Με πλάτη στο καλάθι. Μία ντρίμπλα. Δεύτερη. Παλεύει να ποστάρει τον Λανς Τόμας, όμως αυτός τον ωθεί ολοένα και πιο μακριά από το καλάθι. Τρίτη ντρίμπλα. Τέταρτη. Πέμπτη. Φτάνει τις δέκα, step back, ο Τόμας συνεχίζει κρεμασμένος πάνω του, όμως τα μακριά του χέρια τού δίνουν τεράστιο πλεονέκτημα. Σηκώνεται. Το ταμπλό δείχνει πως η ομάδα του χάνει έναν πόντο: 103-104. Σουτάρει από το ύψος της προσωπικής όχι με τις καλύτερες προϋποθέσεις και…
Μπουμ. Πάρε να ’χεις: ο Αντετοκούνμπο, ο δικός μας Γιάννης, μόλις έχει πετύχει το πρώτο buzzer beater της καριέρας του, βάζοντας το κερασάκι στην ήδη υπάρχουσα τούρτα- όπου «τούρτα» η μυθική φετινή του σεζόν, στην οποία καταγράφει 23.9 πόντους μέσο όρο, 2 τάπες, 9.1 ριμπάουντ, 5.8 ασίστ και 2 κλεψίματα- νούμερα που τον φέρνουν στην 1η θέση σε όλες τις σημαντικές στατιστικές κατηγορίες των Bucks.
Κάπως έτσι ο Γιάννης βρίσκεται αυτή τη στιγμή- δικαίως- στη 2η θέση της frontcourt στην ψηφοφορία για το All Star Game και μοιάζει ικανός να γίνει όχι απλά ο πρώτος Έλληνας που θα συμμετάσχει στο παιχνίδι των κορυφαίων αυτού του κόσμου (ακόμα κι αν μείνει εκτός πεντάδας, δεν υπάρχει περίπτωση να μην επιλεγεί από τους προπονητές ως ρεζέρβα), αλλά να ξεκινήσει ως βασικός.
Τα διθυραμβικά σχόλια για την εκτόξευση του Giannis δίνουν και παίρνουν (για να δώσουν, εν συνεχεία, και να ξαναπάρουν μετά), και αυτό έχει οδηγήσει κάποιους εδώ στα μέρη μας- ξέρετε όλοι ποιους, αυτούς που αν μπορούσαν δε θα είχαν αριστερό χέρι, αλλά δύο ακροδεξιά- να το ρίξουν στο βαρύ ποτό από τη στενοχώρια τους.
Όταν καταλαγιάσει, όμως, ο άκρατος (μα τόσο δικαιολογημένος) ενθουσιασμός για τα όσα απίθανα κάνει το παιδί την τρέχουσα σεζόν και σκεφτούμε το κεφάλαιο «Εθνική ομάδα», θα πρέπει ν’ αφήσουμε στην άκρη το υπερμέγεθες καλάθι που χωράει μέσα του όλα τα κεράσια του κόσμου και να πάρουμε ένα πιο μικρό.
Γιατί;
Μα επειδή ο Γιάννης- προσοχή: για την ώρα- δεν είναι αυτό που λέμε “FIBA player”. Δεν του ταιριάζουν, δηλαδή, οι διεθνείς διοργανώσεις, καθώς τα ουρανομήκη προσόντα του μετριάζονται πολύ στα τουρνουά εθνικών ομάδων.
Ο Αντετοκούνμπο κυριαρχεί στο NBA και είναι, αυτή τη στιγμή, ένας εκ των 15 κορυφαίων παιχτών ολόκληρου του «μαγικού κόσμου» επειδή:
-Βρίσκει πάρα πολλούς διαδρόμους προς το καλάθι, εκεί που ο συνδυασμός των αθλητικών του προσόντων (δυσεύρετα ακόμα και στο ΝΒΑ των απίστευτων αθλητών) και του ανοίγματος των χεριών του είναι απλά ακαταμάχητος.
– Δε συναντά σύνθετες άμυνες, μιας και οι Αμερικάνοι προτιμούν το man-to-man και η ζώνη που επιτρέπεται να παίζουν έχει αρκετούς περιορισμούς.
-Αγωνίζεται σε γήπεδα τα οποία έχουν μεγαλύτερες διαστάσεις και με το τρίποντο στα 7.25 στην κορυφή και στα 6.7 στα πλάγια «ανοίγει» πολύ περισσότερο η ρακέτα, δυσκολεύοντας τις αλληλοβοήθειες και τα hedge out των ψηλών.
– Μ’ εξαίρεση τη σεζόν 2014-2015 και τα 6 ματς που έπαιξε τότε, δεν έχει αγωνιστεί σε άλλη σειρά playoffs, εκεί που μιλάμε για εντελώς διαφορετικό παιχνίδι, μιας και οι ελάχιστες εναπομείνασες καλές ομάδες του ΝΒΑ σφίγγουν τότε τα λουριά και αφήνουν στην άκρη το «τσίρκο» της regular season.
Στην Ευρώπη (λέμε «Ευρώπη» γιατί επίκειται Ευρωμπάσκετ στις αρχές Σεπτέμβρη), όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς:
-Το παρκέ έχει εμβαδό που είναι, αθροιστικά, μικρότερο κατά 16 τετραγωνικά μέτρα, ενώ το τρίποντο βρίσκεται στα 6.75. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Περισσότερα κορμιά μέσα στο «ζωγραφιστό», πράγμα που κάνει πιο δύσκολη τη ζωή του Γιάννη, ο οποίος όταν χρησιμοποιεί το μεγάλο του όπλο (το… μπουκάρισμα, δηλαδή) πολλές φορές «πέφτει» πάνω σε 2 και 3 αμυντικούς. Ειδικά η περιβόητη spin move του που σαρώνει στο ΝΒΑ χάνει τεράστιο μέρος της δυναμικής της, ενώ και το πασίγνωστο Eurostep που του δίνει τη δυνατότητα ν’ «απαγκιστρωθεί» από τον προσωπικό του αμυντικό, στις διεθνείς διοργανώσεις αμφιρρέπει ανάμεσα στο οριακά αποδεκτό και τα βήματα.
-Οι ζώνες που παίζονται εδώ είναι πολύ πιο σύνθετες, δεν έχουν την πίεση των 3 δευτερολέπτων ακινησίας στο ΝΒΑ που επιφέρει ποινή και, με μικρότερους χώρους από το τρίποντο και μέσα, οι βοήθειες είναι σαφώς πιο εύκολες.
-Εν αντιθέσει με το ΝΒΑ, στα τουρνουά των δύο εβδομάδων κάθε ματς είναι τελικός και δεν υπάρχει το περιθώριο για να «ζεσταθεί» ο Γιάννης. Μπορεί να μοιάζει ίδιο άθλημα στο γυμνό μάτι το μπάσκετ που παίζεται στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού και στην από εκεί, όμως στην πραγματικότητα διαφέρουν αρκετά. Και μόνο μια ματιά στους κανονισμούς, αρκεί για να το καταλάβει κανείς.
-Στο ΝΒΑ μπορείς να κάνεις καριέρα- και μάλιστα πασπαλισμένη με χρυσόσκονη- αν παίζεις γκαρντ (κατά βάση, όπως ο Γιάννης) χωρίς να διαθέτεις τρομερό σουτ, όμως στην Ευρώπη αν δε λέγεσαι «Παπαλουκάς» ή «Καλάθης», αυτό είναι δύσκολο. Δεν είναι τυχαίο πως ο κορυφαίος παίχτης στον κόσμο, ο Λεμπρόν Τζέιμς, στις Ολυμπιάδες και τo παγκόσμιο πρωτάθλημα που έχει παίξει δεν ήταν τόσο καλός όσο, φερ’ ειπείν, ο Καρμέλο Άντονι ή ο Κέβιν Ντουράντ- σούπερ σταρ, δηλαδή, που διαθέτουν φονικό σουτ.
Το ερώτημα που γεννάται, λοιπόν, εν όψει του Ευρωμπάσκετ του 2017, είναι «Σε ποια ακριβώς θέση πρέπει να παίζει στην Εθνική;».
Αν έρθει για να παίξει, τελικά- κι αυτό δεν έχει να κάνει με τη δικιά του επιθυμία, αλλά με το γεγονός πως υπέγραψε νέο, ηγεμονικό συμβόλαιο με τους Bucks και αλλάζουν τα πράγματα…-, θα κληθεί να λύσει γι’ ακόμα μία φορά τους γρίφους των διεθνών διοργανώσεων.
Στην άμυνα, φυσικά, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, καθώς εκεί λόγω των εξωγήινων χαρακτηριστικών στο παιχνίδι του, «καταπίνει» αμάσητους από πλέι μέικερ μέχρι 5άρια. «Μπροστά», όμως;
Όσο δε βελτιώνεται το σουτ του (μην ξεχνάμε πως σουτάρει με κάτω από 30% στα τρίποντα φέτος…), και συνεχίζουν οι αντίπαλοι να τον παίζουν άμυνα στα 2 μέτρα, θα έχουμε αποτελέσματα σαν αυτό με τους Κροάτες στο προολυμπιακό: 3/14 σουτ ο Αντετοκούνμπο, με 0/7 τρίποντα. Άρα, καθαρόαιμο γκαρντ, μάλλον όχι.
Πλέι μέικερ- μια θέση στην οποία τον βάζει συχνά ο Τζέισον Κιντ στους Μπακς- δε γίνεται, γιατί σε πίεση 4/4 (σύνηθες στην Ευρώπη, άγνωστη έννοια- εκτός κι αν έχει πάρει φωτιά ο κώλος τους- στην Αμερική) με ύψος 2.11 θα χαθεί, κυριολεκτικά, η μπάλα.
Σέντερ επίσης όχι, καθώς ναι μεν έχει τ’ αθλητικά προσόντα, αλλά δεν είναι και «δεινόσαυρος». Επομένως…
Τεσσάρι. Ναι, 4άρι: πιο γρήγορος απ’ όλους όσους θα συναντήσει σ’ αυτή τη θέση στο τουρνουά, πιο αλτικός, πιο γρήγορος, με μεγαλύτερα άκρα. Μπορεί να τους ποστάρει όλους (εδώ δε ζουν τα θεριά του ΝΒΑ που είναι πιο δυνατοί από αυτόν), έχει την αντίληψη να πασάρει όταν πρέπει, θα κάνει συλλογή από επιθετικά ριμπάουντ και τα φόλοου στην Ευρώπη είναι πολύ πιο ελεύθερα απ’ ό,τι στο ΝΒΑ, οπότε μοιάζει η πιο λογική κίνηση.
Βέβαια, μέσα σ’ όλο αυτό η Εθνική μας ομάδα δεν έχει ακόμα προπονητή (κύριε Βασιλακόπουλε, μήπως να το κοιτούσαμε το συγκεκριμένο θέμα;), ενώ εσχάτως έχει γίνει της μόδας να της γυρνάνε οι παίχτες την πλάτη και να την απαρνούνται, συν το γεγονός πως έχουμε πέσει σε δύσκολο όμιλο (Γαλλία, Φινλανδία, Σλοβενία, Πολωνία, Ισλανδία). Άρα, να μην τρέφουμε μεγάλες ελπίδες, σωστά;
Λάθος: μπορεί ο Αντετοκούνμπο να μην είναι η επιτομή του FIBA player, όμως είναι ακόμα μόλις 22 χρονών. Διάολε, θα μάθει. Κι όταν φτάσει στο απόγειο της καριέρας του (που απέχει ακόμα αρκετά…), τότε καλό θα ήταν να κρύψει κανείς τα γυναικόπαιδα.
Βλέπετε, έρχεται με φόρα ο Greek Freak.
Απάνω τους, Γιάνναρε.