Πριν από 2-3 χρόνια έτυχε να γράψω ένα κείμενο για ραδιοφωνικές φωνές που έχουν περπατήσει χιλιόμετρα στο ελληνικό ραδιόφωνο και έχουν καταθέσει έναν χαρακτήρα και μια ταυτότητα. Ανάμεσα τους ήταν η Γιώτα Τσιμπρικίδου.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι, όταν μιλάμε για μια γυναίκα που εξελίχθηκε και πρωτοστάτησε σε ένα μέσο που σε αρκετές περιπτώσεις καταπίεζε τη γυναικεία φωνή και την ήθελε γλάστρα του άντρα συμπαρουσιαστή;
Αυτό το κείμενο έφερε την πρώτη μας επαφή μέσω social media και τότε την είχα προειδοποιήσει πως θα έρθει η στιγμή που θα κάνουμε κανονικά συνέντευξη. Το πράγμα αφέθηκε για καιρό στη μοίρα του – της έχω άλλωστε τυφλή εμπιστοσύνη της μοίρας. Και δε λάθεψα.
Σε ένα εντελώς άλλο timing, στο οποίο η Γιώτα Τσιμπρικίδου δεν είναι κάπου ραδιοφωνικά – «θα επιστρέψω σύντομα, δεν αντέχω άλλο χωρίς ραδιόφωνο» μου λέει – ακούω κάποια από τα podcast που έχει ξεκινήσει να κάνει, τα Art Podcasts όπως τα λέει, επιτρέπω στη σκέψη να πάρει καλύτερο σχήμα μέσα μου, να ωριμάσει και πριν από περίπου 3 εβδομάδες της στέλνω για να γίνει αυτό που δεν έγινε τότε. Και έγινε.
Συναντηθήκαμε λίγες ημέρες πριν ανοίξει η εστίαση, στην πλατεία Αγίας Παρασκευής, μια μέρα που είχε ήλιο, αλλά είχε και ένα κλιμακωτό κρύο. Η πλατεία έσφυζε από φωνές και νομίζω ότι την έκανα να νιώσει σαν 15χρονη που συναντιέται με την παρέα της σε πλατεία μπροστά από εκκλησία.
Η κουβέντα μας ξεκίνησε από τα πρώτα της βήματα στο φωνητικό κομμάτι, το οποίο απαντάται πολύ πιο πίσω χρονικά απ΄όσο θα φανταζόμασταν, σε ηλικία 5 ετών, όταν ο μπαμπάς της που έκανε την ίδια δουλειά, είδε σε εκείνη κάτι που θα μπορούσε να γίνει σπουδαίο. Από τη Δράμα, όπου ζούσε η οικογένεια της και γεννήθηκε, η Γιώτα έμαθε από νωρίς πώς να μετασχηματίζει τη φωνή της, πώς να προσαρμόζει το ηχόχρωμα σε αυτό που καλείται να πει και την έκανε το επαγγελματικό της εργαλείο. Είχε καταλάβει ότι η φωνή της θα της ανοίξει τα μονοπάτια που ήλπιζε στη ζωή της.
Η απώλεια του μπαμπά της σε ηλικία 15 ετών θα μπορούσε να την απομακρύνει απ΄αυτό, δεδομένου ότι αποτελούσε κάτι δικό τους, κοινό κι ίσως οι αναμνήσεις να ήταν πολύ επώδυνες. Ίσως τότε να αντιλήφθηκε για πρώτη φορά κι η ίδια τι σημαίνει πραγματική δύναμη, γιατί αυτά που πέτυχε στα επόμενα χρόνια της ζωής της ως σήμερα, δεν είναι επ΄ουδενί ανέγγιχτα από το βίωμα αυτής της απώλειας. Και δεν ήταν η μόνη που την πόνεσε σε μικρή ηλικία…
Τις στιγμές που δεν κάνει το podcast της, για το οποίο έχει δουλέψει πολύ και είναι περήφανη, δίνει τη φωνή της σε σποτάκια στο Star και σε διαφημιστικά. Ή πηγαίνει και διαβάζει εθελοντικά βιβλία σε τυφλούς ανθρώπους σε διάφορες δομές.
Ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή, η φωνή της Γιώτας Τσιμπρικίδου έχει εμφανιστεί σίγουρα στο ηχητικό σου φάσμα μια φορά μες στην εβδομάδα και έχει βουτήξει για τα καλά στο ασυνείδητο σου που δε θα ήταν παράξενο να ξεπεταχτεί σε κάποιο όνειρο ή σε κάποια ανάμνησή!