Τόσο καιρό τις προθέσεις της προσπαθούσαν να… αποκωδικοποιήσουν φήμες, εκτιμήσεις και προβλέψεις. Η Μαρία Καρυστιανού απαντούσε μέσες – άκρες με ένα «ουδέν σχόλιο». Πλέον όμως το ερώτημα δεν εντάσσεται στη σφαίρα των προγνωστικών. Για την ακρίβεια, το μόνο ερώτημα που έχει απομείνει είναι αν θα ηγείται η ίδια του νέου πολιτικού σχηματισμού.
Για πρώτη φορά η πρόεδρος του συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος «Τέμπη 2023» κατέστησε σαφή, χωρίς αμφισημίες, την πρόθεσή της να πολιτευτεί. «Πάμε για κάτι πολύ μεγάλο», δήλωσε χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της, αφήνοντας παράλληλα ανοιχτό το θέμα της αρχηγίας. «Θα είναι μια συλλογική κίνηση, ένα κίνημα πολιτών και δεν θα αυτοπροταθώ ως ηγέτης. Μόνο του θα υποδείξει ποιον θέλει αρχηγό».
Αρχηγός ή όχι, είναι ξεκάθαρο ότι η δική της πρωτοβουλία και (κομβική) συμμετοχή είναι αυτή που έχει κάνει τα πράγματα να συμβούν. Το σθένος, η αποφασιστικότητα και η αέναη δράση που επέδειξε για να αναδειχθεί σε πρόσωπο-σύμβολο του κινήματος για δικαίωση των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών δημιούργησαν ένα πρωτοφανές πολιτικό ρεύμα δεδομένου ότι η εμπνευστής αυτού του ρεύματος δεν είναι πολιτικός.
Η σύνδεση της Καρυστιανού με το κοινό εκείνο που είναι ανένταχτο πολιτικά μοιάζει να είναι πολύ στενή, αλλά βέβαια η μαχητικότητά της δεν κάνει γκελ μόνο στο 47,17% του εκλογικού σώματος που απείχε από τις τελευταίες εκλογές: η δεξαμενή ενός τέτοιου εγχειρήματος θα ήταν ακόμα και σε ψηφοφόρους που ψήφισαν τη ΝΔ το 2023.
Η Καρυστιανού έχει ήδη συγκεντρώσει τα βέλη της κυβερνητικής προπαγάνδας και διάφορων φαιδρών τρολ του διαδικτύου. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το τι προσπάθεια αποδόμησης της επιφυλάσσουν σε περίπτωση που πολιτευτεί. Έτσι κι αλλιώς το σύστημα στην Ελλάδα δεν χωνεύει τους «απ’ έξω». Όσοι δεν έχουν θητεύσει στα γνωστά φυτώρια εξουσίας αντιμετωπίζονται με καχυποψία, ενίοτε και με λοιδορία. Την περιμένουν ήδη στη γωνία. Θα αμφισβητήσουν τις προθέσεις της, θα της χρεώσουν καπηλεία, θα ψάξουν αντιφάσεις, θα αναζητήσουν «κρυφές ατζέντες». Αυτό δεν είναι πρόβλεψη. Είναι βεβαιότητα.
Αυτά είναι κίνητρα για να αποφύγει η ίδια την ιδιότητα της αρχηγού. Οι λυσσαλέες επιθέσεις που θα δεχτεί (και που φαίνεται ήδη να ξεκίνησαν από τον υποτιθέμενο πρώην συνεργάτη της, Νίκο Καραχάλιο) και οι αιτιάσεις της αυτοεκπληρούμενης προφητείας: «σας τα λέγαμε εμείς, αυτή για κόμμα πήγαινε από την αρχή». Οι μηχανισμοί σπίλωσής της είναι ήδη έτοιμοι. Και πάλι όμως, είναι δύσκολο να φανταστείς ότι ο άνθρωπος που θα εμπνεύσει ένα κίνημα και θα είναι η ψυχή του, θα δώσει σε άλλον τη θέση του αρχηγού.
Επικοινωνιολόγοι θεωρούν ότι το καλύτερο θα ήταν το εγχείρημα να ανακοινωθεί όσο πιο κοντά στις εκλογές, ώστε να περιοριστούν τα αναπόφευκτα λάθη και να προστατευτεί από τις επιθέσεις που θα έρθουν από διάφορες πλευρές. Ακούγεται λογικό, αλλά ίσως και να έχει την αξία του να προλάβει στη στροφή τους Αλέξη Τσίπρα και Αντώνη Σαμαρά.
Η στάση, η ρητορική και η ικανότητα ελιγμών του νέου αρχηγού, όποιος και αν είναι αυτός, θα είναι το απόλυτο κριτήριο για την επιτυχία ή όχι του νέου σχήματος. Κατά πολύ μεγάλο ποσοστό η κρίση θα είναι προσωποκεντρική. Σε περίπτωση που η Καρυστιανού μείνει στο παρασκήνιο, τα βέλη που ήδη την έχουν σημαδέψει θα είναι τζούφια.
Αν πάντως το εγχείρημα αποτύχει, η ίδια θα κατηγορηθεί έτσι κι αλλιώς για αφέλεια. Αν δεν το τολμήσει ποτέ, θα μείνει με το βάρος της χαμένης ευκαιρίας και με το ερώτημα του «τι θα γινόταν αν».
Η Μαρία Καρυστιανού αποφάσισε ότι είναι καλύτερα μετανιώνει για κάτι που έκανε, παρά για κάτι που δεν έκανε. Προφανέστατα γνωρίζει ότι σε περίπτωση που αναλάβει την ηγεσία και κατέλθει στις εκλογές δεν θα μπει απλώς σε ένα νέο στίβο: θα κληθεί να κάνει σλάλομ σε ναρκοπέδιο.
Κι όμως, ίσως αυτή ακριβώς η γνώση να είναι το ισχυρότερο επιχείρημα υπέρ της απόφασης…