Κάθε χρόνο την περίοδο των γιορτών, Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά ανάλογα με την ταχύτητα του ταχυδρομείου, ορισμένοι ανάμεσα στις άλλες ευχητήριες κάρτες, λάμβαναν και μία που είχε πάνω ζωγραφισμένο ένα κουνελάκι! Χωρίς όνομα. Άλλωστε δεν χρειαζόταν αφού οι φίλοι της Μιράντας Κουνελάκη ήξεραν ότι έτσι της άρεσε να υπογράφει, από την εποχή κιόλας που ήταν λαμπρό αστέρι στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Η Μιράντα Κουνελάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939 και από μικρή ονειρευόταν μια καριέρα στο χώρο του θεάματος. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο βρέθηκε να σπουδάζει στην Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου. Από εκεί μάλιστα αποφοίτησε με άριστα το 1961, κάνοντας παράλληλα και μουσικές σπουδές.
Δεν χρειάστηκε καν να ολοκληρώσει τις σπουδές της μέχρι να πάρει την πρώτη ευκαιρία της. Αυτό συνέβη το 1959 στην ταινία «Η λίμνη των στεναγμών» όπου είχε ένα μικρό ρόλο δίπλα στο ιερό τέρας της ελληνικής υποκριτικής, Ειρήνη Παππά. Μετά το πέρας των σπουδών της ήρθε στη ζωή της και το θέατρο, το οποίο αποδείχθηκε και η μεγάλη της αγάπη.
Όπως συνέβη και με πολλούς άλλους ηθοποιούς εκείνης της εποχής, το ντεμπούτο της ήρθε με τον θίασο της Κυρίας Κατερίνας (κατά κόσμον Κατερίνας Ανδρεάδη) σε ηλικία 23 ετών στο έργο «Τριάντα δευτερόλεπτα έρωτα».
Στα χρόνια που ακολούθησαν ήρθε μια σειρά από παραστάσεις στις οποίες μέσα από τις ερμηνείες της κέρδισε το κοινό, το οποίο την παρακολουθούσε γοητευμένο από το βαθύ, χαρακτηριστικό βλέμμα της σε έργα όπως «Τα παιδιά μας οι κέρβεροι», «Κόκκινα φανάρια», «Τελευταίο φθινόπωρο», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Πραματευτής», «Καληνύχτα, Μαργαρίτα», «Ο έμπορος της Βενετίας», «Ιούλιος Καίσαρ», «Η κυρία με το σκυλάκι», «Το κορίτσι με το κορδελάκι».
Την δεκαετία του 1960 υπήρξε αρκετά ενεργή στην μεγάλη οθόνη όπου προτιμήθηκε σε ρόλους μελοδραματικούς, οι οποίοι σύμφωνα με τους σκηνοθέτες της ταίριαζαν καλύτερα, παρά το γεγονός ότι την συνόδευε η φήμη ότι έκανε τον κόσμο να γελάει με φάρσες και πειράγματα όσο διαρκούσαν οι πρόβες και τα γυρίσματα.
Στο σινεμά όμως ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Έτσι την είδαμε, αρχής γενομένης από το φιλμ «Για σένα την αγάπη μου», ως Μαρούλα, να ερμηνεύει ανάλογες γυναίκες στο πλευρό πρωταγωνιστών όπως ο Νίκος Ξανθόπουλος, ο Νίκος Κούρκουλος, ο Ανδρέας Μπάρκουλης, ο Θάνος Λειβαδίτης και πολλοί άλλοι.
Έτσι, αν και το ρεπερτόριό της στο θέατρο ήταν ιδιαίτερα ευρύ, ξεκινώντας από κλασικά έργα και φτάνοντας μέχρι και τις επιθεωρήσεις, στην μεγάλη οθόνη έγινε περισσότερο γνωστή για ταινίες όπως τα «Πικρή μου αγάπη», «Ο λουστράκος», «Ο χρυσός και ο τενεκές». Κάποιοι μάλιστα λένε, ότι αν η ίδια είχε επενδύσει περισσότερο στην μελό εικόνα του σινεμά, θα έκανε και πιο αναγνωρίσιμη ας πούμε καριέρα.
Ούσα ιδιαίτερο άτομο και προσωπικότητα πάντως, η Μιράντα Κουνελάκη έβγαζε τις υπόλοιπες πτυχές του χαρακτήρα της γράφοντας. Ανάμεσα στα έργα της και διάφορα θεατρικά αλλά και τηλεοπτικές παρουσίες με πλέον αξιομνημόνευτη αυτή ως αδελφής του συνταγματάρχη Βαρτάνη (Άγγελος Αντωνόπουλος) στη δημοφιλή σειρά «Ο άγνωστος πόλεμος του Νίκου Φώσκολου» αλλά και τα «Ισιδώρα» και «Γιούγκερμαν».
Παντρεύτηκε πολύ νέα στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τον Νίκο Νικολαρέα, όμως ο γάμος της με τον γνωστό ραδιοφωνικό παρουσιαστή και αργότερα τηλεοπτικό παραγωγό γνωστό και ως «Συνεργάτη χωρίς όνομα» κράτησε μόλις τρία χρόνια, δίχως να αποκτήσουν παιδί κι έκτοτε πτυχές της προσωπικής ζωής της δεν είδαν το φως της δημοσιότητας.
Η τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν το 1999 στη σειρά «Τα φτερά του έρωτα» ενώ το 2003 είπε αντίο και στο θέατρο. Το 2014 κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων της με τίτλο «Passa-Tempo», και το 2017 κυκλοφόρησε το τελευταίο της βιβλίο «Χαρούμενα γενέθλια».
Όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και τον θάνατό της στις 28 Ιανουαρίου 2021 σε ηλικία 82 ετών ζούσε αποτραβηγμένη στο κέντρο και όταν κάποιος της ζητούσε αυτόγραφο, εκείνη συνήθιζε να σχεδιάζει ένα κουνελάκι, όπως έκανε και όταν μεσουρανούσε.
Αντί επιλόγου, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, όπου με δικά της λόγια περιγράφει την πορεία της: «Συνάντησα εξαιρετικούς ανθρώπους, έχω εισπράξει χαρές και χειροκρότημα, αλλά κι εγώ έχω δώσει. Παίρνουμε και δίνουμε χαρές. Με έχουν θίξει οι συνθήκες της ζωής μου. Πέρασα στιγμές οικονομικής δυσπραγίας. Δεν μπορούσα να είμαι επιλεκτική. Πήγαινα σε δουλειές για τα χρήματα ώστε να επιβιώνω αξιοπρεπώς. Παντρεύτηκα νωρίς, χώρισα νωρίς και δεν ήταν τόσο εύκολα για μένα τα πράγματα. Υπήρξα μαμμόθρεφτο και έπρεπε να το αποτινάξω από πάνω μου αυτό»…