Κάθε μέρα που περνάει ελπίζει για την επόμενη. Δεν στοχεύει σήμερα να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Έχει στοχεύσει από χθες για το σήμερα και στο σήμερα στρέφεται στο αύριο. Ο Μαχέρσαλα Αλί είναι μια από αυτές τις πολύ περίεργες περιπτώσεις που γεννά το Χόλιγουντ – σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό τα τελευταία χρόνια – αφού είναι 42 ετών και μόλις την τελευταία τριετία δρέπει τους καρπούς μιας πορείας που δεν είχε σώνει και ντε τρομερές δυσκολίες με την έννοια των εμποδίων. Όλοι οι άνθρωποι καλούμαστε να νικήσουμε αυτές τις στιγμές που μας κρατάνε πίσω παντί τρόπω. Ο Μαχέρσαλα Αλί από το δικό του μετερίζι ακολούθησε τούτο το δρόμο για να φτάσει στο 2017 να διεκδικεί το πρώτο του Όσκαρ.
Τα πιο βασικά χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο Χεϊγουόρντ της Καλιφόρνια, όπου γεννήθηκε. Η μαμά του ήταν ιερέας, ο μπαμπάς του θεατρικός ηθοποιός κι εκείνος στον μετεωρισμό.
«Μεγάλωσα σε εκκλησία. Η μαμά μου ήταν ιερέας, η γιαγιά μου το ίδιο. Είχα πάντα στο μυαλό μου την ύπαρξη ενός ανώτερου όντος που λέγεται Θεός»
Ο Μαχερσαλαλασμπάζ Αλί (Mahershalalhashbaz Al), όπως είναι το πραγματικό του όνομα, είχε μια κλασσική ροπή προς τον αθλητισμό από μικρός. Στα 4 του έπαιρνε μέρος σε αγώνες με BMX και μετά σαν κάθε παιδί στράφηκε στο μπάσκετ. Όχι γιατί τον τρέλαινε ιδιαίτερα ως άθλημα. Απλώς ήταν ο μόνος τρόπος να πάει σε κολέγιο. Κάτι που το πέτυχε, κερδίζοντας υποτροφία στα 18 του για το St. Mary’s College.
Η υποκριτική δεν είχε σταθεί ούτε δευτερόλεπτο στο μυαλό του. Ίσως να έκανε βόλτες. Μοναδικός λόγος γι΄αυτό ήταν ο πατέρας του. Ο Χέρσαλ (αυτό το παρατσούκλι επέλεξε για τη σχολική του διαδρομή) προτιμούσε να γράφει ποίηση. Συμμετείχε μάλιστα με ζέση σε διαγωνισμούς. Όλα άλλαξαν γύρω στα 19 του. Ο πατέρας του αρρώστησε και έφτανε μετά βίας στο τέλος κάθε μέρας. Ένα χρόνο μετά πέθανε.
Τότε ο Χέρσαλ βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι της ζωής του. Πέρα από το χρέος να αναλάβει οικογενειακά βάρη, μια αδήριτη ανάγκη τον κυρίευε. Δεν ήθελε να χάσει τον πατέρα του από μέσα του. Ήθελε να τον κουβαλάει. Χρειάστηκε να κυλήσει πολύ νερό στ΄αυλάκι για να ξεκινήσει μια αμυδρή πορεία στις αρχές του 2000.
Όπως κάθε νεοσσός, έτσι και ο Μαχέρσαλα έκανε το απαραίτητο αγροτικό με περάσματα γκεστ από σειρές όπως CSI και Law & Order. Δεν ήταν παρά μόνο το 2012 όταν οι ευκαιρίες έγιναν πιο απτές και πιο τολμηρές για τον ηθοποιό. Το Place Beyond The Pines ήταν και η ταινία που οδήγησε στο όνομα που φέρει σήμερα. Αυτός ο σιδηρόδρομος των 18 γραμμάτων κόπηκε και η εξήγηση του είναι λογική και σίγουρα όχι κατ΄απαίτηση της βιομηχανίας. Παραδόξως, κανείς στο Χόλιγουντ δεν επιχείρησε να του αποδώσει κάποιο καλλιτεχνικό όνομα.
Όταν αντίκρυσε την αφίσα της ταινίας και είδε ότι το όνομα του δεν θα χωρούσε, είχε δύο επιλογές. Ή να δεχτεί το «M. Ali» ή να βρει μια μικρότερη εκδοχή.
«Νομίζω ότι αν έχεις μια επιθυμία να κουβαλήσεις ως πρωταγωνιστής ιστορίες, πρέπει να υπάρξει μια ένωση με το κοινό. Οι άνθρωποι πρέπει να μπορούν να προφέρουν το όνομα σου. Δεν ήθελα δύο συλλαβές να με αποτρέψουν από το να βιώσω ολοκληρωτικά την εμπειρία της υποκριτικής».
Έτσι φτάσαμε στο Μαχέρσαλα Αλί. Έτσι φτάσαμε στην πρόταση της Ρόμπιν Ράιτ και των υπόλοιπων παραγωγών του House of Cards για να κάνει έναν λομπίστα που θα κινεί τα νήματα των μεγάλων χορηγών των δύο κομμάτων. Ο Ρέμι Ντάντον ήταν βασικός για δύο σεζόν, την τρίτη η παρουσία τη ήταν λιγότερο έντονη, μέχρι που βγήκε στο προσκήνιο στην 4η σεζόν. Το κύκνειο άσμα του ρόλου θα βρισκόταν σε αυτόν τον κύκλο. Ο ίδιος ο Αλί δεν έβρισκε τι περαιτέρω μπορούσε να δώσει ο Ντάντον και συμφώνησε με τους παραγωγούς να ολοκληρώσει την πορεία του.
Από δω και πέρα μπορούσε να διεκδικήσει ακόμα περισσότερα πράγματα, τα οποία είχαν αρχίσει λίγο νωρίτερα με τη συμμετοχή στην τελευταία ταινία Hunger Games. Ένας δεύτερος ρόλος στο Free State of Jones ήταν στις πρώτες προτάσεις που αποδέχτηκε. Πρωταγωνιστικός ρόλος στο νέο πρότζεκτ της Marvel, το Luke Cage ακολούθησε. Το φαινόμενο της χιονοστιβάδας διαφέντευε πλέον τη ζωή του. Το ένα έφερε το άλλο και έφτασε μετά από 16 χρόνια καριέρας να έχει 4 καρπούζια στην ίδια μασχάλη.
Παράλληλα με το Luke Cage και το φινάλε του Ρέμι Ντάντον, έτυχε βδομάδα που δούλευε 24/7 σε γυρίσματα. Τα άλλα δύο ήταν το Moonlight και το Future Relic. «Για να είμαι ειλικρινής δεν σκοπεύω να ξανακάνω κάτι τέτοιο. Φοβήθηκα ότι οι χαρακτήρες θα αιμορραγούσαν ή θα συνέπιπταν ώστε να μοιάζουν ίδιοι. Τρομοκρατήθηκα».
Αυτή η υπερφόρτωση κρίνεται ως απολύτως λογική, μιας και ο Μαχέρσαλα Αλί είχε φτάσει επιτέλους σε ένα σημείο που παρουσιάζονται ευκαιρίες με δυσανάλογα μικρότερο κόπο απ΄ότι τα προηγούμενα χρόνια. Η δίψα τόσων ετών κάλυψε τη σκέψη ότι ίσως τα μπερδέψει και χαθεί το πολύ καλό αποτέλεσμα. Το Moonlight τοποθετείται από τον ίδιο στην κορυφή του βιογραφικού του. «Όταν πήρα το σενάριο πρώτα έκλαψα. Μετά σκέφτηκα ότι είναι το καλύτερο σενάριο που έχω πάρει». Φέτος, παράλληλα με το Moonlight έχει ρόλο και στο επίσης εκπληκτικό Hidden Figures.
Ο Μπάρι Τζένκις έγινε το πόντιουμ του 42χρονου για να δώσει με αυτή την ελεγειακή και πολύ πράα ματιά που τον διακρίνει, το δικό του συναίσθημα στο ευρύ κοινό. Ένα συναίσθημα που δεν το λες στεγνή οργή, που θα το δικαιούτο ως ένα σημείο. Ας μην ξεχνάμε ότι βιώνει τις μέρες της δόξας του με δύο ιδιότητες που βάλλονται στην διακυβέρνηση Τραμπ.
Ο Μαχέρσαλα αντιθέτως επιλέγει την ηρεμία. Η φωνή του δεν ξεφεύγει σχεδόν ποτέ. Μόνο το στόμα και τα μάτια του φανερώνουν όσα πιθανώς ταλανίζουν τα όνειρα του. Όχι ως ατομικότητα, αλλά ως μέλος μιας κοινότητας ανθρώπων. Μακάρι να διατηρήσει αυτό το στοιχείο όσο μπορεί και του το επιτρέψουν οι περιστάσεις. Τη σήμερον ημέρα οι κραυγές, όσο δίκαιες κι αληθινές είναι, γίνονται μπούμερανγκ.
«Για να έχεις συνείδηση του πόσο μακριά θα φτάσεις, έχε υπομονή. Εξώθησε τον εαυτό σου, δείξε επιμονή και δούλεψε την ικανότητα σου αναμένοντας την μεγάλη ευκαιρία»