Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ράφα Ναδάλ ανάγκασε τον κόσμο του τένις να υποκλιθεί στις ικανότητές του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ισπανός κέρδισε το χειροκρότημα και την καθολική αναγνώριση για το τέλειο παιχνίδι. Και –φυσικά- δεν ήταν η πρώτη φορά που κατακτούσε ένα grand slam. Με 21 τέτοια στη συλλογή του είναι πλέον στην κορυφή της σχετικής λίστας, στοιχείο που κάνει πολλούς να τον θεωρούν GOAT, πάνω από τους Φέντερερ και Τζόκοβιτς, σε αυτό το Big-3 που από ένα… κοσμικό καπρίτσιο έτυχε να εμφανιστεί σχεδόν ταυτόχρονα στο αθλητικό στερέωμα.
Προσωπική επιλογή του γράφοντος θα είναι πάντα ο «δαντελένιος» Ελβετός, ο άνθρωπος που πήγε το παιχνίδι σε άλλο επίπεδο με την απίστευτη πληρότητά του. Προφανώς εκατομμύρια κόσμου θα σπεύσει να συμφωνήσει, ενώ άλλοι θα βάλουν σε αυτήν την περίοπτη θέση τον Σέρβο, που με την συνέπεια και την διαρκή βελτίωσή του, επέβαλε ουσιαστικά την παρουσία του, βρίσκοντας χώρο ανάμεσα τους. Όταν, όμως, μιλάμε για ένα τέτοιο επίπεδο, είναι δεδομένο ότι τα «ψίχουλα» που θα οδηγήσουν κάποιον σε οποιαδήποτε κρίση σχετίζονται περισσότερο με γούστα παρά με τεχνικές λεπτομέρειες.
Ποιο είναι άραγε το «ανταγωνιστικό πλεονέκτημα» του Ισπανού, σε σχέση με τους άλλους δύο. Σίγουρα η πρωτοφανής και άνευ προηγουμένου δεινότητά του στο χώμα. Εκεί που όλα αυτά τα χρόνια παίζει δίχως αντίπαλο, δίνοντας στους «απέναντι» ένα επιχείρημα που τους βοηθά να τον χαρακτηρίσουν πιο μονοδιάστατο συγκρινόμενο με τους «ανταγωνιστές» του. Πιθανότατα έχουν δίκιο, εάν αυτό έχει κάποια σημασία.
Ακόμη κι αυτοί, πάντως, δεν γίνεται να μην σταθούν σε αυτό που αποκαλούμε «ψυχή», κάπως γενικά και αόριστα, του Ισπανού. Είναι αδύνατο να μιλήσεις για τον Ναδάλ και να μην αναφερθείς στην συγκλονιστική πνευματική ετοιμότητά του να διαχειριστεί καταστάσεις όπως αυτήν στον τελικό του Αυστραλιανού Open. Και η αναφορά δεν γίνεται για το αγωνιστικό σκέλος. Άλλωστε αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Ναδάλ έφτασε στην κατάκτηση ενός grand slam ευρισκόμενος δύο σετ πίσω. Δεν ήταν, όμως, η πρώτη φορά που χρειάστηκε να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Αντίπαλός του, μετά το 2-0 δεν ήταν ο μέχρι εκείνη τη στιγμή εξαιρετικός Ντανίλ Μεντβέντεφ, αλλά το κορμί του Ισπανού που –ειδικά τα τελευταία χρόνια- απείλησε να του τελειώσει την καριέρα ή να τον κρατήσει πολύ πίσω…
Αντιμέτωπος με μία τέτοια συνθήκη βρέθηκε ο Ναδάλ στην «Rod Laver Arena». Όχι καθαρά αγωνιστική, αλλά με την αμφισβήτηση για το αν το σώμα του αντέχει να κάνει άλλη μία υπέρβαση, ακόμα ένα θαύμα, όπως είχε συμβεί τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν μετά από ακόμη έναν σοβαρό τραυματισμό κι άλλο ένα χειρουργείο. Σε ένα παιχνίδι που κρίθηκε τελικά μετά από παραπάνω από 5 ώρες και με έναν αντίπαλο 10 χρόνια μικρότερο, η σωματική ικανότητα του Ράφα μπήκε στο προσκήνιο της συζήτησης, με την ετυμηγορία να έρχεται σχεδόν αβίαστα. Δεν θα αντέξει… Δεν μπορεί… Είναι αδύνατον να τα καταφέρει…
Ένας αθλητής του δικού του διαμετρήματος σίγουρα έχει έναν ολόκληρο «στρατό» ειδικών που προσέχουν το κορμί του και δουλεύουν ασταμάτητα για το «lifting» της αγωνιστικής εικόνας του. Είναι δεδομένο ότι οι αγωγές και οι θεραπείες αποκατάστασης απέχουν από αυτή που λαμβάνει κάθε κοινός θνητός όσο η Γη από τη Σελήνη. Χωρίς αυτούς ακόμη κι όλο το ταλέντο του κόσμου δεν θα ήταν αρκετό για κανέναν για να φτάσει τόσο ψηλά. Αλλά για να συμβούν θαύματα όπως το χθεσινό χρειάζεται ένα βήμα που αποτελεί καθαρά προσωπική υπόθεση. Πρέπει ο ίδιος να πιστεύεις στα θαύματα και να είσαι ικανός να πείσεις το κορμί σου για αυτήν την υπέρβαση που επιζητά η ψυχή σου.
Ο Ναδάλ στριμώχτηκε πληγωμένος στα σκοινιά και έδινε την εικόνα πυγμάχου που ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει. Μόνο ο ίδιος γνωρίζει πώς έφτασε σε αυτήν την ανατροπή που γιγάντωσε τον μύθο του. Και το μυστικό του δεν μπορεί να αναζητηθεί -τουλάχιστον όχι μόνο- στο «λάδι» που διατηρεί σε αυτό το επίπεδο την σωματική «μηχανή» του. Είναι η «καρδιά» που κάνει την διαφορά. Όχι του πρωταθλητή, αλλά του μαχητή που αρνείται να αποδεχτεί την προσωπική ήττα και βρίσκει την δύναμη να συνεχίσει χρησιμοποιώντας το μοναδικό «καύσιμο» που ούτε αγοράζεται ούτε φτιάχνεται από κανέναν τρίτο. Εκείνο που τρέχει σε απροσδιόριστες ποσότητες μέσα στην ψυχή του.