Κάποια στιγμή, πρέπει να ήμουν 2ο έτος στη σχολή, θυμάμαι να βγαίνουμε με παρέα και να πορωνόμαστε όταν έπαιζε ο dj το ντουέτο του Πετρέλη με τη Χριστίνα Μηλιού. Δεν περίμενα τότε ότι στην πορεία της ζωής μου θα έφτανε η στιγμή να της πάρω συνέντευξη.
Έχοντας μάθει αργά πως τόνιζα λάθος το επώνυμό της – είναι Μηλιού, όχι Μήλιου – εμφανίστηκε μια ωραία ευκαιρία χάρη στην κυκλοφορία του τραγουδιού της Ρόδα από την Panik Records, για να δω πώς εξελίχθηκε καλλιτεχνικά, αφού σε αυτό το διάστημα από το 2011 μέχρι σήμερα, μπορεί να διατήρησε το όνομά της στον χώρο, αλλά στο ευρύ κοινό δεν το έκανε. Και το παραδέχεται και η ίδια.
Είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση τραγουδίστριας που δεν έκανε κάτι για να ικανοποιήσει απαιτήσεις άλλων, αλλά πορεύτηκε ευχαριστώντας τα θέλω της. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έκανε λάθη.
Η Χριστίνα Μηλιού, αν και τόσα χρόνια στον χώρο, με καλλιτεχνικό οικογενειακό background, είναι πολύ μικρή. Με εμπειρία «μεσήλικα», αλλά πολύ μικρή. Και το καταλαβαίνεις στο πρόσωπό της, όταν μιλάς μαζί της.
Γελάει πολύ, αλλά κλαίει και πολύ. Κλαίει εύκολα. Αλλά δεν το ξέρουν πολλοί, μόνο οι πολύ κοντινοί της. Τώρα βέβαια, εγώ το μαρτύρησα. Στο σπίτι της αρέσει να καθαρίζει συνέχεια, με ψυχαναγκασμό, έχει τα πάντα τακτοποιημένα και σε συγκεκριμένη θέση και αν έχει καλεσμένους, δεν πρόκειται να κοιμηθεί, αν δεν τα επαναφέρει όλα εκεί που ήταν.
Κάτι που έχει ενδιαφέρον, είναι πως η Χριστίνα Μηλιού ήταν ένα κορίτσι στην εφηβεία που γυρνούσε την Γλυφάδα, την περιοχή που γεννήθηκε και μεγάλωσε και ζει, «αλήτευε», πού την έχανες πού την έβρισκες, σε ένα μπιλιαρδάδικο θα την πετύχαινες να βάζει στοιχήματα με μεγαλύτερους και πως έμαθε να βγάζει τα προς το ζην από τα 14-15 της.
Ωραίες οι συστάσεις, τώρα η Χριστίνα Μηλιού θα σολάρει και θα πει όλα όσα δεν έχει ξαναπεί και θα μιλήσει για το νέο της ξεκίνημα, με το οποίο θέλει να γίνει η Χριστίνα της δισκογραφίας, πέρα από τη Χριστίνα των νυχτερινών κέντρων.