Θα μπορούσα να τον προλογίσω λέγοντας ότι ανήκει στο εγκατεστημένο δυναμικά πια κύμα των stand up κωμικών και είναι πολύ ταλαντούχος. Αλλά είμαι βέβαιος πως καθώς θα το διάβαζε θα ένιωθε μια αηδία και θα αναρωτιόταν τι σόι γλείφτης είμαι.
Γι΄αυτό θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Πάρις Ρούπος. Stand up comedian που τα λογοπαίγνια του μπορούν να σε διαλύσουν. Κυριολεκτικά. Γιατί πιάνεις το στομάχι σου και διπλώνεσαι στα δύο από τον πόνο. Όταν λέει τα αστεία του επί σκηνής, η φάτσα του είναι σαν ένα καρδιογράφημα νεκρού. Ευθεία γραμμή. Δεν σπάει ούτε λεπτό. Εσύ γελάς ή αναρωτιέσαι ποιο είναι το αστείο κι εκείνος δεν σου επιτρέπει να πάρεις ανάσα. Προχωράει με βασανιστική μανία στο επόμενο.
Κι αφού όλο αυτό το σύνθετο δούλεψε, ήρθε η στιγμή για να…υπάρξει δουλίτσα. «Δουλίτσα να υπάρχει» είναι ο τίτλος της πρώτης σόλο παράστασης του, που για τον κόσμο των κωμικών είναι σαν την δεύτερη φορά που κάνεις σεξ. Γιατί όλοι ξέρουν πως η πρώτη είναι άβολη και κυρίως ιδρώτας. Όμως η δεύτερη είναι αυτή που θυμάσαι περισσότερο και κάπως έτσι θα συμβεί και στον Πάρη με την πρώτη του σόλο παράσταση.
Τις Πέμπτες του Μαρτίου θα βρίσκεται στο Άβατον, όχι του Αγίου Όρους ή των Εξαρχείων, αλλά το θέατρο. Και κάθε Πέμπτη, παρέα με έναν διαφορετικό κωμικό για opening act, θα κάνει αυτό που ξέρει καλά. Μέχρι τότε μπορείς να μάθεις μερικά πράγματα για εκείνον μέσα από τη συνέντευξή μας. Όπως ότι ευχαριστεί για την κάθε ερώτηση. Ίσως γιατί στην ουσία δεν ευχαριστεί για καμία ερώτηση που του έκανα.
– Νιώθω ότι επαναλαμβάνομαι, καθώς το ίδιο ρώτησα τον Δημόπουλο και τον Αριστοτέλη Ρήγα, αλλά δε μπορώ να μη ρωτήσω και σένα. Όσο το έχετε συζητήσει με τους άλλους κωμικούς, είναι μια μορφή δικαίωσης αυτό που βιώσατε φέτος με τρεις σκηνές κλαμπ αποκλειστικά για κωμωδία;
Ευχαριστώ για αυτή την ερώτηση. Δεν αποζητούμε τη δικαίωση ούτε τη συμπόνοια κανενός, που λέει και το γνωστό άσμα. Αυτό που δείχνει η ύπαρξη των νέων comedy club, αλλά και άλλων σκηνών, είναι η απόδοχή του stand-up comedy ως ένα φρέσκο είδος για επιλογή διασκέδασης του κόσμου, με ένα σταθερό κοινό που όλο και γιγαντώνεται και δε χωράει πια στα μικρά συνοικιακά καφέ-μπαρ που εμφανιζόμασταν κυρίως εώς τώρα. Και είμαστε σίγουρα πολύ ικανοποιημένοι με αυτό.
– Από τη στιγμή που άρχισε “δουλίτσα να υπάρχει”, πώς σκάει μέσα σου αυτή η όντως μίζερη φράση;
Ευχαριστώ για αυτή την ερώτηση. Η έκφραση αυτή πάντα μου κάθεται σα “βρώμικο” στο στομάχι όποτε ειπώνεται. Υποδεικνύει ένα συμβιβασμό με ο,τιδήποτε, που με απωθεί από τη βάση του. Επίσης, μου ήρθε στο νου σαν τίτλος της παράστασης γιατί είμαι σίγουρος ότι τη σκέφτεται εύκολα όποιος μας ρωτάει τι κάνουμε στη ζωή, του απάνταμε “stand-up comedy” και δεν έχει ιδέα τι είναι αυτό το πράμα.
– Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά μου φαίνεται εξίσου μίζερο αυτό που κάνουμε συνήθως άτομα της γενιάς μου και της γενιάς σου και είναι το “είμαστε μια γενιά ταλαιπωρημένη, αδικημένη, μας έκαναν, μας έδειξαν, δε μας άφησαν”. Πέρασες τέτοια φάση κι αν ναι πώς την κρίνεις τώρα;
Ευχαριστώ για αυτή την ερώτηση. Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει γενιά που να μην έχει πει ακριβώς αυτό το ίδιο πράγμα. Πέρασα κι εγώ από αυτή τη φάση της “αδικίας” και ¨”εμείς τα πληρώνουμε όλα τώρα” και τη θεωρώ σε ένα βαθμό δικαιολογημένη. Οι “boomer” γενιά των γονιών μας έκανε πιστεύω πολλές πολλές λάθος επιλογές , παρασυρμένη από μια επίπλαστη ευμάρεια, που έτυχε χρονικά να τις χρεωθεί η δικιά μας φουρνιά. Όπως πιθανότατα θα κάνουμε και εμείς. Η μεμψιμοιρία βέβαια ποτέ δε βγάνει σε καλό, γι’ αυτό είναι ευκαιρία να ανασυσταθούμε σα γενιά και “να τους δείξουμε εμείς”. Βέβαια, κοιτώντας γύρω και κρίνοντας από τα υπάρχοντα δεδομένα, τείνω να πιστεύω πολύ παραπάνω στην επόμενη από εμας.
– Ποιο είναι το συναίσθημα καθώς ξεκινάς την πρώτη σου σόλο παράσταση;
Ευχαριστώ για αυτή την ερώτηση. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος γιατί τη φανταζόμουνα στο κεφάλι μου καιρό και την ετοίμαζα με κάθε λεπτομέρεια. Η σόλο παράσταση είναι το όνειρο κάθε κωμικού, αλλά σίγουρα δεν πρέπει να γίνει βεβιασμένα. Περνάει από μεγάλο μύλο μέχρι να είναι παρουσιάσιμη. Το άγχος επίσης είναι πάντα εδώ, αλλά η περσόνα που έχω υιοθετήσει επί σκηνής, το εκμεταλλεύεται αρκετά αυτό. Για εμένα, αυτή η χρονιά πιστεύω ότι είναι η ιδανική τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και όσον αφορά τον οργασμό παραστάσεων που υπάρχει πλέον, όπως αναφέραμε και νωρίτερα. Αυτή η παράσταση θέλω να πιστεύω ότι απότελει άλλη μια καλή επιλογή.
– Κάτι άλλο που με παραξενεύει στους κωμικούς και το έχω επίσης ρωτήσει, είναι που ακόμα και παρέα να μην κάνετε με κάποιους, ο δεσμός που μοιράζεστε διά της κωμωδίας είναι άρρηκτος. Σαν να κοιτιέστε και να καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλον. Είναι σωστή αυτή η αίσθηση και γιατί πιστεύεις ότι ισχύει ως προς εσένα, αν ισχύει;
Ευχαριστώ για αυτή την ερώτηση. Ισχύει και προς εμένα και είναι από τις πιο σπάνιες και ιδιαίτερες συνδέσεις που έχω νιώσει με άλλους ανθρώπους. Ακόμα και με άτομα που μόλις γνώρισες και ασχόλουνται με αυτό, αισθάνεσαι αμέσως οικεία μόνο και μόνο επείδη μοιράζεστε ακριβώς τις ίδιες ανησυχίες που κυρίως έχουν να κάνουν με την επί σκηνής έκθεση και το διαρκή φόβο της αποτυχίας.
Το αποτέλεσμα μιας καλής ή μιας κακής παράστασης το μοιράζονται όλοι όσοι συμμετέχουν και αυτό το συναίσθημα το αισθάνεσαι να επικοινωνείται ήδη από πριν. Νιώθω ευτυχής που ανήκω σε ένα κλάδο όπου πέρα από τις κατά καιρούς συμπάθειες ή αντιπάθειες, και παρόλο που το stand-up είναι κατά βάση ατομικό “άθλημα” υπάρχει το κοινό σημείο της αλληλεγγύης και του σεβασμού σε αυτό που παρουσιάζουμε.
– Αν υποθέσουμε ότι σε αυτά τα χρόνια που ανεβαίνεις στη σκηνή περάσει μια φάση πολύ ζόρικη συναισθηματικά, όταν ολοκληρώνεις μια παράσταση, είναι σαν ένα στεγνωτήριο ψυχής; Νιώθεις κάπως γαλήνια μετά;
Ευχαριστώ για αυτή την ερώτηση. Υπάρχει αυτό το κλισέ για την κωμωδία ότι αποτελεί ψυχοθεραπεία, που εν μέρει ισχύει. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν αντικαθιστά κάποιον ειδικό, αφού θα ήταν μοναδική φορά που μας πληρώνουν για να θεραπευόμαστε αντί για το αντίθετο. Πολύ καλό ντηλ. Όπως οτιδήποτε σου προκαλεί ένταση (στην προκειμένη περίπτωση η αδρεναλίνη του να είσαι σε σκηνή με κοινό) σίγουρα σε μεταφέρει σε ένα άλλο επίπεδο φόρτισης που υποβαθμίζει κάπως την πρότερή σου κατάσταση. Το ποτό μετά την παράσταση πάντως θα το χρειαστούμε όπως και να΄χει, να ξέρεις.
– Σε αυτή την πορεία μέχρι να στηθεί η πρώτη σου σόλο παράσταση, πόσες φορές έφτασες στο μη περαιτέρω και σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
Ευχαριστώ για αυτή την ερώτηση. Ούτε μία φορά μου πέρασε απ’το μυαλό να το αφήσω. Ακόμα και τις δύσκολες βραδιές, για κάποιο λόγο, χαίρομαι που βρίσκομαι εκεί και επικοινωνώ τα κείμενά μου με το κοινό, ασχέτως του αποτελέσματος. Το stand-up είναι μια επίμονη διαδικασία. Ακόμα και κάποιο διάλειμμα από αυτό, σε κρατά πολύ πίσω και νιώθεις σαν να ξεκινάς ξανά από το μηδέν.
– Σε τι βαθμό πιστεύεις ότι συνετέλεσε αυτή η μεγάλη ευχέρεια των social media ώστε να μπορέσεις να γίνεις ο Πάρις Ρούπος σήμερα κι όχι ένα featuring ή opening act σε παραστάσεις άλλων κωμικών;
Ευχαριστώ για αυτή την ερώτηση. Λίγο βαρύγδουπο αυτό που μόλις ειπώθηκε, βέβαια. Θα συνεχισω φυσικά να είμαι και featuring και opening act σε παραστάσεις, γιατί είναι και αυτό μέρος της διαδικασίας του χτίσιματος των κειμένων μας. Τα social media είναι ένα αναγκαίο κακό ή καλό της εποχής μας. Αλλά σίγουρα είναι απλά ένα εργαλείο.
Κυρίως προώθησης των εμφανίσεων μας και της δουλειάς μας εν γένει. Σπάνια θα δεις τα social media κάποιου κωμικού και στη σκηνή να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και επειδή στο stand-up η περσόνα μας στη σκηνή είναι συνήθως απλά μια μικρή προέκταση του πραγματικού μας χαρακτήρα, τότε η εικόνα μας στα social είναι πολύ πιο πραγματική από οποιαδήποτε άλλη σοσιαλμιντιακή προσωπικότητα, όπως παρουσιαστές, celebrities, influencers κλπ κλπ.
– Κάνεις ένα συγκεκριμένο είδος κωμωδίας, τουλάχιστον από τις παραστάσεις σου που έχω δει εγώ. Τι ισχύει στο stand up comedy; Μπορείς να κάνεις όλα τα είδη κωμωδίας ή ο κάθε κωμικός μπορεί να κάνει άριστα ένα συγκεκριμένο και μένει σε αυτό;
Ευχαριστώ για αυτή την ερώτηση. Δεν υπάρχουν στεγανά στην κωμωδία. Κάθε κωμικός μπορεί να πειραματιστεί με οτιδήποτε στο act του και μάλιστα χαίρομαι όταν το βλέπω να συμβαίνει εκεί που δεν το περιμένω. Το ότι κάνω κατά βάση αστεία oneliners, δε σημαίνει ότι δε μπορεί κάποια στιγμή να δοκιμάσω κάτι πιο “κειμενικό” ή storytelling. Απλά τυγχάνει αυτά να μου βγαίνουν πιο αβίαστα. Όπως τυγχάνει σε άλλους κωμικούς, λόγω της ιδιοσυγκρασίας τους ή των βιωμάτων τους, να κάνουν πιο long-form κωμωδία. Βρίσκει ο καθένας το όπλο του στην κωμωδία και πολεμά με αυτό. Απλά όταν δοκιμάσει το κάτι διαφορετικό ίσως ζοριστεί λίγο παραπάνω. Το όποιο βέβαια είναι πολλές φορές και ζητούμενο.
– Βιώνεις καθόλου μια όχληση-πίεση του κοινού στο να γράφεις πιο γρήγορα νέα κείμενα για να τους παρουσιάσεις;
Ευχαριστώ για αυτή την ερώτηση. Προσωπικά, δε νιώθω ότι με έχει δει ζωντανά ακόμα τόσος κόσμος ώστε να με έχουνε “μάθει” τα κείμενα μου αλλά και εμένα σαν κωμικό. Η πίεση πρόερχεται κυρίως από εμένα τον ίδιο, που ίσως με έχω ακούσει να λέω το ίδιο αστείο παραπάνω από όσο με αντέχω, αλλά και από την επιθυμία να αναπτύξω κωμικά μια καινούρια ιδέα που έχω για κείμενο όσο πιο σύντομα, αλλιώς δε θα το κάνω ποτέ.
– Σε μια εποχή που ο κόσμος δείχνει να ενοχλείται πολύ πιο εύκολα και όλα μπορεί να διογκωθούν σε βαθμό επικίνδυνο, έχω παρατηρήσει ότι αστεία που αν τα πει κάποιος και θεωρηθούν ρατσιστικά ή σεξιστικά, δεν θα κριθούν το ίδιο στο πλαίσιο μιας stand up παράστασης. Γιατί πιστεύεις ότι μπορεί να συμβαίνει αυτό;
Ευχαριστώ για αυτή την ερώτηση. Το αστείο υπάρχει η τάση να κρίνεται κυριώς από ποιος είναι αυτός που το λέει. Υπάρχουν προσβλητικά αστεία παντώς είδους που ειπώθηκαν από πρόσωπα που περάσαν στο απυρόβλητο και υπάρχουν και άλλα με τα οποία ασχολούμαστε ακόμα. Και στο stand-up πιστεύω οφείλουν να κρίνονται αντίστοιχα.
Για μένα αυτό που κρίνει ένα αστείο είναι η ευστοχία του και ο ρεαλισμός του. Απλά ένας άπειρος θεατής, ερχόμενος σε μια παράσταση stand-up comedy ώντας προκατειλλημένος για το τι ακριβώς θα παρακολουθήσει, δύσκολα δε θα παρεξηγήσει κάποια αστεία. Γιατί έχει ήδη αποφασίσει από πριν για αυτό.
Εμείς βέβαια θέλουμε να τον εκπλήξουμε ευχάριστα. Γι’ αυτό καλώ τον κόσμο να έρθει στις παραστάσεις των εγχώριων stand-up κωμικών με όσο πιο ανοιχτό μυαλό και ωριμότητα διαθέτει, γιατί θα δει κάτι εντελώς διαφορετικό από ό,τι έχει συνηθίσει στη μέχρι τώρα κωμωδία από την τηλεόραση ή αλλού, και θα διαπιστώσει ότι δεν έχουμε σκοπό να προσβάλλουμε καμία μειονότητα παρά μόνο υπάρχουσες προβληματικές καταστάσεις και συμπεριφορές.
– Και για το τέλος κάτι τρομερά πρωτότυπο. Σου λένε ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή, υπάρχει Παράδεισος και επιλέγεις εσύ πώς θα περάσεις την αιωνιότητα. Τι θα έβαζες μέσα;
Ευχαριστώ για αυτή την ερώτηση. Κατάρχας, τίποτα που κρατά αιωνιότητα δε μπορεί να είναι ευχάριστο ακόμα και αν καποτε ήταν. Πιο πολύ σα καταδίκη μου ακούγεται και θα προτιμούσα την Κόλαση όπου μάλλον θα βρίσκονται και τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Αλλά για να απαντήσω, και όσο κλισέ και αν ακούγεται, όσο περνάνε τα χρόνια θα μου λείπει η ελαφρότητα των φοιτητικών μου χρόνων στην Αθήνα. Όποτε νομίζω θα επέλεγα να φοιτήσω ξανά στη Σχολή Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών του Τ.Ε.Ι. της Εδέμ. Πραγματικά αιώνιος φοιτητής.
* Info: Θέατρο Άβατον (Ευπατριδών 3, Γκάζι), Πέμπτες 5, 12, 19, 26 Μαρτίου
Έναρξη 21:15, Προπώληση 8€ / Ταμείο Άβατον 10€
Για περισσότερα δες εδώ.