«Μερικές φορές πρέπει να ανέβεις ψηλά για να καταλάβεις πόσο μικρός είσαι. Επιστρέφω σπίτι μου τώρα». Με αυτές τις λίγες λέξεις ο Φέλιξ Μπαουμγκάρτνερ αποχαιρέτησε την στρατόσφαιρα κι έκανε το βήμα προς το απόλυτο κενό από ύψος 39.000 χιλιομέτρων, με ταχύτητα μεγαλύτερη κι από αυτήν του ήχου.
Εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν μέσω You Tube το απίθανο εγχείρημα του Αυστριακού για το οποίο βεβαίως εκείνος πήρε όλη την δόξα –και δικαίως- αλλά για την επιτυχία του χρειάστηκε η συνεργασία δεκάδων άλλων (από διάφορες ειδικότητες) και έξι ολόκληρα χρόνια δουλειάς.
Και δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά αφού μιλάμε για ένα μοναδικό γεγονός και την κατάρριψη ρεκόρ που κρατούσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν ο Τζο Κίτλινγκερ είχε βουτήξει από τα 31.333 μέτρα. Κάτι παραπάνω από μισό αιώνα αργότερα –και συγκεκριμένα στις 14 Οκτωβρίου 2012- ο Φέλιξ Μπαουμγκάρτνερ βρέθηκε αντιμέτωπος με το πεπρωμένο του…
Αρχικά η πτώση είχε προγραμματιστεί για νωρίτερα, όταν όμως μιλάμε για ένα τόσο κολοσσιαίο έργο κάθε λεπτομέρεια πρέπει να ελεγχθεί διεξοδικά. Μετά από ορισμένες αναβολές λοιπόν και δύο δοκιμαστικές πτώσεις στις 15 Μαρτίου 2012 από υψόμετρο 21.818 μέτρων και στις 25 Ιουλίου 2012 από τα 29.456 μέτρων, όλος ο πλανήτης περίμενε με αγωνία την βουτιά που «καθήλωσε» τους πάντες, εκτός από τον μεγάλο πρωταγωνιστή της.
Το όλο εγχείρημα τελούσε υπό την σκέπη της Red Bull με την ονομασία «Red Bull Stratos Project», η οποία ανέλαβε την χρηματοδότησή του, την ίδια ώρα που ο Αυστριακός ακολουθούσε ειδικό πρόγραμμα για να προετοιμαστεί. Φυσικά αυτό δεν αφορούσε μόνο το… αγωνιστικό κομμάτι, αλλά –κυρίως- το ψυχολογικό. Ανεξάρτητα από τις εμπειρίες, την πείρα ή την ετοιμότητα που μπορεί να έχει κανείς, είναι εύκολο να δειλιάσεις όταν τελικά έρθεις αντιμέτωπος με το χάος.
Ουσιαστική η αντίδραση του Μπαουμγκάρτνερ ήταν το μοναδικό πράγμα το οποίο ήταν αδύνατο να ελεγχθεί εκ των προτέρων. Μέχρι να σταθεί στο χείλος του απόλυτου κενού από τα όρια του διαστήματος είχαν μεσολαβήσει περίπου 2,5 ώρες. Τόσες όσες χρειάστηκαν για να ανέβει το ειδικά φτιαγμένο και γεμάτο με ήλιο αερόστατο στα 39.045 μέτρα. Το μπαλόνι ζύγιζε 1.681 κιλά και είχε μέγεθος όσο 33 γήπεδα ποδοσφαίρου, ενώ χρειάστηκαν 20 άτομα για να το καθοδηγήσουν μέχρι το σημείο ανύψωσης. Πράγμα που έπρεπε να γίνει με ευλαβική προσοχή καθώς το υλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένο ήταν 10 φορές πιο λεπτό από μια απλή σακούλα σαν κι αυτές που τυλίγουμε ένα σάντουϊτς.
Όλη αυτή την ώρα ο Φέλιξ φορούσε την ειδικά κατασκευασμένη στολή του, έχοντας νωρίτερα ξεπεράσει ακόμη και τα κλειστοφοβικά συναισθήματα που του δημιουργούσε. Έχοντας φτιαχτεί για να είναι ανθεκτική στην τριβή που θα αναπτυσσόταν κατά την διάρκεια της πτώσης αλλά και για να αντέξει σε θερμοκρασίες ακόμη και 72 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν, δεν ήταν και το πιο βολικό «ένδυμα» του κόσμου. «Έχεις απόλυτη έλλειψη κινητικότητας. Είναι πάντα σαν να αναπνέεις μέσα από ένα μαξιλάρι. Είσαι εντελώς αποκομμένος από τον έξω κόσμο. Έτσι, όταν το γείσο είναι κατεβασμένο, το μόνο που μπορείς να ακούσεις είναι η αναπνοή σου. Έπρεπε να βλέπω τη στολή σαν να είναι ο φίλος μου και όχι ο εχθρός μου», δήλωσε αργότερα ο ίδιος.
Όταν τελικά έπεσε στο κενό οι προσευχές όλων ήταν στο πλευρό του. Για τα επόμενα σχεδόν 10 λεπτά οι θεατές απλά παρακολουθούσαν ένα αντικείμενο να πέφτει στη Γη από το διάστημα, χωρίς να γνωρίζουν την κατάστασή του. Άλλωστε και ο ίδιος δεν είχε καμία δυνατότητα ελέγχου του στροβιλισμού ή σταθεροποίησης, παραμένοντας έρμαιο των δυνάμεων της φύσης στην κυριολεξία. «Μόλις βρέθηκα στη πορεία μου, άρχισα σιγά-σιγά να περιστρέφομαι προς μια κατεύθυνση, μετά άρχισα να περιστρέφομαι προς την αντίθετη κατεύθυνση και μετά άρχισα πραγματικά να περιστρέφομαι όλο και πιο γρήγορα και πιο γρήγορα», εξήγησε.
Μέχρι περίπου τα μισά της διαδρομής είχε αναπτύξει ταχύτητα 1.357,64 χλμ. την ώρα – 1,25 φορές μεγαλύτερη από αυτή του ήχου. Την μεγαλύτερη που είχε καταγραφεί ποτέ από άνθρωπο και τον πρώτο στην ιστορία που έσπαγε το περίφημο φράγμα του έξω από σκάφος ή όχημα. Αυτό ήταν και το ένα από τα τρία ρεκόρ που έσπασε εκείνη την ημέρα. Τα άλλα δύο αφορούσαν το υψόμετρο των 39.045 μέτρων που ήταν το υψηλότερο από το οποίο επιχειρήθηκε ελεύθερη πτώση αλλά και το υψηλότερο στο οποίο ανέβηκε επανδρωμένο αερόστατο. Ο Μπουμγκαρτνερ ήθελε κι ένα τέταρτο, αυτό της διάρκειας ελεύθερης πτώσης, όμως η δική του διήρκησε 4 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα, δηλαδή 17 λιγότερο από εκείνη του ειδώλου του, του Τζόζεφ Κίτινγκερ το 1960.
Το παράδοξο πάντως ήταν ότι ενώ ο Κίτινγκερ κράτησε τα πρωτεία για πάνω από 50 χρόνια, εκείνα του Μπαουμγκαρτνερ άντεξαν μόνο 24 μήνες και 10 ημέρες. Στις 14 Οκτωβρίου 2014 ο Άλαν Γιούστας, ένας άνθρωπος που σε αντίθεση με τον Αυστριακό δεν ήταν γνωστός στον χώρο αφού είχε ασχοληθεί με την ρομποτική και τους υπολογιστές, πήδηξε από ύψος 41.419 μέτρων, κάτι που συμπτωματικά συνέβη και αυτό στην περιοχή του Ρόσγουελ στο Νέο Μεξικό που πάντα θα εξάπτει την ανθρώπινη φαντασία σε ό,τι αφορά στην κατάκτηση του διαστήματος.