Το NBA είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο υπερθέαμα, ένα μεγάλο σόου, αλλά έχει πολύ μικρή σχέση με το πραγματικό μπάσκετ. Τουλάχιστον μέχρι τα play offs. Αυτό δεν είναι μια άποψη που επιχειρώ να επιβάλλω, αλλά μια πεποίθηση και η δική μου οπτική. Βάσει αυτής της λογικής δεν βρίσκω τίποτα που να σου επιδαψιλεύει το All Star Game αν τυχόν βρεθείς εκεί. Ιδίως αν είσαι ένας παίχτης που μεγάλωσε στην Ευρώπη και όχι εντός αυτής της φρενίτιδας με μια μεγάλη γιορτή του μπάσκετ. Μια επίδειξη περισσότερο. Για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο το All Star Game έχει γίνει ένας στόχος, που οι υπόλοιποι στα social media και στα αθλητικά sites του έδωσαν διαστάσεις εμμονής.
Ο αριθμός των παρουσιών κάποιου παίκτη στο All Star Game είναι ένα στοιχείο που οι Αμερικάνοι επιλέγουν να το βάζουν ψηλά στο βιογραφικό. Όταν ένας βετεράνος του αθλήματος εμφανίζεται σε μια εκπομπή η λεζάντα από κάτω γράφει πρώτα πόσες φορές βρέθηκε σε αυτό το πανηγύρι και μετά κατακτήσεις τίτλων ή αν έχει βγει mvp και ποια είναι τα standings του στις κατηγορίες του παιχνιδιού. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποια ήταν η αίγλη που είχε παλιότερα το συγκεκριμένο event, αλλά τα τελευταία 5-6 χρόνια που το παρακολουθώ αποσπασματικά δεν το λες και κάτι για το οποίο πρέπει να νιώθεις περηφάνια.
Για τον Αντεκούνμπο πιο στοχευμένα, η παρουσία σε ένα παιχνίδι Δύσης-Ανατολής θα είναι σίγουρα μια ακόμα σημαντική εμπειρία για την πορεία του στο NBA. Δε μπορεί να λογίζεται με τίποτα ως κάτι περισσότερο από αυτό και σαφέστατα όχι από εμάς τους «εξωγενείς». Το πιο σημαντικό στην περίπτωση που ο Human Alphabet βρεθεί στη Νέα Ορλεάνη είναι οι ψήφοι ως ένδειξη της πίστης του κοινού στις μπασκετικές του ικανότητες. Σε τελική ανάλυση όμως, μια παρουσία του στο All Star Game δεν θα αλλάξει σε τίποτα την πραγματική του αξία. Ναι, θα ανεβάσει το στάτους του και το πως τον αντιμετωπίζει το σύστημα αξιών που έχει χτίσει το ίδιο το NBA γύρω του.
Απέναντι στο ίδιο το μπάσκετ ο Γιάννης δεν θα αλλάξει καθόλου με 1 ή ακόμα και 10 All Star Game. Αυτά που θα κάνουν τον Γιάννη να αποτελέσει ένα όνομα-αναφορά, έναν παίχτη-μέτρο σύγκρισης, είναι οι πραγματικές διακρίσεις. Το να τελειώσει τη φετινή σεζόν με μέσους όρους όπως αυτοί που έχει τώρα είναι ένας εφικτός και απαραίτητος στόχος. Το να καταφέρει να ηγηθεί της υπέρβασης των Bucks, ήτοι να τους πάει ως τους 8 της Ανατολής, αυτό θα είναι ένα επίτευγμα, ένα step up. Το να βρεθεί σε τελικούς περιφέρειας στο μέλλον ή και σε τελικούς πρωταθλήματος με νούμερα όπως τα τωρινά, θα είναι ένα τεράστιο achievement.
Όλες αυτές οι καλοπροαίρετες σαφώς κραυγές και η εκστρατεία για να βρεθεί σε μια εκδήλωση που δεν προσφέρει κανένα επιπλέον και ουσιαστικό credit θα είναι φτερό στον άνεμο, αν εμμείνουμε σε αυτές. Προσέξτε. Δεν μιλάω καν για τον ίδιο τον Γιάννη.
Μιλάω για εμάς που τον παρακολουθούμε και καθώς παρασυρόμαστε από την χαρά μας πέφτουμε σε κορώνες και φανφάρες. Ο Γιάννης ορίζει μόνος του τους στόχους του για τον εαυτό του. Οι υπόλοιποι έχουν λόγο μόνο στον έπαινο και την καλόπιστη κριτική.