Το να επιχειρήσεις να κάνεις καταμέτρηση στα επιτεύγματα του Αλ Πατσίνο είναι σα να πετάς ένα βότσαλο στη θάλασσα και να ψάχνεις μετά να το βρεις. Το να κάτσεις να κάνεις μια εκτίμηση των ερμηνειών του είναι πάλι κούφια προσπάθεια. Μπορεί να έχει στιβαρό εξωτερικό, αλλά εσωτερικά θα είναι κενή. Γιατί ο Αλ Πατσίνο δεν μετατρέπεται σε μαθηματικά ούτε προσωπικές εκτιμήσεις. Είναι εκεί, με κάθε προσωπείο του να στέκεται ισάξια στο πλάι του.
Τόνι Μοντάνα, Φρανκ Σλέιντ, Βίνσεντ Χάνα, Φρανκ Σέρπικο, Μικαέλ Κορλεόνε, Καρλίτο Μπριγκάντε, Τζον Μίλτον, Τόνι Ντ΄Αμάτο. Φαίνονται πολλά ονόματα. Κι όμως είναι τόσο λίγα μπροστά στα ονόματα που τον συνοδεύουν. Άλλα για τρεις και τέσσερις δεκαετίες, άλλα για λιγότερο. Αυτά είναι οι πιο φανταχτερές μαρκίζες του. Δυνατές για να καλύψουν τα πάντα. Στην περίπτωση του Αλ Πατσίνο δεν το καταφέρνουν. Μια πλειάδα από τέτοιες περιμένει στην ουρά.
Ούτε countdown ταινιών, ούτε ρόλοι. Ατάκες των ρόλων του Αλ που αποτελούν τον πυρήνα για ολόκληρους χαρακτήρες. Άτομα που διέπλασαν τον εαυτό τους ως το σήμερα. Εγώ, εσύ, ο πιο πέρα. Είδαμε τον λόγο στο Any Given Sunday και μας έφυγε σαγόνι. Είδαμε την ομιλία του στο Devil’s Advocate και του δώσαμε αμνηστία για όλα τα εγκλήματα που υπάρχουν.
Vanity…is definately my favorite sin
Την είπε στον Δικηγόρο του Διαβόλου με υψωμένο τόνο προς τον Κιάνου Ριβς. Ματωμένο πουκάμισο ο Κιάνου, ένα σκηνικό με απλωμένα σεντόνια σε εσωτερικό χώρο, λες και θα αποκάλυπταν το μαυσωλείο του Σατανά.
Lately i can’t even stand the face i see in the mirror
Πρόκειται για μια σκηνή που θα βρεις πολλά «σωσίβια» να πιαστείς. Ένας ανεξήγητος λόγος με ωθεί στην παραπάνω ατάκα. Είναι κάτι που έχει συμβεί σε όλους μια φορά. Να σταθούν μπροστά σε έναν καθρέφτη και να θέλουν να πλακώσουν τον εαυτό τους. Να μην αντέχουν την όψη τους. Να μην αντέχουμε το μέσα μας που έγινε ό,τι δεν θέλαμε ποτέ να γίνει. Να μην μπορούμε που βλέπουμε τον έφηβο εαυτό μας να αφήνει όποια πνοή του έμεινε.
Just the thought that maybe one day, I could have a woman’s arms wrapped around me… and her legs wrapped around me.
Φρανκ Σλέιντ και Τσάρλι Σιμς συνομιλούν στο Άρωμα Γυναίκας και ο Σλέιντ είναι ξεκάθαρος για όσα κινητοποιούν την ελπίδα σε έναν άντρα. Μια γυναίκα να γίνεται το κασκόλ του. Τυλιγμένη σε όλο το κορμί. Φυσικά πώς να αγνοήσεις το «i’ll show you out of order» στο σλάλομ του στο δικαστήριο…;
The dream don’t come no closer by itself. We gotta run after it now!
Τα πάντα παίζονται στο εκάστοτε τώρα. Ο Αλ Πατσίνο στο Carlito’s Way το ξέρει πολύ καλά. Για καιρό αφήνεις κάτι που θες επίμονα. Για καιρό αφήνεις την καρδιά σου να γδέρνεται μέχρι να ικανοποιήσεις την επιθυμία της ψυχής. Το αναβάλεις. Και το κάνεις ξανά. Ξανά. Ξανά. Ώσπου έρχεται η στιγμή που δεν έχει άλλο ξανά. Δεν έχει άλλο μετά. Το τώρα σε διατάζει και δεν έχεις παρά να το υπακούσεις.
It’s easy to fool the eye, but it’s hard to fool the heart
Κάποιοι το λένε συνείδηση. Άλλοι έκτη αίσθηση. Άλλοι φοβούνται να του δώσουν ορισμό. Αυτό υπάρχει. Και ο Αλ Πατσίνο ως Μίκαελ Κορλεόνε το γνωρίζει. Τα μάτια δεν μπορούν να τα δουν όλα. Η καρδιά έχει τους δικούς της μηχανισμούς να δημιουργήσει την προτροπή ή την αποτροπή.
All I have in this world is my balls and my word
Μπορεί να ακούγεται σαν επίδειξη, μπορεί να μοιάζει υπερβολικά ματσό ή φαλλοκρατικό, αλλά ο Τόνι Μοντάνα τα λέει ντρόμπρα. Τι είσαι σε αυτή τη ζωή αν αθετείς τον λόγο σου; Το μόνο που καταφέρνεις είναι να γίνεσαι φαιδρός. Καλύτερα να γίνεσαι σκληρός, κυνικός, κακός, αλλά ειλικρινής, παρά παραπλανητικός και ψευδής.
I was not prepared for fame. It hit me hard, and I did not have the capacity to cope
Το κλείσιμο δεν αφορά κανένα ρόλο. Καμία μάσκα του Αλ Πατσίνο. Αφορά τον ίδιο. Το αφοπλιστικό του είναι. Αυτό το είναι που πολλοί άνθρωποι μοχθούν να διαχειριστούν. Και συνήθως δέχονται την ήττα. Έτσι και ο Πατσίνο. Η παραδοχή της αδυναμίας του είναι ταυτόχρονα και η δύναμη του.