Αν έχεις φάει κάποιο σκάλωμα και θεωρείς ότι αυτός που βλέπεις στη φωτογραφία δεν είναι ο Γιώργος Λεμπέσης, τότε δεν έχεις άδικο. Δεν είναι. Είναι ο Γιώργος Δ. Λεμπέσης.
Τραγουδιστής ο πρώτος, συγγραφέας παιδικών βιβλίων και δημιουργός παραστάσεων ο δεύτερος. Η συνωνυμία δεν είναι απλή, πρόκειται για συγγενείς. Κι αν τον πρώτο τον μάθαμε καλά και τον ζήσαμε από τα 90’s μέχρι σήμερα, τον δεύτερο τον μαθαίνουμε για τα καλά τα τελευταία χρόνια μέσα από τις αφηγήσεις του, μέσα από τα παραμύθια του.
Ο Γιώργος Δ. Λεμπέσης δεν είναι αυτός που θα τον έβλεπες και θα είχες πρώτη μαντεψιά ότι γράφει ιστορίες για παιδιά. Παιδιά όμως δεν είναι αυτά που επιβεβαιώνει την παιδικότητα τους η ταυτότητα τους ή το πιστοποιητικό γεννήσεως τους. Παιδιά είναι όλοι όσοι νιώθουν έτσι και ο Γιώργος δείχνει, όντας και μπαμπάς, να έχει αυξημένη τη σχέση του με το παιδί μέσα του.
Το όμορφο με την περίπτωσή του είναι πως αυτό το βίωμα το ξυπνά και σε κάποιον που θα συνομιλήσει μαζί του ή απλώς θα διαβάσει τα έργα του. Ή τη συνέντευξη που μας παραχώρησε στο πλαίσιο της κυκλοφορίας του βιβλίου του Ελέφαντες Με Τιράντες, που κυκλοφόρησε πριν μερικές ημέρες από τις Εκδόσεις Ψυχογιός (μπορείς να το βρεις εδώ).
– Η ενασχόληση σας με το παιδικό θέατρο και η συγγραφή παιδικών ιστοριών μου γεννά ως πρώτη απορία το εξής: υπήρξε διάστημα της ζωής σας που η επαφή με το παιδί μέσα σας να ήταν σπάνια ως ανέφικτη και όλο αυτό να οδήγησε σε ασυνείδητες ζυμώσεις που σας έφεραν στις παιδικές ιστορίες ή η σύνδεση με το παιδί δεν έπαψε ποτέ;
Ναι, υπήρξε μια περίοδος που παραλίγο να παρασυρθώ σ ένα ανούσιο κυνήγι “αποστειρωμένης ωρίμανσης” που θα με έκανε έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο. Ευτυχώς με συνέφερε κάτι που όλοι χρησιμοποιούμε καθημερινά. Ένας κωδικός. Συγκεκριμένα, ο κωδικός που είχα ορίσει στο λογαριασμό του email μου. Ναι κι όμως! Είχα διαλέξει σαν κλειδί διαφυγής έναν κωδικό που μου θύμιζε τη δημιουργία, την φαντασία και το παραμύθι, τον οποίο χρησιμοποιούσα σχεδόν καθημερινά. Βασικά ήταν μια λέξη που μόνο εγώ καταλάβαινα τι σημαίνει αλλά ήταν ικανή να μη με κάνει να ξεχάσω.
Δεν ξέρω πως μου είχε έρθει τότε αλλά κάτι μέσα μου έλεγε πως θα χρειαστώ μια πόρτα διαφυγής σε περίπτωση ανάγκης. Έτσι δεν ξέχασα ποτέ τι στ’ αλήθεια είμαι κι όταν χρειάστηκε να αναθεωρήσω, ο κωδικός μου το θύμισε και συνήλθα. Γύρισα στον δικό μου δρόμο, άρχισα να γίνομαι αυτό που είμαι και δεν επέστρεψα σχεδόν ποτέ στην ιδέα να ακολουθήσω έναν γνωστό και σίγουρο δρόμο. Από εκείνη τη στιγμή είμαι δημιουργός φαντασίας για όλους όσους αφήνουν τον εαυτό τους να βουτάει στις ιστορίες και στους ανύπαρκτους κόσμους, είτε είναι παιδιά, είτε ενήλικες.