Είσαι σίγουρος πως θέλεις να μάθεις; Εντάξει, εσύ το ζήτησες: θα έρχονταν εσπευσμένα στο σπίτι σου μια μικρή ομάδα από 4-6 άτομα, θα σου μιλούσαν αρχικά σε ήρεμο τόνο κι εν συνεχεία, όταν θα τους θεωρούσες πλέον φίλους σου, σε ανύποπτη στιγμή κάποιος θα έκανε μια «βουτιά» και θα έπεφτε πάνω σου. Θα σε ακινητοποιούσε και τότε οι υπόλοιποι 3-4 θα πάλευαν- κι εν τέλει θα κατάφερναν- να σου φορέσουν ένα από κείνα τα ωραία λευκά πουκάμισα που κουμπώνουν πίσω. Θα κατέληγες σ’ ένα δωμάτιο με τοίχους επενδυμένους με λευκό αφρολέξ για παν ενδεχόμενο, να μιλάς στον εαυτό σου.
Ορίστε, έμαθες λοιπόν: αν έλεγες πριν την έναρξη του φετινού Australian Open πως ο Ρότζερ Φέντερερ θα κατάφερνε να φτάσει μέχρι την κατάκτηση του τίτλου, τότε δεν υπήρχε ούτε μία στο τρισεκατομμύριο να μη σε περάσουν για τρελό.
Βλέπεις, ήταν τα πάντα εναντίον του: το 2016 ήταν, μακράν της δεύτερης, η χειρότερη χρονιά της καριέρας του, καθώς δεν κατέκτησε ούτε έναν τίτλο, ενώ για πρώτη φορά από τότε που έγινε επαγγελματίας (το 1998) αναγκάστηκε να μείνει 6 ολόκληρους μήνες εκτός κορτ, εξαιτίας ενός τραυματισμού στο γόνατο.
Πέραν όλων αυτών, υπήρχε και η στοιχειώδης αγωνιστική λογική: ο Ελβετός είχε να κερδίσει Major τίτλο από το καλοκαίρι του 2012 στο Wimbledon. 5.5 ολόκληρα χρόνια, δηλαδή. Το 18ο Grand Slam έμοιαζε, θαρρείς, καμωμένο από το υλικό που φτιάχνονται τ’ απατηλά όνειρα και για κάθε ένα “Be18ve” που ξεστόμιζαν οι απειράριθμοι φαν του ερχόταν ως απάντηση μια σκληρή προσγείωση στην πραγματικότητα- άλλοτε «ενδεδυμένη» το προσωπείο του Τζόκοβιτς, άλλοτε του Ράονιτς, άλλοτε του Βαβρίνκα, άλλοτε του Μάρεϊ.
Φτάνοντας στη φετινή Μελβούρνη, λοιπόν, επιβαλλόταν άπαντες να είναι ρεαλιστές: ο αλλοτινός Βασιλιάς του αθλήματος θα έπρεπε ν’ αρκεστεί σε μια παρουσία μέχρι τους «16» ή- στην καλύτερη των περιπτώσεων- τα προημιτελικά, καθώς η ηλικία του (βαδίζει στα 36) σε συνδυασμό με την αποχή δεν άφηναν περιθώριο για αισιοδοξία. Όμως…
Όμως μετά τους «διαδικαστικούς» γύρους στην αρχή απέναντι σε qualifiers, ο Ρότζερ άρχισε να κλείνει ολοένα και πιο συχνά το μάτι στον μεγαλύτερό του αντίπαλο: τον Χρόνο.
Στο πρώτο του σοβαρό τεστ κόντρα σε τενίστα του top10- απέναντι, δηλαδή, στον Τόμας Μπέρντιχ- το backhand του Φέντερερ λειτουργούσε υποδειγματικά, τα χτυπήματά του με το forehand θύμιζαν οβίδες και είχαν αρκετό «βάθος» και το σερβίς του ήταν, όπως πάντα, εκεί. Κάπως έτσι, ο Ελβετός εφάρμοσε τακτική Αλέφαντου απέναντι στον Τσέχο και με «καλώς τα παιδιά, καλώς τα: 3-0» πέρασε στους 16.
Εκεί ο Κέι Νισικόρι ήταν έτοιμος- Ιάπωνας γαρ- να καταγράψει το πρώτο χαρακίρι σε κάποιον τρίτο και όχι στον ίδιο σου τον εαυτό, πετώντας εκτός τον «υπέργηρο» Φέντερερ. Αμ δε- τόση γλαρόσουπα περίσσεψε, ποιος στο καλό θα τη φάει; Βγάζοντας όλα τα όπλα από την ανεξάντλητη φαρέτρα του, ο νούμερο 17 τενίστας στον κόσμο (για να μην ξεχνιόμαστε που τον έφερε η περσινή του αγωνιστική κατρακύλα και η εξάμηνη απουσία…) πέρασε εύκολα στα προημιτελικά.
Ο Ζβέρεφ που τον περίμενε δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να σταθεί εμπόδιο στις ορέξεις του “Swiss Maestro”, ο οποίος παίζοντας τένις μιας άλλης, μακρινής περιόδου (συνεχές serve and volley) σφράγισε το εισιτήριο για την 4άδα.
Η «ενδοοικογενειακή» τιτανομαχία με τον, κάτοχο 3 Grand Slams από το 2014 κι έπειτα, Σταν Βαβρίνκα ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς (2-0 στα σετ), όμως μετά κάπου εκεί εμφανίστηκε ο Καβάφης:
«Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα/ Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια» φάνηκε να ψιθυρίζει στο αυτί του 35χρονου Ρότζερ, ο οποίος μιμούμενος άψογα την Ευγενία Μανωλίδου πήγαινε με σπασμένα τα φρένα για «Θα καταρρεύσω»: 2-2 απλά, λιτά και απέριττα από τον “Stanimal” και όλα έδειχναν ότι το ποτάμι όχι απλά δε γυρίζει πίσω, αλλά θα παρασύρει τον Φέντερερ στο διάβα του.
Στο καθοριστικό 5ο σετ, όμως, ο σύζυγος της Μίρκα (όπως είναι ευρέως γνωστός ο Φέντερερ) βρήκε τον τρόπο να επιτελέσει ένα μικρό θαύμα και να προκριθεί στον τελικό. Ή, ακριβέστερα, στον απόλυτο τελικό, μιας και αντίπαλός του θα ήταν ο Ράφα Ναδάλ.
Ναι, ακριβώς: αυτός που τον είχε κερδίσει 23 από τις 34 προηγούμενες φορές που συναντήθηκαν. Αυτός που αποτελεί εδώ και χρόνια την αχίλλειο πτέρνα του και χαλάει την «αρραγώς» τέλεια εικόνα του. Οι πιθανότητες, για μία ακόμα φορά μέσα στο ίδιο τουρνουά, δεν ήταν με το μέρος του.
Το γρήγορο υπέρ του Ελβετού 1-0, έγινε 1-1. Το 2-1 ισοφαρίστηκε εκ νέου σε 2-2. Ο Ράφα, όπως πάντα, αρνούνταν να παραδώσει τα όπλα του και αποτελούσε για νιοστή φορά ένα ανθρώπινο σπυρί στα μαλακά- αν και σκληρά γυμνασμένα- μόρια του Ρότζερ.
Όταν, δε, προηγήθηκε ο Ισπανός με break 2-0 και 3-1στο 5ο και καθοριστικό σετ, άπαντες στο box του Φεντ έψαχναν πλερέζες αποκλειστικά μαύρου χρώματος. Το παιχνίδι δε γυρνούσε, σωστά;
Ολότελα λάθος: επικρατώντας επί του «αιώνιου» αντιπάλου του στον τομέα που υστερούσε αισθητά εδώ και χρόνια- δηλαδή στο πνευματικό κομμάτι- ο «Βασιλιάς» άρχισε να βγάζει τον έναν λαγό μετά τον άλλον από το καπέλο του και με το one-handed backhand του να μετατρέπεται αυτοστιγμεί από ελάττωμα σε υπέρτατο όπλο όχι μόνο έφτασε στην πηγή, αλλά ήπιε και μεγάλες ποσότητες νερού.
Tears of joy for the champ #Federer #AusOpen pic.twitter.com/t048S5Spcm
— #AusOpen (@AustralianOpen) January 29, 2017
Αίφνης, ο Ρότζερ βρήκε την αγωνιστική του κλεψύδρα και τη γύρισε από την άλλη, τη σωστή πλευρά: ο 18ος Grand Slam τίτλος της πασπαλισμένης με χρυσόσκονης καριέρας του ήταν, πλέον γεγονός. Ο κορυφαίος τενίστας όλων των εποχών ολοκλήρωσε ένα από τα πιο παραμυθένια comeback στην ιστορία του αθλητισμού κι έχοντας ως πινέλο τη ρακέτα του ζωγράφισε παντού γύρω του λιωμένα ρολόγια, φέρνοντας στο νου τον Τάσο Λειβαδίτη.
«Κι ώ χρόνε, γερο-υφαντή,
άφησε μια καλή ιστορία για το τέλος», εκλιπαρούσε σχεδόν στο «Διάβολο με το Κηροπήγιο».
Έι, τι λέτε κι εσείς;
Το 18ο θαύμα του Ρότζερ δεν είναι μια διαολεμένα καλή ιστορία λίγο πριν πέσει οριστικά η αυλαία;
