Στην πρώτη «ανάγνωση» αυτού που βλέπεις, δε γίνεται παρά να σκεφτείς κάποιο έργο του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Προσωπικά, το μυαλό μου πήγε στον Μεγάλο Δαμαστή.
Μπορεί τελικά να μην ήταν αυτό, αλλά στον κάθε θεατή δίνει αυτό που νιώθει ότι θέλει να αναγνωρίσει, να συναντήσει ξανά, να ανασκαλίσει από τα βαθύτερα σημεία του. Το Mr. Garisson’s- Genesis είναι ένα video clip που εξέπληξε ευχάριστα πολλούς. Όχι τόσο για την προέλευση του, αλλά για το πώς επετεύχθη μια συνολική αρμονία τεχνών σε αυτό.
Ο ηθοποιός Γιάννης Ποιμενίδης είχε χρόνια στο μυαλό του να κάνει κάτι γύρω από την ιδέα της γέννησης, της κοσμογονίας της ύπαρξης, αλλά δεν ήταν παρά πριν μερικούς μήνες και εν μέσω πανδημίας που αποφάσισε να πραγματώσει όλη αυτή την αλληλουχία στιγμών.
Σε 4 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα παρατηρούμε ζωγραφική, κινηματογράφο, μουσική, ποίηση, όλα να ενώνονται στον χορό των αισθήσεων και μιας αρχαιολάγνας ανάμνησης.
Όλες οι εικόνες δημιουργούν συναισθήματα, μα κυρίως απορίες για το τι κρύβεται πίσω τους ως σύμβολο, ως ιδέα, ως μήνυμα, ως αγωνιώδες αλύχτισμα επικοινωνίας και γι΄αυτό έχει αξία να δούμε πως αυτό το ονειρικό και, ενδεχομένως, υπερκοσμικό ηχολόγιο έφτασε να γίνει θεατό.
– Όταν μια ιδέα υπάρχει για καιρό στο μυαλό σου, τότε σίγουρα έχει περάσει από πολλά στάδια και έχουν γίνει πολλές προσθαφαιρέσεις. Αυτό το αποτέλεσμα μπορεί ποτέ να είναι απόλυτο αποτέλεσμα αποκρυσταλλωμένου πλάνου ή υπόκειται διαρκώς σε παρεμβάσεις μέχρι να μπει τελεία στον εμπνευστή του;
Σε ότι έχει να κάνει με την εικόνα ακολούθησα μια αυστηρή δομή. Ήμουν συγκεκριμένος σε σχέση με το ζητούμενο,το επιθυμητό αποτέλεσμα, το μέτρο του. Από την προεργασία που έγινε για το εγχείρημα, μέχρι την ημέρα του γυρίσματος ακόμη και στο post production, το οποίο παραδόξως από μόνο του είναι ένα στάδιο μαύρη τρύπα. Μπορείς πολύ εύκολα να χαθείς μέσα στις άπειρες πιθανές εκβασεις της αρχικής σου ιδέας. Στο μουσικό κομμάτι από την άλλη ζούσα σε μια λούπα δοκιμάζοντας ήχους, υφές και φάσματα. Μου πήρε αρκετό χρόνο να βάλω τελεία εκεί. Είναι η πρώτη φορά που να συνθέτω ένα μουσικό κομμάτι. Δεν έχω γνώσεις μουσικές, πάω με το αυτί, με το ένστικτο και το ένστικτο μπορεί να σε οδηγήσει σε περίεργα μονοπάτια!
– Βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα, ποιο ήταν το συναίσθημα σου σε σχέση και με την πρώτη στιγμή που μπήκε στο μυαλό σου η ιδέα του Genesis;
Ήταν σουρεαλιστική εμπειρία για εμένα να καταφέρω να δώσω ζωή σε κάτι που ξεκίνησε στη φαντασία μου. Κάτι άυλο και θεωρητικό βρήκε πρόσωπα, χρώματα και χώρο. Μαγικό το συναίσθημα της υλοποίησης και συγκινητικό το γεγονός ότι όσοι συμμετείχαν στο project το αντιμετώπισαν προσωπικά. Με απόλυτη διαθεσιμότητα με προτάσεις που δεν είχαν εγώ αλλά εμείς.
– Ποιες επιδράσεις σου έβαλες σε αυτό το βίντεο, ποια πολιτιστική σου κουλτούρα;
Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το εντοπίσω ακριβώς. Πιθανότατα κάπου εκεί να υπάρχει ένας Χριστιανόπουλος. Η ποίηση γενικά. Το όνειρο. Το υποσυνείδητο. Ο Ύπνος. Η ίδια η μουσική αποτελεί πηγή έμπνευσης και επιρροής, επίδρασης. Το σύμπαν και οι νόμοι του. Όλες αυτές οι συνιστώσες μέσα από ένα πρίσμα βαθειά προσωπικό το οποίο με αφορά. Με καίει σαν ερώτημα χωρίς απάντηση.
– Ο τίτλος είναι προφανής σε σχέση και με το περιεχόμενο, αλλά υπάρχουν κάποια στοιχεία που θα ήθελα να ακούσω την ερμηνεία τους. Γιατί υπάρχουν ηλεκτροφόρα καλώδια στον πλακούντα του νεογέννητου αγοριού και τι θες να δηλώσεις με το εξωγήινο μπλε που αναπτύσσεται στον ματωμένο, κομμένο πλακούντα;
Με απασχολεί σχεδόν σε βαθμό εμμονής ο γάμος του ανθρώπου με την τεχνολογία και το προϊόν αυτού. Είναι μια θεματική που με αφορά και θα μπορούσαμε να συζητήσουμε ώρες ατελείωτες και το πιο πιθανό είναι να μην καταφέρουμε να καταλήξουμε κάπου στο φινάλε. Παράλληλα, δεν θα ήθελα να στερήσω από έναν θεατή τη δυνατότητα της δικής του προβολής σε όλο αυτό βάσει των δικών του ερεθισμάτων, βιωμάτων και αναφορών. Στο συγκεκριμένο κονσεπτ θέλω ο καμβάς να είναι εκεί. Βάλε εσύ τα χρώματα.
– Στην καλλιτεχνική πραγμάτωση παρατηρεί κανείς ότι μέσα σε ένα πλάνο, σε έναν χώρο, σε μια σκηνή υπάρχει το φουτουριστικό, που είναι ο αστροναύτης, και το παρελθοντικό, που εντοπίζεται στην αμφίεση της μητέρας. Ποια ερμηνεία-επιθυμία δίνεις σε αυτή την ταυτόχρονη παρουσία;
Η έννοια του χρόνου είναι κάτι συγκεκριμένα αόριστο. Αόρατος αλλά υπαρκτός μέσω της φθοράς. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η ιστορία της ζωής μας είναι φωτογραφία και όχι βίντεο. Μια εικόνα, ένα still, μια στιγμή που ταυτόχρονα βλέπουμε τον εαυτό μας ως μωρό και ως ηλικιωμένο. Φωτογραφία που φθείρεται άρα μεταβάλλεται. Σε απειροελάχιστο βαθμό. Την σχέση αυτή επιθυμώ να αποτυπώσω. Αυτή την απειροελάχιστη μεταβολή της εικόνας. Στα ανθρώπινα δεδομένα μια χιλιετία είναι σοβαρό χρονικό διάστημα. Στα συμπαντικά αστείο.
– Οι τρεις καλόγριες δίνουν κάτι σεπτό και άκρως θεϊκό στη διαδικασία της γέννησης και της Γένεσης;
Το θεϊκό είναι σύμφυτο με την διαδικασία της γέννησης. Τα μυστήρια συνόδευαν τον άνθρωπο από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε. Με διάφορες παραλλαγές και σημασίες πάντα όμως στον ίδιο άξονα. Οι τρεις κυρίες που γνώρισα και αγάπησα στο γύρισμα για τη διάθεση την όρεξη και την υπομονή τους είναι η Άννα, η Ανίτα και η Αλίκη. Τις ευχαριστώ ειλικρινά. Τα υπόλοιπα ας παραμείνουν μυστικά και μυστήρια.
– Θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί πως αυτό που βλέπουμε, είναι η διαδικασία γέννησης-δημιουργίας του δικού σου μυαλού; Αν δηλαδή συμβαίνει μέσα στο κεφάλι σου μια κοσμογονία σκέψεων που μόνο έτσι θα μπορούσε να αποτυπωθεί…
Ο εγκέφαλος και οι μηχανισμοί του είναι κατά μεγάλο ποσοστό σκοτεινές περιοχές που δυσκολευόμαστε να φωτίσουμε. Υποθέτω πως όλο αυτό προέκυψε από μια βαθιά ανάγκη για έκφραση, εκτόνωση. Από κάψα για δημιουργία. Από δυνατή επιθυμία για επικοινωνία και συναναστροφή με ανθρώπους που αγαπούν να αγαπούν.
– Σου μιλάει ένας άνθρωπος που το βίντεο αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα όνειρο του και που πιστεύει βαθιά πως όλη η τέχνη υπήρξε κάποτε στα όνειρα όσων την έπλασαν. Είναι αυτό το έργο η παράδοση από μέρους σου των ηνίων στο υποσυνείδητό;
Είναι το πιο κολακευτικό σχόλιο που έχω ακούσει μέχρι στιγμής για αυτό που φτιάξαμε. Σε ευχαριστώ πολύ! Νομίζω θέλοντας και μη το υποσυνείδητο κάνει κουμάντο. Με τον τρόπο του. Άλλοτε σιωπηλά και άλλοτε κραυγάζοντας.