Όσοι (σαφώς λιγότεροι από ό,τι θα έπρεπε) έχουν δει το Wire ξέρουν καλά πως το μεγαλύτερο ατού της συγκεκριμένης σειράς είναι ο ωμός ρεαλισμός της. Η αδυναμία που δημιουργεί στο θεατή όταν αυτός προσπαθεί να ταυτιστεί με οποιονδήποτε χαρακτήρα και σύντομα διαπιστώνει πως ούτε ο σεναριογράφος ούτε ο σκηνοθέτης θα του κάνουν τη χάρη να του προσφέρουν έναν ήρωα, με τα κλασικά χαρακτηριστικά.
Η διάκριση μεταξύ καλού και κακού δεν είναι ολοκληρωτική, καθολική και δεδομένη για κανέναν από τους πρωταγωνιστές. Είναι απλά άνθρωποι και -αποτυπώνοντας αυτό που ισχύει στον κανονικό κόσμο- έχουν τις καλές και κακές… ζαριές τους.
Κομβικό ρόλο, χωρίς να είναι βασικός και κυρίαρχος, στην ιστορία που εκτυλίσσεται στους δρόμους της Βαλτιμόρης έχει ο Reginald Cousins ή απλά Bubbles. Ένας ηρωινομανής τον οποίο ενσαρκώνει ο Αντρέ Ρόγιο. Με τις οικογενειακές του ρίζες του να απλώνονται μέχρι την Αφρική και την Κούβα, στα μέσα της δεκαετίας του ’80 όταν ξεκινούσε την καριέρα του ήταν δύσκολο να βρει δουλειά. Όπως είχε ακούσει πολλές φορές κατά τη διάρκεια κάστινγκ, ήταν είτε «όχι αρκετά μαύρος» είτε «όχι αρκετά Λατίνος» σε σχέση με το χαρακτήρα που θα έπρεπε να ενσαρκώσει.
Ωστόσο στο Wire τα πράγματα αλλάζουν και η ερμηνεία του είναι τόσο εντυπωσιακή που σε κάνει να αναρωτιέσαι ποια μπορεί να είναι η σχέση του με την ηρωίνη στην κανονική του ζωή. Ο ίδιος σε συνέντευξή του ομολογεί πως στην αρχή δεν ήθελε καν να περάσει από οντισιόν επειδή φοβήθηκε πως θα του έμενε η ρετσινιά του «τζάνκι». Στη συνέχεια ο μάνατζέρ του υπενθύμισε πόσα λεφτά του χρωστούσε και πως το θέατρο δεν πληρώνει τόσο καλά όσο η τηλεόραση.
Τελικά, συγκινεί τους πάντες εκτός από την επιτροπή των βραβείων Emmy που τον σνομπάρει συστηματικά. Ένα φαινόμενο που συνέβη γενικότερα με τη σειρά, η οποία δεν εκτιμήθηκε όσο της άξιζε στην εποχή της, αλλά όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, η κληρονομιά της συζητείται ακόμη μεγαλώνοντας τον αντίκτυπό της στο κοινό που τώρα τη μαθαίνει.
Η μάχη του Bubbles κόντρα στον εθισμό του -και η ύπαρξή του όπως καθορίζεται από αυτόν- περνάει περισσότερα μηνύματα και από χίλιες καμπάνιες, με τον Ρόγιο να δίνει ένα πραγματικό ρεσιτάλ χωρίς να ανήκει στα πρωτοκλασάτους πρωταγωνιστές της.
Η συνέχεια της καριέρας του δεν ήταν η ανάλογη. Σαν εκείνους τους νέους Μέσι που ποτέ δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που οι ίδιοι δημιούργησαν. Κι ενώ αρκετοί από τους συντελεστές αυτού του τηλεοπτικού αριστουργήματος (Indris Elba, Dominic West, AIdan Gillen κ.α) είδαν στη συνέχεια τις προτάσεις για σινεμά ή τηλεόραση να πέφτουν βροχή, δεν έγινε το ίδιο και με τον κύριο Bubbles.
Ωστόσο υπάρχει ένα περιστατικό κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, το οποίο ο ίδιος αλλά και όσοι έγιναν μάρτυρές του, το αποκαλεί «Το Όσκαρ του δρόμου». Σε μία από τις πολλές εξωτερικές σκηνές ο Bubbles κάνει αυτό που προτάσσει το σενάριο: ψάχνει για τη δόση του. Και το κάνει με τόσο πειστικό τρόπο που τον πλησιάζει κάποιος σαν αυτόν. Όχι ηθοποιός, αλλά ένας χρήστης ηρωίνης που δεν πήρε χαμπάρι τι ακριβώς γίνεται. Σίγουρος πως έχει απέναντί του έναν άνθρωπο σε στέρηση, πηγαίνει κοντά του και του απλώνει το χέρι δίνοντάς του ένα «φιξάκι». «Πάρε φίλε, το χρειάζεσαι περισσότερο από όσο εγώ», του λέει με συγκατάβαση και εξαφανίζεται…
Για τον Ρόγιο ο οποίος συνέχισε να συντηρείται με μικρούς δεύτερους ρόλους και περάσματα σε διάφορα σίριαλ, ήταν η κορυφαία στιγμή στην καριέρα του και όπως παραδέχτηκε το 2009 στο πανεπιστήμιο Harvard όπου συμμετείχε σε μια συζήτηση για την αξία του Wire και τη σύνδεσή του με την πραγματικότητα, ίσως το χάιλαϊτ μιας ολόκληρης ζωής.