Πριν τρία χρόνια, τότε που ζούσαμε στον αστερισμό του Survivor, ήταν από τα πρόσωπα που δέχτηκαν τα πιο σκληρά μηνύματα από τους χρήστες των social media. Όχι για τον χαρακτήρα της φυσικά, μα για το σώμα της.
Οι αμέμπτου ηθικής (sic) κριτές των social media δε μπορούσαν να την δεχτούν με κάποια κιλά παραπάνω, ούτε της συγχωρούσαν που το σώμα της άλλαζε ενώ βίωνε μια τέτοια εμπειρία όπως το Survivor, όπου η διατροφή αλλάζει τον οργανισμό άρδην.
Τρία χρόνια μετά, η Λάουρα Νάργες δείχνει να έχει διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτή την αθλιότητα και πλέον αντιμετωπίζει το σώμα της με αγάπη, προσπαθώντας παράλληλα να ευαισθητοποιήσει και να ισχυροποιήσει ανθρώπους που ενδεχομένως να μην έχουν την ίδια ψυχική και πνευματική δύναμη.
Αυτό ήταν το βασικότερο μου κίνητρο για να την αναζητήσω και να κανονίσουμε συνέντευξη. Αυτό και το ότι, το θυμήθηκα στην πορεία της κουβέντας, είχε υπάρξει η ώθηση για να αποφασίσω να ταξιδέψω στο εξωτερικό για πρώτη φορά μόνος μου.
Ανοίγω μια παρένθεση εδώ. Κάθε φορά που προσεγγίζω κάποιον άνθρωπο για συνέντευξη, το κάνω γιατί εκείνη τη στιγμή μου έχει γεννηθεί ένα πλαίσιο, ένα όραμα αν θέλετε και φαντασιώνομαι το πώς θα εξελιχθεί και το τελικό αποτέλεσμα. Τις περισσότερες φορές βρίσκομαι κοντά σε αυτό που θέλω. Άλλες πάλι αυτός που δίνει τη συνέντευξη με πηγαίνει σε κάτι που δεν ήξερα ότι το θέλω, αλλά στην πράξη μου γίνεται πιο επιθυμητό από το πρωταρχικό.
Κατόπιν αρκετής σκέψης, κατέληξα ότι η Λάουρα Νάργες βρίσκεται στην δεύτερη κατηγορία. Κι αυτό το γράφω γιατί στο ξεκίνημα της απομαγνητοφώνησης η εγγραφή αναγράφει 2 ώρες και 42 λεπτά. Τόσος ήταν ο χρόνος που συζητούσαμε και άλλος τόσος αυτός που δεν κατεγράφη.
Μέσα σε αυτό το διάστημα η κουβέντα μας πήγε από τις πιο περίεργες σκέψεις που διαβαίνουν το μυαλό μας μέχρι τα πιο βαθιά ψυχικά.
Για παράδειγμα, η Λάουρα Νάργες όταν ήταν μικρή σκεφτόταν ότι αν φάει κουκούτσι από καρπούζι, τότε θα φύτρωνε καρπούζι μέσα της. Όταν μεγάλωσε το ντουετάκι καρπούζι-φέτα έγινε αγαπημένο της.
Αν μπορούσε να έχει κάτι άμεσα, αυτό θα ήταν μια κορυφή βουνού για να πηγαίνει και να φωνάζει στο κενό όταν νιώθει να πνίγεται.
Κάποτε έφαγε κλήση στη Γερμανία γιατί δεν είχε βάλει αμέσως τη ζώνη της σε κινούμενο όχημα. Γι΄αυτό όταν ήρθε στην Ελλάδα και είδε ότι όσα απαγορεύονται, γίνονται μέσα από…παραθυράκια, είχε ξαφνιαστεί σε βαθμό σοκαριστικό.
Είναι επίσης πολύ περήφανη για τις πατάτες τηγανητές της. Όχι τόσο για το πώς τις τηγανίζει, αλλά κυρίως γιατί διαθέτει ένα δυσεύρετο μπαχαρικό που φέρνει από τη Γερμανία, όπου ζει η οικογένεια της.
Όταν ήρθε από τη Γερμανία στην Ελλάδα σε ηλικία 17 ετών, τα ελληνικά της δεν ήταν όπως είναι σήμερα και αυτό αποτέλεσε αρκετές φορές αιτία για να τη σχολιάσουν. Παρόλα αυτά, μια από τις πρώτες λέξεις που έμαθε για τα καλά εδώ ήταν…το ΤΕΒΕ.
Ένας άμεσος στόχος της είναι να κάνει ένα διδακτορικό, καθώς έχει ήδη πτυχίο και μεταπτυχιακό στο μάρκετινγκ.
Κάτι άλλο που αξίζει να γνωρίζει κανείς για εκείνη, είναι ότι πιστεύει στη μετενσάρκωση και το ταξίδι της ψυχής, ασπάζεται το ζήτημα της πνευματικότητας και της ενέργειας.
Αυτά είναι όσα μπορώ να μοιραστώ μαζί σας σε έναν πιο επιγραμματικό τρόπο. Από δω και πιο πέρα, όπως τραγουδούσε το 1996 η Καίτη Γαρμπή, μ΄ένα βήμα θα φύγω για να δοθεί ο χώρος στη Λάουρα να μιλήσει εκείνη για τη ζωή της.