Ο Πάμπλο Νερούδα, ο ποιητής και πρόσωπο-σύμβολο της χιλιανής κουλτούρας, είπε κάποτε ότι «όσο κι αν κόψεις τα δέντρα, δε μπορείς να εμποδίσεις την άνοιξη». Ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ προέρχεται από μια ευρύτερη περιοχή του κόσμου που αυτή την εποχή βιώνει έναν τραχύ χειμώνα. Μια περιοχή που για αιώνες έβλεπε τους κονκισταδόρους να την αφαιμάζουν, αλλά δε λύγισε. Προσαρμόστηκε για να επιβιώσει και τώρα πρέπει να γκρεμίσει το τείχος. Όχι μόνο του Τραμπ. Αλλά και το πνευματικό που ύψωσαν οι υποστηρικτές του. Υποστηρικτές που βρίσκονται πιο κοντά στους ανθρώπους του Γκαέλ. Τα δέντρα γύρω δέχονται το πελέκισμα, όμως η Άνοιξη στο τέλος θα κερδίσει.
Ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ είχε από τα πολύ πρώιμα περπατήματα του επιδράσεις για να φτάσει κάπου. Εκεί που βρίσκεται τώρα. Οι γονείς του, Πατρίσια Μπερνάλ και Χοσέ Άνχελ Γκαρσία, ήταν θεατρικοί ηθοποιοί και έπλασαν την πνευματική του ανάπτυξη με ευρύτερες οπτικές γύρω από το τι συμβαίνει, τι είναι αποδεκτό, ήθος, κουλτούρα, άνθρωπος συνολικά. Στη Γουαδαλαχάρα του Μεξικό, ο Μπερνάλ εμποτίστηκε με ζιζάνια που περίμεναν το σωστό νερό για να μεγαλώσουν. Από το πρώτο έτος της ζωής του πήρε δόση από το επάγγελμα, υποδυόμενος τον Χριστό.
«Ήταν ο πρώτος μου χαρακτήρας. Ίσως είναι πολύ μεσσιανικό. Οι γονείς μου με “έχτισαν”. Όταν τέλειωνε το σχολείο, πήγαινα στο θέατρο και καθόμουν μαζί τους ως το τέλος της πρόβας. Ήμουν ένα παιδί που κοιμόταν πολύ αργά»
Το νερό είχε μπει στο αυλάκι, αν και για τον Γκαελίτο το όνειρο είχε τοποθετηθεί αλλού. Μπορεί στα 11 του να έπαιξε για πρώτη ουσιαστικά φορά σε τηλεοπτική σειρά (ναι, τις κλασσικές σαπουνόπερες των Λατίνων), όμως ο ίδιος πίστευε ότι μπορούσε να γίνει σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Ίσως κάποιες φορές να ανοίγει ένα νοητό παράθυρο στην πάνω δεξιά γωνία του βλέμματος του και να φαντάζεται πως θα είχε γίνει. Τα «αν» είναι ωραία. Πιο ωραία είναι τα απτά, τα υπαρκτά.
«Η πρώτη μου σκέψη για τους ηθοποιούς, μεγαλώνοντας σε οικογένεια ηθοποιών, ήταν ότι πρόκειται για ενήλικες που υποδύονται τα παιδιά. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα γίνω ηθοποιός»
Η υποκριτική φάνηκε να τον κερδίζει και ενδογενώς. Μικρός ήταν πολύ επιρρεπής στο ψέμα και αυτό ήταν μια συνειδητή επιλογή. «Πάντοτε θεωρούσα ότι υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα, πιο γοητευτική από την ζωή μου». Το 1992 ήρθε η μεγαλύτερη αναγνώριση στα εδάφη του, με την δεύτερη συμμετοχή σε σειρά, το Abuelo y Yo. Εκεί γνώρισε τον αδερφικό του φίλο Ντιέγο Λούνα και μπήκε στο στρατί της ανηφόρας. Από τα 14 του κιόλας.
Αν και, άλλα ήταν τα πράγματα που έδειχναν την διαφορετικότητα του Γκαέλ. Στον ελεύθερο του χρόνο πήγαινε και μάθαινε σε ιθαγενείς φυλές όπως τους Ουιτσόλ, ανάγνωση, ενώ το 1994 πρωτοστάτησε στις ειρηνικές διαμαρτυρίες στα Τσιάπας, περιοχή του Μεξικού. Οι φιλοσοφικές ανησυχίες αποτέλεσαν ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας του.
Στο Πανεπιστήμιο UNAM όπου σπούδαζε φιλοσοφία ανέπτυξε τις αναζητήσεις του. Όχι για πολύ. Μια μεγάλη περίοδος καταλήψεων, τον ανάγκασε να ψάξει την τύχη του στο Central School of Speech and drama στο Λονδίνο. Εκεί έγινε ο πρώτος Μεξικανός που γίνεται δεκτός. Η πρακτική εμπειρία θα συμπληρωνόταν με ένα σημαντικό θεωρητικό υπόβαθρο.
«Αυτή η επιλογή ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που έκανα. Δεν ήταν εύκολο, έπρεπε να με πιέσω. Να καταλάβω πως είναι να είσαι ηθοποιός». Σχετικά γρήγορα ήρθε η καταξίωση. Ο Ινιαρίτου τον πήρε τηλέφωνο και του ζήτησε να παίξει στο Amores Perros.
Για να πάρει μέρος στα γυρίσματα έπρεπε με κάποιο τρόπο να απουσιάσει από τη σχολή. Ο Αλεχάνδρο Ινιαρίτου τον βοήθησε να το πετύχει χωρίς να τον κόψουν από το εξάμηνο. «Η πρόφαση που σκέφτηκε ήταν να πω ότι έχω μια ιδιαίτερη ασθένεια που βρίσκεται στα τροπικά κλίματα και δη στη Λατινική Αμερική. Όλοι με πίστεψαν, έμεινα στο Μεξικό και κάναμε τα γυρίσματα».
Η ταινία πήρε υποψηφιότητα στα Όσκαρ και ο Γκαρσία Μπερνάλ συστηνόταν σε όλο και περισσότερο κόσμο. Το Y Tu Mama Tambien με την έντονη δόση νεανικής αφέλειας να «σκεπάζει» σαν κύμα την φτώχεια που υπήρχε γύρω από δύο ονειροπόλους εφήβους, ήταν ένα σημαντικό σκαλί. Από εκεί κλήθηκε να γίνει Τσε Γκεβάρα – και μάλιστα δύο φορές – , να πάρει ρόλους σε αγγλικές παραγωγές, να τοποθετήσει το όνομα του στις επιλογές. Τα Motorcycle Diaries, Science of Sleep και το Babel, πάλι του Ινιαρίτου, τον έφεραν πιο κοντά στα βραβεία. Όποιου είδους. Το 2005 ήταν υποψήφιος για BAFTA, το 2007 στην κριτική επιτροπή της Berlinale. Η δική του ποίηση πάντως είχε αρχίσει να ηχεί και να κουδουνίζει με τον ρόλο του τραβεστί στο Bad Education του Αλμοδόβαρ.
Το 2008 έγινε η προσωποποίηση της κοινωνίας που οδήγησε τον Ζοζέ Σαραμαγκού στο Νόμπελ Λογοτεχνίας, για το Περί Τυφλότητας. Το 2010 έγραψε σκηνοθέτησε 4 μικρά ντοκιμαντέρ για την Διεθνή Αμνηστία, με τίτλο «Los Invisibles». Τα ταινιάκια αφορούσαν ζωές τεσσάρων μεταναστών από την Κεντρική Αμερική, στο ταξίδι τους προς τις ΗΠΑ.
To 2014 το σινεμά θα πήγαινε στην άκρη για να του δώσει η τηλεόραση ακόμα μεγαλύτερη αναγνώριση. Το Mozart In The Jungle είναι τρόπον τινά μια αλληγορική ιστορία, που θα μπορούσε να αναχθεί σε κοινωνική κριτική. Κριτική με στόχο τη δόμηση των ζωών μας και πώς τις στρέφουμε προς την καταξίωση. Ο ρόλος αυτός του έδωσε πέρσι τον Ιανουάριο τη Χρυσή Σφαίρα.
Τα τελευταία χρόνια μένει στο Παλέρμο με τον γιο του Λάζαρο και την κόρη του Λιμπερτάδ (Ελευθερία). Πρόκειται για μια συνοικία στα βόρεια προάστια του Μπουένος Άιρες και όταν χρειάζεται μετακομίζει στο Μέξικο Σίτι. Παραδόξως, δεν θέλησε ποτέ να πάει στο Λος Άντζελες για να κυνηγήσει ένα μεγαλύτερο υποκριτικό καταπίστευμα. Το πέτυχε κοντά στις ρίζες του, συνεργαζόμενος με τους νέους εκπροσώπους του λατινογενούς σινεμά. Τον Ινιάριτου, τον Λαραΐν, τον Αλφόνσο Κουαρόν, τον Αλμοδόβαρ σε ένα βαθμό.
Εκείνοι του έδωσαν ερεθίσματα για να πατάει κάθε φορά περισσότερο στα δικά του πόδια. Δεν άργησε η στιγμή που έγινε σκηνοθέτης και παραγωγός. Μαζί με τον κολλητό του Ντιέγο Λούνα, ίδρυσαν την εταιρεία Canana και το όραμα τους είναι σαφές. Να αρχίσει ο κόσμος της Λατινικής Αμερικής και της «αδελφόποιτης» Ισπανίας να στηρίζει τα ντόπια αφηγήματα. Αυτά που ο Μπερνάλ θέλει να στηρίξει και να τους δίνει βροντερή φωνή στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αυτά που απέχουν πόρρω από τ΄αυτιά όσων τα υποβαθμίζουν. Γι΄αυτό και εκτός της Canana Films, ξεκίνησε το Ambulante, ένα φεστιβάλ κινηματογράφου και ντοκιμαντέρ στο Μεξικό.