Ένας Αμερικάνος και μια Αμερικανίδα γνωρίζονται σε ένα πάρτυ σε αυλή στο κέντρο της Αθήνας. Ερωτεύονται παράφορα. Εκείνη αφήνει πίσω της μια τοξική και χειριστική σχέση. Αυτός παλεύει με τον αυτοκαταστροφικό εαυτό του. Αυτό είναι το Monday.
Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος (σκηνοθετεί και συγγράφει το σενάριο μαζί με τον Ρομπ Χέιζ) τοποθετεί τους δύο ήρωες του στην Αθήνα του καλοκαιριού και στήνει μια ταινία για τον έρωτα που για να επιβιώσει, για να ανθίσει, πρέπει να καταπατηθεί, πρέπει να βασανιστεί.
Με το Monday, ταινία παραγωγής της Faliro House και συμπαραγωγής COSMOTE TV, να κάνει πρεμιέρα αύριο στις αίθουσες, ο Έλληνας σκηνοθέτης που αποθεώθηκε για την προηγούμενη ταινία του, το Suntan, και στο εξωτερικό, μας μιλάει για το πώς βλέπει ο ίδιος το τοπίο του ελληνικού σινεμά και για την εμπειρία να σκηνοθετεί τον Σεμπάστιαν Σταν, τον Μπάκι Μπαρνς των Avengers.
– Η πρώτη ερώτηση που θέλω να σου κάνω, είναι σίγουρα προφανής. Πώς είναι να σκηνοθετείς έναν ηθοποιό που τη χρονιά των γυρισμάτων, το 2019, συμμετείχε στην πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών και είναι στο σύμπαν της Marvel;
Εγώ δεν το είδα έτσι όπως μου το περιγράφεις εσύ. Εννοώ ότι προφανώς και κατανοούσα τι μέγεθος ηθοποιού θα σκηνοθετούσα, αλλά για μένα ως σκηνοθέτη δεν ήταν κάτι που θα επηρέαζε την προσέγγισή μου.
Σαφώς έχει να κάνει και με τον ίδιο τον Σεμπάστιαν Σταν. Ο Σεμπάστιαν είναι άνετος, ευχάριστος, ακομπλεξάριστος, ταπεινός άνθρωπος. Έχει γεννηθεί στη Ρουμανία, έχει μεγαλώσει σε διάφορες χώρες για να καταλήξει στην Αμερική. Μου το έκανε πολύ εύκολο, σα να σκηνοθετώ έναν φίλο μου. Αυτή η αύρα του σουπερστάρ δε με δυσκόλεψε, δε μου έβαλε εμπόδια. Αντιθέτως, η στάση του με βοήθησε να το αφήσω στην άκρη και να νιώσω ότι σκηνοθετώ έναν φίλο μου.
– Πέρασε από το μυαλό σου η σκέψη ότι η εμπειρία που είχε μαζί σου ο Σεμπάστιαν Σταν, θα μεταφερόταν σε άλλους συναδέλφους του στο Χόλιγουντ και πώς θα σου άνοιγε πόρτες για να απευθυνθείς ξανά σε αυτή τη βιομηχανία για ηθοποιούς;
Η εμπειρία που έχουν οι ηθοποιοί στα γυρίσματα των ταινιών μου είναι συνήθως καλή. Φτιάχνουμε τις ταινίες με τρόπο που έχει αγάπη, πλάκα, είναι ένα μεγάλο πάρτυ θα έλεγα, οπότε πιστεύω ότι ο Σταν και η Ντενίζ Γκοφ αγάπησαν την εμπειρία.
Αυτό όμως που πρέπει να πω για να γνωρίζει και το κοινό, είναι ότι δεν πήγα εγώ και ζήτησα αυτούς τους δύο και είπαν «ερχόμαστε αμέσως». Είδαν παλιότερες δουλειές μου, τους εξήγησα πως οραματίζομαι τους ρόλους τους και αποφάσισαν, για να δεχτούν, ότι αυτό που θέλω να κάνω τους καλύπτει και τους αρέσει. Θα δούλευαν δηλαδή με έναν σκηνοθέτη που εν τέλει εκτιμούν τη δουλειά του.
– Ποια είναι η συνδιαλλαγή που κάνεις με τους ηθοποιούς για να βρείτε την επιθυμητή τοποθέτηση του ρόλου;
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη μέθοδος. Σε κάθε άνθρωπο θα μιλήσω διαφορετικά, θα απευθυνθώ σε αυτόν με τη γλώσσα που θα αντιληφθώ ότι κατανοεί. Το μικρό μυστικό για μένα είναι η παρέα. Να κάνεις δηλαδή παρέα με τους ηθοποιούς, να τους μιλήσεις άνετα, να γνωρίζεις το background τους και να μην τους αντιμετωπίζεις ψυχρά επαγγελματικά. Κι αυτό έχει εφαρμογή σε κάθε ηθοποιό, από τον μεγαλύτερο αστέρα μέχρι έναν ερασιτέχνη πιτσιρικά που βρήκες στο δρόμο.
– Ποιο ήταν το ξεκίνημα σας στη σκηνοθεσία;
Μετά τα 20 μου.
– Άρα μιλάμε χοντρικά για 25 χρόνια;
Θεωρώ τον εαυτό μου επαγγελματία σκηνοθέτη από το 2003, όταν έκανα την πρώτη ταινία μου μικρού μήκους.
– Από εκείνο το σημείο λοιπόν, μέχρι σήμερα, ποιες εξελικτικές διαφοροποιήσεις εντοπίζεται στον εαυτό σας στο κομμάτι της δουλειάς;
Είμαι πια πιο άνετος. Από την αρχή το είχα αυτό ως ένα βαθμό γιατί το αγαπούσα, μου άρεσε και δε θεωρούσα ότι είναι ένα βουνό που πρέπει να ανέβω. Το είδα σαν χόμπι. Πλέον, η εμπειρία 4 ταινιών και 500 διαφημιστικών μου έχει δώσει μια άνεση στο σετ, ώστε να μη με φοβίζει τίποτα, να ξέρω καλά τα εργαλεία μου, να ξέρω τι θέλω, να μην κάνω δουλειά που θα πάει χαμένη, να μη ζητάω πράγματα που δε θα φανούν, να κάνω γενικώς επιλογές που ξέρω από πριν ότι θα χρησιμεύσουν στην ταινία, άρα να κάνω οικονομία και να έχω τα πραγματικά απαραίτητα. Ακόμα κι αν κάποιες φορές αυτά τα απαραίτητα είναι πολυτέλεια.