Η αρχή της ιστορίας δεν διαφέρει πολύ από πολλές άλλες παρόμοιες εκεί στα 50s και στα 60s: Έλληνας που φεύγει στα ξένα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ο πατέρας του Μανώλη (Μανού) Καραγιάννη αυτό κυνηγούσε, 18 χρονών παλικαράκι τότε, αφήνοντας τη Σάμο για το Βέλγιο. Ένα καλύτερο μέλλον.
Εν τέλει, τα κατάφερε. Αλλά δεν ήταν εύκολο. Καθόλου. Στα ανθρακωρυχεία από το πρωί ως το βράδυ. Να μαυρίζει το δέρμα από το κάρβουνο, να γεμίζουν τα πνευμόνια με τοξικές σκόνες. Πρώτα στο Ζβάρτμπεργκ, μετά στο Έισντεν. Και μέσα σε όλα να μην μπορεί να γυρίσει πίσω στην πατρίδα ούτε για επίσκεψη, αφού δεν είχε εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις.
Ο πατέρας Καραγιάννης πήρε τη βελγική υπηκοότητα, έτσι κατάφερε μετά από 12 χρόνια να πατήσει ξανά ελληνικό χώμα. Επί σειρά ετών στη συνέχεια, το ‘χε κάτι σαν τάμα. Οι καλοκαιρινές διακοπές της οικογένειας θα γινόντουσαν στα πάτρια εδάφη. Πάντα με ταξίδι οδικώς, μέσα από την πρώην Γιουγκοσλαβία.
Λίγο μετά την άφιξη του στη Φλάνδρα, είχε γνωρίσει τη μετέπειτα γυναίκα του. Ελληνικής καταγωγής επίσης, αλλά μεγαλωμένη στο Βέλγιο. Εκείνη ήταν 17 χρονών όταν το 1966 γέννησε τον πρώτο της γιο. Τον Μανώλη. ‘Η Μανού.
Ο μικρός ήταν καλός στην μπάλα. Ο πατέρας του το είδε ως ευκαιρία. Και «ξέχασε» το θυμό του από τους κακούς βαθμούς του γιου του στο σχολείο. «Μακριά από τα ανθρακωρυχεία» του έλεγε μόνο συνεχώς, ξέροντας από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο και απάνθρωπο ήταν αυτό το επάγγελμα.
Άρχισε έτσι μια πορεία που έφερε τον Μανού Καραγιάννη πολύ ψηλά στο βελγικό ποδόσφαιρο. Πάτρο Έισντεν, Βάρεγκεμ, Σερέν, η μεγάλη μεταγραφή στην Άντερλεχτ, στην οποία πάντως δεν κόλλησε ποτέ, Αντβέρπ, Ζέρμιναλ Έκερεν και Λα Λουβιέρ.
Ο κολλητός του φίλος ήταν ο Λουκ Νίλις. Ένας από τους σπουδαιότερους φορ που έβγαλε ποτέ το Βέλγιο, αυτός που ο Ρονάλντο, το Φαινόμενο, είχε αποκαλέσει «τον καλύτερο συμπαίκτη που είχα ποτέ», όταν έπαιζαν μαζί στην Αϊντχόφεν.
Στα γήπεδα ξεχώριζε πάντα γιατί έδινε ό,τι είχε από πλευράς δυνάμεων. Ένα αμυντικό χαφ που δεν σταματούσε να παλεύει για το καλό της ομάδας του. Ναι, η τεχνική δεν ήταν το φόρτε του, αλλά σε καρδιά-ομαδικότητα το τερμάτιζε.
Είναι, άλλωστε, άνθρωπος του συναισθήματος. Ντόμπρος και ειλικρινής. Παντρεύτηκε γυναίκα 16 χρόνια μεγαλύτερη του, κόντρα στα όσα του έλεγε η οικογένειά του. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που δεν μιλούσε για χρόνια με τους δικούς του. Το ότι δηλαδή τους παράκουσε. Πεισματάρης χαρακτήρας. Και παθιασμένος. Στοιχείο που κάποια εποχή τον ώθησε στα επικίνδυνα λημέρια του τζόγου. Έχασε πολλά λεφτά, αλλά εκεί, πριν τα όρια του απόλυτου εθισμού, συνήλθε. «Ή εμένα ή αυτό», του είπε κάποια στιγμή η γυναίκα του και συνετίστηκε. Ποτέ ξανά δεν «κύλησε».
Το στερεότυπο θέλει τον Έλληνα μετανάστη να νοσταλγεί την πατρίδα. Στην περίπτωση του Μανού δεν ήταν έτσι. «Το αίμα μου μπορεί να είναι ελληνικό, αλλά αισθάνομαι 100% Βέλγος», έλεγε πάντα. Έπαιξε άλλωστε και στην Εθνική ομάδα της χώρας, στα 90s. Καταγράφοντας 8 συμμετοχές και ένα γκολ (κόντρα στην… Κύπρο) την περίοδο 1995-98 με τους Κόκκινους Διαβόλους.
Την Ελλάδα την είχε μόνο για διακοπές. Και όχι πάντα. Προϊόντος του χρόνου όλο και έκοβε δεσμούς με τον τόπο των προγόνων του. Ωστόσο το 1992 έφτασε κοντά στο να αναπτύξει δεσμούς ζωής, μετακομίζοντας στα μέρη μας. Αιτία, το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού, ο οποίος μέσω του Τύπου είχε μάθει για έναν Έλληνα ομογενή που έκανε ωραία πράγματα στην Α’ Κατηγορία του Βελγίου με τη φανέλα της Βάρεγκεμ.
Ο Καραγιάννης δέχτηκε τότε πρόταση να μεταβεί στην Ελλάδα. Με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, αυτοπροσώπως, τον καλούσε για να τον γνωρίσει καλύτερα και να εξεταστεί το ενδεχόμενο να τον ντύσει στα πράσινα.
Με το που πάτησε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, έπαθε σοκ. Ένα λεφούσι δημοσιογράφων τον περίμενε. Κάμερες, μικρόφωνα, χαμός. Ποτέ στη ζωή του δεν είχε βιώσει κάτι ανάλογο. Ωστόσο, η μεταγραφή στον Παναθηναϊκό δεν προχώρησε. Ο «καπετάνιος» ενδιαφερόταν μόνο για την περίπτωση που θα τον έπαιρνε ως ελεύθερο, αλλά η Βάρεγκεμ ήθελε αντίτιμο.
Εκτός από την υποδοχή που του επεφύλαξαν οι εκπρόσωποι του Τύπου, υπήρξε και κάτι άλλο που έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη του από την επίσκεψη στην Ελλάδα. «Δεν θα ξεχάσω ότι ο πρόεδρος είχε πάνω στο γραφείο του ένα πιστόλι. Το θεωρούσε ως κάτι το απολύτως νορμάλ. Εγώ πάλι, όχι», είχε δηλώσει, χρόνια μετά, στον βελγικό Τύπο ο 57χρονος σήμερα παλαίμαχος ποδοσφαιριστής!
Ο Καραγιάννης με τη σύζυγο του
Αρκετά χρόνια μετά, γύρισε στην Πάτρο Έισντεν για να κλείσει την καριέρα του εκεί που είχε ξεκινήσει, αλλά λίγο έλειψε να το μετανιώσει πικρά. Τραυματίστηκε τόσο σοβαρά στο λαιμό που θα μπορούσε να είχε μείνει ανάπηρος. Ήταν το άδοξο φινάλε της καριέρας του, η οποία εκτάθηκε πάντως σε μια γεμάτη 20ετια (1983-2003).
Από εκεί κι έπειτα, έχει μείνει μακριά από το ποδόσφαιρο. Ζει ήρεμα με την οικογένεια του στην επαρχία του Λιμβούργου, τον θυμήθηκαν φέτος τα βελγικά ΜΜΕ όταν έπαιξε η Σερέν με την Άντερλεχτ, επειδή ήταν ο τελευταίος χρονικά παίκτης που πήρε μεταγραφή απευθείας από την ομάδα της Λιέγης στους «μοβ» των Βρυξελλών, το 1995.
Εκείνη τη χρονιά μάλιστα, επισκέφτηκε τα πάτρια εδάφη για φιλικό κόντρα στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Το «τριφύλλι» του Χουάν Ραμόν Ρότσα έκανε φοβερό ματς, διαλύοντας με 5-0 τους αγνώριστους εκείνο το βράδυ Βέλγους. Ο Μανού Καραγιάννης μπήκε αλλαγή στο ημίχρονο. Θα σκέφτηκε ξανά ενδεχομένως πως, παρότι ρίζα του, η Ελλάδα δεν ήτανε γι’ αυτόν…