Δύο, μονάχα, λέξεις. Αγγλικές. Άρρηκτα δεμένες- θαρρείς κι ενώνει τα δύο μέρη μια αόρατη, μα «άθραυστη», κλωστή- με τον αθλητισμό, φορτισμένες αρνητικά την συντριπτική πλειονότητα των φορών. Δύο σύντομες, μόνο, λέξεις: What if?
Αυτό το (ελαφρώς μακροσκελές στα ελληνικά) «Τι θα γινόταν αν…», αφήνει μετέωρες αρκετές θνησιμαίες ερωτήσεις που δεν βρήκαν τον δρόμο προς το λεκτικό φως- και, συνήθως, συνδέεται με αρκετές «θνησιμαίες» καριέρες παικτών, οι οποίοι δεν έφτασαν στο υψηλότερο σημείο για τον έναν ή για τον άλλον λόγο (Το «για τον έναν ή για τον άλλον λόγο» είναι Δημιουργική Ασάφεια, που έλεγε και ο Βαρουφάκης).
Συνήθως μετά τα ένοχα αποσιωπητικά ακολουθεί ένα «…αν δεν τραυματιζόταν». Όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές. Τι θα γινόταν, φερ’ ειπείν, αν ο Ρονάλντο δε διέλυε ξανά και ξανά τα γόνατά του; Αν ο Σαμ Μπόουι δεν τσακιζόταν; Αν η Μάρι Πιρς δεν σακατευόταν στο ματς με την Σβονάρεβα;
Ή, για να φτάσουμε στον πληγωμένο ήρωα της ιστορίας μας, αν ο Άντερσον Λίμα είχε βγάλει άκρη με το τι συνέβη σ’ έναν χόνδρο του ποδιού του;
Come to Greece για να την βρεις
Ξεκίνησε την καριέρα του στη Βραζιλία, στην πασίγνωστη- στον έφορο και τον γενικό γραμματέα της ομάδας- Αμέρικα Ντε Νατάλ. Μετά από μια τριετία, έφτασε στην τρυφερή ηλικία των 20 να πάρει μεταγραφή στην Βίλα Νόβα, όπου και τον εντόπισαν οι άνθρωποι του Απόλλωνος Αθηνών. Αφού τον παρακολούθησαν για περισσότερο από 6 μήνες τον έφεραν με συνοπτικές διαδικασίες στην Αθήνα.
Ο Γιώργος Παράσχος, που τότε καθόταν στον πάγκο του Ατρόμητου, τον έβαλε στο ραντάρ του για μισό χρόνο. Αφού πείστηκε για την αδιαμφισβήτητη αξία του, πήγε στον πρόεδρο της ομάδας, τον Γιώργο Σπανό, και του είπε ότι πρέπει, ασούμε, να τον αποκτήσουν- όπερ και εγένετο.
Μετά από μια σεζόν στη Β΄ Εθνική, ο Άντερσον Λίμα πήγε στη Χαλκηδόνα, που αγωνιζόταν τότε στην Α΄, και τη σεζόν 2003-2004 σκόρπισε πληθώρα επιφωνημάτων θαυμασμού στο αγωνιστικό του διάβα.
Ο Βραζιλιάνος «έγραψε» 21 συμμετοχές και 3 γκολ, καθιερώθηκε ως ένας από τους κορυφαίους μέσους του ελληνικού πρωταθλήματος (πράγμα που τότε έλεγε πολλά, μιας και στα… σαλόνια έπαιζαν στα χαφ παίκτες όπως ο Κατσουράνης, ο Καρεμπέ, ο Στολτίδης, ο Μπασινάς κ.α.), κάτι που επιβεβαιώθηκε και στο πρώτο μισό της αγωνιστικής χρονιάς 2004-2005.
Στη μεταγραφική περίοδο εκείνου του Ιανουαρίου, και με τον Παναθηναϊκό να θέλει το πρωτάθλημα, ο 25χρονος, πίσω στο 2005, παίκτης δέχτηκε πρόταση από το Τριφύλλι.
Η μεταγραφή του- λόγω του γεγονότος πως έπιανε θέση ξένου- πέρασε περίπου από 41 κύματα, με το τεσσαρακοστό πρώτο να είναι ο Επαλέ, ο οποίος αρνείτο να λύσει το συμβόλαιό του.
Τελικά, μετά από μια βδομάδα σκληρών διαπραγματεύσεων, βρέθηκε η χρυσή τομή και ο Άντερσον αποτέλεσε μία από τις τρεις προσθήκες (Χαραλαμπίδης και Πίτσος οι άλλοι δύο) των Πρασίνων μεσούσης της περιόδου.
Η αισιοδοξία για την απόκτηση κυρίως του Λίμα ήταν το άκρο αντίθετο του όρου «συγκρατημένη», όμως σύντομα, πολύ σύντομα, μαζεύτηκαν κατάμαυρα βαρυφορτωμένα σύννεφα.
Βλέπετε, ο Βραζιλιάνος έπαιξε ελάχιστα με τη φανέλα του ΠΑΟ.
Για την ακρίβεια, μόλις ένα παιχνίδι.
Το καταραμένο ντέρμπι: Ένα σκάρτο 90λεπτο που οδήγησε στην Κόλαση
Το ημερολόγιο δείχνει 9 Ιανουαρίου 2005. Στο ΟΑΚΑ η ΑΕΚ του- προέδρου, πια- Ντέμη υποδέχεται το Τριφύλλι, σ’ ένα ντέρμπι περιωπής με φιλάθλους και των δύο ομάδων στις εξέδρες (ναι, έχουμε προλάβει ντέρμπι με οπαδούς ένθεν κι ένθεν- θα σέβεστε).
Στο στρατόπεδο των φιλοξενούμενων τα βλέμματα είναι στραμμένα (και) στον τύπο με το 41 στην πλάτη, μιας και ο Άντερσον Λίμα θα ντεπουτάρει. Άπαντες περιμένουν από αυτόν να κάνει τα συνηθισμένα: να μαρκάρει σαν σκυλί του αγωνιστικού πολέμου, να παίξει με το γνωστό του πάθος, να κόψει μπάλες, να μοιράσει παιχνίδι, να «σπάσει» σωστά την μπάλα, να καταπιεί χιλιόμετρα.
Και η αλήθεια είναι πως το κάνει- δυστυχώς, μέχρι το 88΄. Σ’ εκείνο το σημείο αισθάνεται μία έντονη ενόχληση στο γόνατο, με αποτέλεσμα να ζητήσει αλλαγή. Η ΑΕΚ παίρνει το ματς χάρη σ’ ένα γκολ του Λυμπερόπουλου, όμως στο στρατόπεδο των ηττημένων αυτό είναι σχεδόν ψιλά γράμματα.
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι στο καλό έπαθε ο Βραζιλιάνος. Η αρχική διάγνωση λέει ρήξη μηνίσκου- όχι και το χειρότερο που μπορεί να πάθει κανείς, αν σκεφτούμε πως σε 1-1.5 μήνα είσαι ξανά σε θέση να παίξεις. Έτσι, περνάει την πόρτα του χειρουργείου.
Όταν θα βγει από κει δε θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος παίκτης.
Για την ακρίβεια, δε θα είναι καν παίκτης.
«Έγινε λάθος στην εγχείρηση, τον… διέλυσαν!»
Flash forward ένα δίμηνο μετά το ντέρμπι του ΟΑΚΑ: στις 5 Μαρτίου ο Άντερσον ντε Λίμα Φρέιτας, όπως είναι το πλήρες όνομά του (ευχαριστούμε wikipedia για την άχρηστη πληροφορία της ημέρας), ξεκινάει και πάλι προπονήσεις. Βγάζει μετά δυσκολίας, όμως, το πρώτο μέρος και παραπονιέται πως πονάει.
Εξετάζεται εκ νέου και διαπιστώνεται πρόβλημα στον χόνδρο του γονάτου. Ο παίκτης φεύγει για την Ολλανδία μετά από 2 βδομάδες, όπου κι εξετάζεται από τον (ειδήμονα σε τέτοιου είδους τραυματισμούς) Φαν ντε Χάαρτ. Η «ετυμηγορία»; Όλα μοιάζουν καλά, μ’ εξαίρεση το δεδομένο πρόβλημα στον χόνδρο.
Επόμενη στάση, Αμερική. Άλλος ειδήμονας, νέες εξετάσεις και ο γιατρός αποφαίνεται πως αν δεν εγχειριστεί εκ νέου, ο μέσος του Τριφυλλιού δεν πρόκειται να ξαναπαίξει μπάλα αξιώσεων ποτέ. Η πλευρά του Άντέρσον μέσω του φυσιοθεραπευτή του, του Νιβάλντο Μπάλντο, ενημερώνει τον Παναθηναϊκό, που δηλώνει άγνοια για τη νέα επέμβαση. Κάπου εκεί το γυαλί ανάμεσα στους μεν και τους δε σπάει με εκκωφαντικό τρόπο:
«Δεν καταλαβαίνω τον Παναθηναϊκό. Είναι η πρώτη φορά που συναντώ τέτοια συμπεριφορά. Έγινε ένα μεγάλο λάθος στην πρώτη εγχείρηση. Εάν ο Λίμα είχε χειρουργηθεί υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν σε καλύτερη θέση, ενώ τώρα τιμωρείται. Ο γιατρός Μήτσου έκανε λανθασμένη εγχείρηση στο γόνατό του.
Αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί όλοι οι άλλοι λένε ότι δεν λέω την αλήθεια; Όχι, χρειάζεται να πω την αλήθεια για να σώσω τον κύριο Λίμα και ακόμα ένα εκατομμύριο άλλους παίκτες που πρέπει να αποφύγουν παρόμοια λάθη. Έγινε λάθος στην εγχείρηση! Λάθος στην φυσιοθεραπεία. Τώρα έχει μόνο μία ευκαιρία για να αναρρώσει. Γιατί αν δεν αναρρώσει δεν θα παίξει ξανά στο ίδιο επίπεδο.
Είναι λάθος του κ. Μήτσου. Το λάθος δεν είναι έγκλημα .Οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει λάθος. Ο κ. Μήτσου δεν παραδέχεται ότι έχει κάνει λάθος. Δεν είναι θεός για να είναι αλάνθαστος. Δεν έδωσε την ευκαιρία σε εμένα. Δεν με υποστήριξε. Δεν υποστήριξε τον Λίμα. Μόνο μας πίεζε, θέλοντας να αποδείξει ότι η εγχείρηση που έκανε ήταν σωστή. Αλλά δεν ήταν», ξεσπαθώνει ο Μπάλντο κατά του (γιατρού, αλλά και προέδρου του ΠΑΟ) Αργύρη Μήτσου, στον οποίον επιρρίπτει ευθύνες λέγοντάς του πως κατέστρεψε τον παίκτη.
Μέσα σ’ ένα πέπλο μυστηρίου, και με τις κατηγορίες προς το ιατρικό επιτελείου του Τριφυλλιού να πέφτουν ανεξέλεγκτη βροχή, ο Λίμα μπαίνει επ’ αορίστου στα πιτς. Έναν χρόνο μετά, σχεδόν, παίζει λίγο κόντρα στον Αστέρα, όμως το καλοκαίρι του 2006 επιστρέφει στον Ατρόμητο, όπου και θα σημειώσει τις τελευταίες του συμμετοχές.
Έπειτα, το φινάλε: ο πόνος στον χόνδρο έχει γίνει ένας αφόρητος κι ενοχλητικός «φίλος» που δε λέει να ξεκουμπιστεί και ο Βραζιλιάνος, μετά από ένα σύντομο πέρασμα και από τον ερασιτεχνικό ΑΟ Δικαίου (ομάδα στην Κω), αποφασίζει το 2009, μόλις στα 30 του, να κρεμάσει τα παπούτσια του.
Ως εκεί, ήταν, λοιπόν.
Τραυματισμένο Game Over
Βεβιασμένο, χωρίς να το θέλει, πάρα πολύ πρώιμο, ανεπιθύμητο- η ουσία, όμως, δεν αλλάζει: ο Άντερσον Λίμα αντί ν’ αγγίξει τ’ αστέρια με τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό, είδε κατάματα και τάχιστα το οριστικό «τέλος».
Οι κατηγορίες εναντίον του Αργύρη Μήτσου και το «σήριαλ» που ακολούθησε διατήρησαν για λίγο το όνομά του στην επιφάνεια, για να χαθεί έπειτα πολύ γρήγορα στην ποδοσφαιρική λήθη και να γίνει ακόμα ένα όνομα που για να το θυμηθείς πρέπει να το γκουγκλάρεις. Κι όμως…
Κι όμως, ο Άντερσον Λίμα ήταν πράγματι παικταράς και θα μπορούσε να είχε κάνει πολύ περισσότερα με τον ΠΑΟ. Θα μπορούσε, όμως. Δεν τα έκανε
Θα. Μπορούσε. Κάπως έτσι, σχεδόν μοιρολατρικά, μπήκε κι αυτός στη μακριά λίστα εκείνων των παικτών που στιγματίζονται από δύο μονάχα λέξεις. Αγγλικές. Από εκείνες που είναι άρρηκτα δεμένες με τον αθλητισμό.
Ναι, καλά το καταλάβατε.
What if…?