Η ταινία αυτή καθαυτή είναι ιστορικής σημασίας: αποτελεί το πρώτο φιλμ αμερικάνικης παραγωγής που γυρίστηκε στην Ελλάδα, καθώς επίσης και το πρώτο σε Cinemascope 55.
Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Ντιβάιν, «Το παιδί και το Δελφίνι» του 1957 ήταν μια ρομαντική προσπάθεια πασπαλισμένη με «βεβιασμένα» δραματικά στοιχεία που δικαίως δεν κέρδισε εκείνη την χρονιά το χρυσό αγαλματίδιο για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (που κατέληξε στη Γέφυρα του ποταμού Κβάι- το αριστούργημα του Ντέιβιντ Λιν εννοούμε, δεν κατέληξε το ίδιο το αγαλματίδιο στον ποταμό Κβάι).
Εν ολίγοις, το “Boy on a dolphin” είναι μια συμπαθητική ταινία που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα ξεχνούσαμε πιο εύκολα κι από τ’ αποτυχημένα φασολάκια της μητέρας μας την περασμένη Πέμπτη.
Μόνο που οι συνθήκες εν προκειμένω δεν ήταν φυσιολογικές και η ταινία δεν ξεχνιέται τόσο εύκολα.
Βλέπετε, πρωταγωνίστρια ήταν η Σοφία Λόρεν…
«Γιατί δεν παντρευόμαστε και να το σκεφτείς μετά;»
22 ετών. «Μόλις», θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος, όμως για μια κοπέλα που στα 15 της είχε πάρει μέρος στα καλλιστεία “Miss Eleganza” και είχε καταφέρει να μαγέψει έναν από τους κριτές σε βαθμό που να «αμαρτήσει» για χάρη της (τον μετέπειτα άντρα της Κάρλο Πόντι, που την περνούσε 22 ολόκληρα χρόνια), στα εικοσιδύο έμοιαζε ήδη με βετεράνο.
Α, ναι: και θεά.
Αυτό ήταν κάτι που έμελλε να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ο «δύσμοιρος» Κάρι Γκραντ. Ο γυναικοκατακτητής του Χόλιγουντ βρέθηκε στο ίδιο πλατό με την Ιταλίδα καλλονή το καλοκαίρι του 1956 στην Ισπανία και, κατά το φιλολογικώς λεγόμενο, έπαθε ντουβρουτζά.
Παρά το γεγονός πως τους δυο τους χώριζε μια ολόκληρη 30ετία, ο Γκραντ έγινε στη Σοφία πιο στενός κορσές κι από αυτούς που συνήθιζε να φοράει η συμπρωταγωνίστριά του: της έστελνε συνεχώς λουλούδια, την προσκαλούσε σε δείπνο, έπεφτε, όλως τυχαίως, μονίμως επάνω της.
Το τελευταίο βράδυ των γυρισμάτων ο Γκραντ την πλησίασε και την ρώτησε αν θα τον παντρευτεί, για να λάβει την απάντηση «Κάρι, αγάπη μου, χρειάζομαι λίγο χρόνο να το σκεφτώ».
«Γιατί δεν παντρευόμαστε και να το σκεφτείς μετά;», της αντιγύρισε ο 52χρονος ηθοποιός, όμως- εν αντιθέσει με τον κινηματογράφο- το συγκεκριμένο στόρι δεν είχε happy end και πολύ γρήγορα «έσβησε».
Γιατί; Πολύ απλά γιατί οι δυο τους δε θα βλέπονταν γι’ αρκετό διάστημα.
Η Σοφία Λόρεν το επόμενο πρωί πετούσε για την Ελλάδα.
Έρωτας με την πρώτη ματιά- και όλες τις επόμενες
Είναι η κόρη του σφουγγαρά. Αρχίζει να αχνοφαίνεται. Εν συνεχεία, αναδύεται από το νερό, σε μια εικόνα που αποτέλεσε εύληπτη μελωδία για τα μάτια των απανταχού θεατών. Στο τέλος- με τα βρεγμένα της ρούχα ν’ αγκαλιάζουν το κορμί της και να λυπούνται αυτούς που δεν έχουν ζωηρή φαντασία, αφήνοντας ελάχιστα σ’ αυτήν- περνάει στην αιωνιότητα.
«Το παιδί και το Δελφίνι» κόστισε περίπου 4 εκατομμύρια δολάρια, με τα 300.000 εξ αυτών να καταλήγουν στην τσέπη της Λόρεν, που έκανε το μεγάλο της άνοιγμα στον αμερικανικό κινηματογράφο μέσω Ελλάδας.
Η ταινία διαδραματιζόταν στην Ύδρα, εκεί που σύσσωμο το συνεργείο έμεινε για 39 ημέρες. Ήταν τέτοια η έλξη που ασκούσε η Ιταλίδα ηθοποιός στο ανδρικό κοινό, που σε κάθε της εμφάνιση γινόταν το σώσε (με το -Π κεφαλαίο).
Ωστόσο, λατρεύτηκε εξίσου και από τις γυναίκες και τα παιδιά του νησιού, που όταν επιβιβάστηκε στο πλοίο «Ερμής» για να μεταβεί στον Πειραιά και να συνεχιστούν τα γυρίσματα στην Αθήνα, το λιμάνι έμοιαζε κυριολεκτικά να βουλιάζει, με τους πάντες να κλαίνε και την Σοφία να λέει:
«Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Από την ομορφιά του νησιού, την καλοσύνη των Υδραίων, απ’τη δουλειά που πήγε περίφημα; Είμαι τόσο ενθουσιασμένη, ειλικρινά . Όμως εκείνο που δε θα λησμονήσω όσο ζω είναι η σημερινή ημέρα. Έπρεπε να βρισκόσαστε σε κάποια γωνιά της Ύδρας για να δείτε τις σκηνές αποχαιρετισμού με τους κατοίκους του νησιού. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο…»
Βλέποντάς την ν’ απομακρύνεται ήταν πολλοί εκείνοι που της απάντησαν- άηχα, στο μυαλό τους-το προφανές: «Ούτε εμείς έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο…»