Στη σημερινή εποχή μοιάζει κάπως ξεπερασμένο.
Σε πολλές περιπτώσεις αντιμετωπίζεται (και όντως έτσι είναι) ως ένδειξη μπούμερ.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν όμως, ένα καλό ανέκδοτο θα ‘ναι πάντοτε επίκαιρο.
Ανεξαρτήτως εποχής, ηλικίας ή κοινού στο οποίο απευθύνεται, μπορεί να σε κάνει να ξεκαρδιστείς.
Αρκεί αυτός που το λέει να ξέρει να το υποστηρίξει.
Διότι ναι, το βασικό σε ένα ανέκδοτο είναι το περιεχόμενο.
Εξίσου σημαντικός όμως (για να βγάλει το γέλιο που του αξίζει) είναι ο τρόπος που θα το πεις.
Ένας από τους καλύτερους λοιπόν (και) σε αυτό το κομμάτι υπήρξε ο Χάρρυ Κλυνν!
Ο εμβληματικός κωμικός (αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο σήμερα ότι) έβλεπε 100 χρόνια μπροστά.
Δικαίως θεωρείται πως ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του.
Πέρα όμως από την καυστική σάτιρα, τις θρυλικές ατάκες (που επιβεβαιώνονται μια προς μια) και τις αξέχαστες περσόνες που δημιούργησε, ο κατά κόσμον Βασίλης Τριανταφυλλίδης έγραψε ιστορία και με τα ανέκδοτά του.
Στο δικό του μοτίβο πάτησαν πολλοί μεταγενέστεροι καλλιτέχνες που μεταχειρίστηκαν και αυτό το κομμάτι της κωμωδίας.
Ελάχιστοι όμως (ενδεχομένως και κανένας) δεν έφτασε τον δικό του συνδυασμό χιούμορ και εκφραστικότητας.
Χαρακτηριστικό είναι το ιστορικό βίντεο από παρουσία του σε πρωινή εκπομπή, όπου κατονόμασε το μόνο θετικό των νεοελλήνων, έκανε τον δράκουλα να μιλάει ισπανικά και την Ίνα Λαζοπούλου ν’ αναρωτιέται αν την ειρωνεύεται όταν της είπε ότι διαθέτει διεισδυτικότητα.
Ακόμα πιο ενδεικτικό όμως είναι ένα απόσπασμα από εκπομπή της ΝΕΤ το μακρινό 1998.
Τότε που είπε ένα επικό ανέκδοτο, με το οποίο ακόμα και σήμερα (25 χρόνια μετά) μπορείς να κλάψεις από τα γέλια.
Η ιστορία λοιπόν αφορά τον θρυλικό πρωταγωνιστή ποντιακών ανεκδότων, Γιωρίκα.
Αναφέρεται σε μια συνάντησή του με καθηγήτρια σεξολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Και διανθισμένη από το ανεπανάληπτο (όσο και αμίμητο) πονηρό βλέμμα του Χάρρυ Κλυνν εξελίσσεται ως εξής: