος του περασμένου έτους κι ήταν σαν να γράφτηκε ολόκληρο το βιβλίο της ζωής του Σταύρου Τσιώλη.
Ήταν λες και μετά απ΄αυτό άδειασε εντελώς και το μόνο που του έμενε αφορούσε την κοσμική αναζήτηση των γυναικών που πέρασαν από δω κι έφυγαν. Που χάθηκαν μια για πάντα.
Ο ίδιος δεν έδειξε ποτέ μια ματαιόδοξη διάθεση να απομυζήσει όλη αυτ»ή την αγάπη για τις ταινίες του και μιλούσε από σπάνια ως καθόλου. Κάλλιστα θα μπορούσε να βγαίνει σε εκπομπές στην τηλεόραση μια φορά το εξάμηνο, να μιλάει σε περιοδικά, εφημερίδες και να σχολιάζει αυτή τη νέα πνοή που βρήκε το Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες.
Δεν το επεδίωξε. Ρέμβαζε στο πεζοδρόμιο και περίμενε τη στιγμή που θα ένιωθε ανάγκη να συναντήσει ξανά Γυναίκες. Τα «φορολογικά βιβλία» του έκλεισαν, η επιχείρηση «Ζωή» έφτασε στο τέρμα της κι ο Σταυρός Τσιώλης έχει στρωμένο ένα μονοπάτι μύθου που μπορεί να φτάσει ως τα πέρατα του αιώνα.