Ήταν ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωί. Εκείνο το πρωί…δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη συνέντευξη που έδωσε στο Menshouse ο Αριστοτέλης Ρήγας.
Κι αφού μπήκα τόσο smooth στο θέμα, ας κάνουμε τις συστάσεις. Ο Αριστοτέλης Ρήγας είναι ένας κωμικός που έχει δύο καλά: κάνει λογοπαίγνια και με έχει κερδίσει ήδη σε αυτό, και ενώνει φαινομενικά αταίριαστα τραγούδια. Αυτά τα δύο τα κάνει ταυτόχρονα στις παραστάσεις του και εδώ και κάμποσο καιρό – θέλω να πω ένα χρόνο, αλλά μπορεί να κάνω λάθος και να ξεφτιλιστώ – τα κάνει στις σόλο παραστάσεις του.
Το Τουρλού είναι μια τέτοια και ξεκίνησε πέρσι στο club του Σταυρού του Νότου. Πήγε καλά, έγινε αποδεκτή με διθυράμβους και τον ανάγκασαν να συνεχίσει. Κι εγώ τον ανάγκασα να μιλήσει γι΄αυτή τη συνέχεια, αλλά και τα σταθερά θεμέλια πάνω στα οποία χτίζεται το stand up. Δεν είναι μια μόδα, δεν είναι ένα hype, είναι μια ανάγκη διαχρονική.
– Σε πετυχαίνουμε στο ξεκίνημα του 2ου χρόνου με το Τουρλού, αλλά υπάρχει κι ένα γενικότερο ξεκίνημα που είναι η επισημοποίηση της ισχύος του stand up comedy στην ελληνική αγορά με τα τρία comedy clubs που άνοιξαν πριν λίγο καιρό. Πώς νιώθεις εσύ ως κωμικός, αλλά και όλοι όσοι συζητάς με αυτό και με το γεγονός πως το κοινό τα αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή;
Νιώθω θαυμάσια! Είναι απόλυτα λογική και αναμενόμενη η απήχηση που έχει αυτό το είδος γιατί είναι φτιαγμένο με επίμονες και σκληρές προσπάθειες ταλαντούχων ανθρώπων. Απόδειξη είναι και το γεγονός ότι διάφοροι ηθοποιοί που δεν έχουν καμία επαφή με το δυσκολότερο κομμάτι του stand up comedy, τη συγγραφή, «σφετερίζονται» την ταμπέλα του κωμικού γιατί θέλουν να καβαλήσουν το hype. Από την άλλη, όντως το να βλέπεις ανθρώπους που έχουν συνηθίσει να ερμηνεύουν κείμενα άλλων, να προσπαθούν να εκφραστούν συγγραφικά, είναι όντως αστείο.
– Είμαι βέβαιος πως θα πέρασες κι εσύ χρόνια που το stand up comedy ήταν πλούσιο συναισθηματικά και ηθικά, αλλά δεν ήταν ούτε κατ΄ελάχιστο επικερδές. Πώς βλέπεις αυτή τη μεγάλη άνοδο του στην Ελλάδα που είναι μια μικρή αγορά; Ποια θα έλεγες ως 2-3 βασικά αίτια;
Διαφωνώ στο γεγονός ότι θεωρούμε την Ελλάδα μικρή αγορά. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θεωρούμε λογικό το να γεμίζουν τεράστιες αίθουσες σκυλάδικων π.χ και το να γεμίζει ένα θέατρο 100 ατόμων για καλή κωμωδία σε εβδομαδιαία βάση να θεωρείται υπερβολική φιλοδοξία. Νομίζω ότι έχουμε ακόμα δρόμο μέχρι να αποκτήσει το stand up τη διάδοση που του αρμόζει, αλλά όσο υπάρχουν καλοί κωμικοί και internet για να δείξουν τη δουλειά τους, τα πράγματα κινούνται στη σωστή κατεύθυνση.
– Παρακολουθώντας αρκετούς κωμικούς πιάνω τον εαυτό μου να λέει “άντε ρε φίλε, πότε θα βγάλεις καινούργια κείμενα”. Κι είμαι βέβαιος πως αυτό συμβαίνει με πάρα πολλούς. Σκέφτεσαι ποτέ ότι αυτή η μεγάλη επιθυμία του κοινού μπορεί να μετατρέψει την παραγωγική σας διαδικασία σε μηχανή του κιμά;
Ισχύει εντελώς αυτό. Υπάρχει αυτή η πίεση αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να επηρεάσει τελικά την ταχύτητα παραγωγής κειμένων. Ο καθένας γράφει με το ρυθμό του, δεδομένου ότι μας νοιάζει πρώτα απ’ όλα αυτά τα κείμενά μας να είναι αστεία. Το ίδιο το κοινό είναι απαιτητικό και ενώ πιέζει από τη μία για περισσότερο (και δωρεάν) περιεχόμενο, από την άλλη απορρίπτει τη χαμηλή ποιότητα.
Με αυτή την ευκαιρία θέλω να πω στους ανθρώπους που τους αρέσει να βλέπουν κωμωδία από το youtube και κάνουν αβίαστα copy paste λογοπαίγνια στα social τους, να στηρίζουν έμπρακτα την κωμωδία και να βγαίνουν από το σπίτι, να βλέπουν παραστάσεις από κοντά. Η εμπειρία του live είναι ασύγκριτη.
– Δεδομένου ότι το stand up ανέβηκε και χάρη στην παρουσία πολλών εκπροσώπων του στο Youtube και το Youtube σας έφερε σε επαφή με πολύ νέο κόσμο, εν πολλοίς εφήβους και νέους ενήλικες, υπάρχει καθόλου στο μυαλό σας ότι έχετε κι έναν ρόλο ηθικοπλαστικό; Παίρνετε ως feedback ότι μπορεί να αποτελείτε πρότυπα;
Είναι από τα πράγματα που συνεχίζουν να με εκπλήσσουν σε αυτή τη δουλειά. Όταν σκέφτηκα να κάνω τη διασκευή στο «Θούριο» δεν το φανταζόμουν ποτέ ότι το βίντεο κλιπ που έκανα με τους “g- spot” θα αποτελούσε θέμα σε εκπαιδευτικό σεμινάριο, όπως έγινε πριν λίγες μέρες.
Πέρα από αυτό όμως, ο κάθε άνθρωπος που εκτίθεται στο κοινό πρέπει να έχει υπ’ όψη του ότι δείχνει μέσα από την τέχνη του συνολικά την ποιότητά του. Ο πρωταρχικός ρόλος του κωμικού είναι να διασκεδάσει το κοινό του και όχι να «παράξει ηθική» αλλά παρόλα αυτά και αναπόδραστα, το κάνουμε. Στην ουσία τη δική μας «ηθική» παρουσιάζουμε επί σκηνής και μέσω αυτής επηρεάζουμε το κοινό μας.
– Όσες φορές έχει τύχει να μιλήσω με κωμικούς, έχω την αίσθηση πως είστε ένα τείχος αρραγές εξωτερικά. Τι είναι αυτό που καταφέρνει να σας ενώνει τόσο εύκολα όσο το εκλαμβάνω;
(Η αυθόρμητη απάντηση του Αριστοτέλη): Δηλαδή το να μιλάς σε κωμικούς είναι σαν να μιλάς σε τοίχο; Απαντούσαν στις ερωτήσεις σας με δικές τους ερωτήσεις;
(Η κατόπιν ωρίμου σκέψεως απάντηση): Νομίζω ότι μας ενώνει το κοινό τραύμα του να λες κάτι που θεωρείς αστείο και να διαψεύδεσαι από το κοινό και να πρέπει να επαναλάβεις τη διαδικασία μέχρι να βρεις κάτι που το κοινό θα σου επιβεβαιώσει ότι όντως είναι, και ξανά και ξανά. Είναι οι δυσκολίες που δένουν τους ανθρώπους.
– Συνήθως οι παρέες έχουν διακριτούς ρόλους. Ένας είναι ο λιγομίλητος, ένας ο μοιραίος, ένας αυτός που κάνει πάντα χιούμορ. Σε μια παρέα που έχει μόνο κωμικούς, ποιοι είναι οι χαρακτήρες που θα συναντήσει κανείς;
Εκτός σκηνής δεν έχουμε καμία συμβολαιακή υποχρέωση να είμαστε αστείοι, οπότε είμαστε γενικά όπως είναι και οι κανονικές παρέες. Άλλος μιλάει πολύ, άλλος λίγο, εγώ κάνω μόνο λογοπαίγνια. Κλασσικά πράγματα. Όποιος θέλει μπορεί να είναι αστείος αλλά πλέον από χόμπι και χωρίς πίεση. Πάντως προσωπικά έχω κάνει πολύ βαθιές και εντελώς σοβαρές κουβέντες με κωμικούς.
– Οι περισσότεροι κωμικοί καταλαμβάνονται από μια ροπή προς τη μοναξιά. Είναι και για σένα το stand up ένα όπλο για να την παλέψεις ή είναι ένα μέσο για να μην εισβάλει στα μοναχικά σου μέρη ο οποιοσδήποτε (too deep αυτό, το ξέρω);
Οι κωμικοί καταλαμβάνονται όντως από μια ροπή προς τη μοναξιά αλλά αυτό συμβαίνει γενικότερα σε όλους όσους έχουν μια ροπή προς την εσωστρέφεια ιδιοσυγκρασιακά (και είναι πολλοί). Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν «μοναχικά» επαγγέλματα, που δεν περιλαμβάνουν επαφή με το κοινό. Το stand up είναι ιδιαίτερο ως προς το γεγονός ότι ενώ χρειάζεται η εσωστρέφεια για να παράξεις την κωμωδία, πρέπει να είσαι εξωστρεφής για να την επικοινωνήσεις. Με αυτή την έννοια λειτουργεί θεωρώ εξισορροπητικά. Είναι μια αμφίδρομη και δυναμική σχέση. Η επαφή με το κοινό έχει και μια θεραπευτική διάσταση.
– Αν έπρεπε να διαλέξεις τι θα άφηνες για μια εβδομάδα: τα λογοπαίγνια ή το έγχορδο που έχεις μαζί σου επί σκηνής;
Αυτό θα ήταν μια αδιανόητη επιλογή. Είναι σαν να μου ζητάτε να διαλέξω ανάμεσα στο δεξί μου χέρι και το δεξί μου χέρι. Εν πάση περιπτώσει, η κιθάρα και τα λογοπαίγνια είναι αυτό που είμαι επί σκηνής και εκτός της, οπότε ευκολότερα θα άφηνα για μια εβδομάδα τα διλλήματα.
– Τα λογοπαίγνια επιδέχονται «πνευματικής ιδιοκτησίας»; Μπορείς να πεις δηλαδή «α, αυτό το είπα εγώ, με έκλεψαν»;
Τεράστιο θέμα αυτό. Θεωρώ ότι ο λόγος και το λογοπαίγνιο πορεύονται μαζί από την αρχή της δημιουργίας τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι «εν αρχή ήταν το λογοπαίγνιο του Θεού». Ό,τι λογοπαίγνιο θα μπορούσε να γίνει ποτέ, νομίζω ότι έχει γίνει. Αν πάμε πίσω, βλέπουμε λογοπαίγνια στον Μποστ, ακόμα πιο πίσω στον Ψαθά, ακόμα πιο πίσω στον Αριστοφάνη, στον Διογένη και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και πολύ πολύ παλιότερα.
Κάποιος προϊστορικός άνθρωπος θα είδε μια μαϊμού και ένα μαμούθ και θα είπε «είδα ένα μαϊμουθ» και δεν τον σκότωσαν εκεί στη φωτιά και προφανώς είχε ισχυρό γονιδίωμα με παγκόσμια εξάπλωση και έτσι έχουμε βρεθεί εμείς τώρα να απαντάμε σε τέτοιες ερωτήσεις. Για να απαντήσω λοιπόν, «ιδιοκτησία» με βάση την κοινή σκέψη δεν μπορεί να τεκμηριωθεί. Μπορεί ωστόσο να κατοχυρωθεί η αισθητική πάνω στην κωμωδία.
Τυχαίνει πολλές φορές όσοι κάνουμε λογοπαίγνια να «πέφτουμε» ο ένας πάνω στον άλλο, γιατί όντως κάναμε μια κοινή σκέψη. Από εκεί και πέρα όμως, τα αστεία, η αισθητική μας πάνω σε αυτά είναι εντελώς προσωπική και είναι μάλλον αναγνωρίσιμη.
Δεν μας δημιουργεί προβλήματα αυτό και εντάξει αν το δεις να το λέει ο άλλος απλά δεν το λες εσύ και πας παρακάτω. Από την άλλη, στο ίντερνετ η κλοπή κάνει μπαμ, αποκλείεται εξ ορισμού να δεις πρωτότυπο αστείο στο Βασανίζομαι ή σε άλλες viral σελίδες που κατακλέβουν το twitter. Αναπαράγουν άνευ πατρότητας τα αστεία λέξη προς λέξη λίγο αφού τα ποστάρεις. Δεν υπάρχει «κοινή σκέψη» γιατί απουσιάζει εντελώς η σκέψη.
– Για το τέλος, κάνω την ανατροπή κι έχω ένα ακόμα τεράστιο δίλημμα: να έχεις ξυπνητήρι το γέλιο της Κατσαρίνη, μιας και την είχες στο βίντεο κλιπ, και να μη μπορείς να το κάνεις snooze ή να σε φωνάξουν να πεις το Paranoid σε ρυθμό Φραγκοσυριανής ντουέτο με τη Φιλιώ Πυργάκη; Και τα δύο πολύ ελκυστικά.
Η Χρύσα είναι φίλη μου και το γέλιο της είναι θεσπέσιο. Επιπλέον, το «Φιλιώ Πυργάκη ντουέτο στη Φραγκοσυριανή» είναι ένα όνειρο που θα γινόταν πραγματικότητα. Απλά ο μόνος μου φόβος θα ήταν το γεγονός ότι «Πυργάκη» εκείνη, «Ρήγας» εγώ, θα φοβόμουν να πλησιάσω για το ενδεχόμενο του να προκληθεί αυτόματο Ροκέ. Γιατί πως θα τελείωνε αυτή η συνέντευξη αν όχι με ένα αψυχολόγητο σκακιστικό αστείο.
Info:
Σάββατα 30/11, 7,14,21,28/12 & 4/1
Ώρα έναρξης 21:30
Γενική είσοδος: 8€
Ακολουθεί η House Band με το ίδιο εισιτήριο.
Τηλ. κρατήσεων: 2109226975
Προπώληση Εισιτηρίων: Viva.gr
Σταυρός του Νότου– Φραντζή & Θαρύπου 35-37, Νέος Κόσμος