Αποτέλεσε τον ορισμό του σούπερ σταρ για τα δεδομένα της δεκαετίας του 1980. Είχε στα χέρια του αμέτρητες προτάσεις για συνεργασίες, αλλά ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να πει «ναι» σε όλες. Ο λόγος για τον Σταμάτη Γαρδέλη, ο οποίος κατά δήλωσή του γύρισε ελάχιστες βιντεοταινίες, γεγονός για το οποίο φαίνεται πως έχει μετανιώσει.
Ίσως να πρόκειται για μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που κάποιος ενδεχομένως να προτιμούσε να ήταν… μεγαλύτερος. Ο Σταμάτης Γαρδέλης γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1960. Δηλαδή στην «αυγή» της δεκαετίας κατά την διάρκεια της οποίας ο ελληνικός κινηματογράφος βρισκόταν στα ντουζένια του.
Λάθος εποχή…
Αν ερχόταν σε αυτόν τον κόσμο 20-25 χρόνια πριν και ακολουθούσε το ίδιο μονοπάτι στην ζωή του, είναι περίπου βέβαιο ότι το όνομά του θα στεκόταν δίπλα σε αυτά των πολλών «ζεν πρεμιέ» εκείνης της εποχής που έκαναν (άλλος μεγαλύτερη, άλλος μικρότερη) καριέρα στη μεγάλη οθόνη.
Εκείνος έκανε το ντεμπούτο του το 1981. Ήταν μόλις 21 ετών και μαζί με τον Πάνο Μιχαλόπουλο πρωταγωνίστησαν στα «Τσακάλια». Μια ταινία που «έσπασε» τα ταμεία και σηματοδότησε μια πρόσκαιρη –όπως αποδείχθηκε- αναθέρμανση του ελληνικού σινεμά. Με το «καλημέρα» έκανε «κλικ» στο κοινό, ειδικά στα νεαρά κορίτσια της εποχής, και απέκτησε status ποπ ειδώλου.
Για τα επόμενα 5 χρόνια περίπου συνέχισε σε ανάλογο μοτίβο, παίζοντας είτε ανάλογους ρόλους είτε σε κωμωδίες, ενώ το 1986 είχε την τιμή να συμμετάσχει στον «Μελισσοκόμο» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.
Και μετά… ήρθε το βίντεο
Τότε, όμως, ήταν που στην αγορά της ψυχαγωγίας κυριάρχησε το βίντεο. Το νέο μέσο «έπνιξε» το σινεμά, με τους Έλληνες να προτιμούν την άνεση του καναπέ τους αντί τις αίθουσες. Και η ευκολία με την οποία κάποιος μπορούσε να γυρίσει μία παραγωγή, σε συνδυασμό με το χαμηλό κόστος, μετέτρεψαν την αγορά σε άφραγο αμπέλι.
Ο οποιοσδήποτε μπορούσε να κρατήσει μια βιντεοκάμερα στα χέρια του «βαφτίστηκε» καμερα-μαν, ενώ το ίδιο συνέβη και με τους υπόλοιπους συντελεστές μιας ταινίας. Βέβαια αρκετοί ηθοποιοί αξίας κατάφεραν έτσι να επιβιώσουν, με ορισμένους από αυτούς να μην αισθάνονται και ιδιαίτερα υπερήφανοι για αυτή την εξέλιξη που ήρθε κυρίως για βιοποριστικούς λόγους, αλλά άλλους να τονίζουν ακριβώς το αντίθετο. Να λένε δηλαδή ότι δεν μετανιώνουν για τις επιλογές τους, αφού αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουν να ζουν από το χώρο.
Στο δρόμο που χάραξε ο Ψάλτης
Ο ίδιος ο Σταμάτης Γαρδέλης, έχοντας ξεκινήσει από διαφορετική αφετηρία, δυσκολεύτηκε εκείνα τα χρόνια. Ενδεχομένως να είχε επηρεαστεί και από τον Στάθη Ψάλτη, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί σε μεγάλες επιτυχίες όπως το «Βασικά καλησπέρα σας», το «Καμικάζι αγάπη μου» ή το «Έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ».
Αντίθετα από ό,τι έχει περάσει στη λαϊκή κουλτούρα, οι συγκεκριμένες παραγωγές δεν ήταν σε βίντεο, αλλά σε φιλμ. Ο Στάθης Ψάλτης ήταν από τους λίγους εκείνη την εποχή που συνέχιζε να κάνει «κανονικές» ταινίες. Μάλιστα σχετικά με αυτό δήλωσε με περηφάνια: «Εγώ δεν έκανα βιντεοκασέτα, έκανα μόνο φιλμ. Δεν ήθελα να πέσει το επίπεδο που θέλω εγώ να έχω. Μου έδιναν πάρα πολλά λεφτά, αλλά εγώ δεν δέχτηκα ποτέ γιατί έβλεπα ότι ήταν πάρα πολύ πρόχειρα όλα αυτά. Είχα άλλη άποψη και άλλη φιλοσοφία για τις ταινίες. Η κάθε ταινία που έκανα εγώ, για ένα λεπτό ωφέλιμο, δουλεύαμε 12 ώρες. Κάναμε περίπου τρεις μήνες για να τελειώσει μια ταινία».
Η αποκατάσταση της αλήθειας και η «αλήθεια» του Γαρδέλη
Πάντως, όσο κι αν επέμενε ο Ψάλτης για το αντίθετο, ο λατρεμένος ηθοποιός είχε παίξει σε παραγωγές που πήγαν απευθείας σε βίντεο. Όχι σε πολλές, μόλις 4, σύμφωνα με το imdb, αλλά μάλλον ούτε ο ίδιος δεν ήθελε να το θυμάται αυτό.
Κάτι αντίστοιχο ίσως συνέβη και με τον Σταμάτη Γαρδέλη, ο οποίος κατά δήλωσή του έπαιξε σε 6 βιντεοταινίες. «Το μετάνιωσα. Θα μπορούσα να κάνω… 666!» είχε εξομολογηθεί παλιότερα σε συνέντευξή του στο «Πρωινό Σου Κου». Και τουλάχιστον για το δεύτερο σκέλος δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία.
Ο ηθοποιός ήταν ο πλέον περιζήτητος μεταξύ 1985 και 1990 και είχε τη δυνατότητα να βγάλει καλά λεφτά από αμφιβόλου ποιότητας παραγωγές οι οποίες γυρίζονταν μέσα σε λίγες μέρες. «Γινόντουσαν ταινίες μπαμ-μπαμ. Έπαιρνε ένας μια κάμερα, ένα υποτυπώδες σενάριο και σε μια εβδομάδα έκανε ταινία», είπε στην ίδια συνέντευξη.
«Έκανα έξι επιλεγμένες βιντεοταινίες. Όλες οι δουλειές δεν είναι ίδιες. Γινόντουσαν βιντεοταινίες που είχαν ένα στόχο, ότι κάτι θα πουν. Μία που έκανα με τον Δαλιανίδη, στη Νέα Υόρκη. Μία άλλη ήταν με Ρέππα και Παπαθανασίου», συνέχισε, ενώ τόνισε το γεγονός ότι το μετάνιωσε που ήταν τόσο λίγες. «Υπήρχαν πολλά λεφτά. Το σταμάτησα γιατί με έπιαναν κάτι χαζομάρες, ανησυχίες περί θεάτρου. Εκείνη την περίοδο ήμουν στο Δημοτικό Θέατρο Κρήτης και ανεβάζαμε έργα», κατέληξε.
Πάντως, το imdb ανεβάζει σημαντικά αυτό τον αριθμό, σε διπλάσιο νούμερο, αφήνοντας την αίσθηση ότι ίσως ο Έλληνας ηθοποιός να μην θυμάται πολύ καλά. Ακόμη κι έτσι, όμως, δεν αλλάζει η ουσία. Και 15-20 βιντεοταινίες να έχει κάνει τελικά ο Γαρδέλης, όντως θα μπορούσε -αν ήθελε- να γυρίσει… 666 και βάλε!