Το Χόλιγουντ εμπεριέχει πολλές αδικίες. Είναι τέτοια η φύση της κινηματογραφικής του βιομηχανίας που είναι αναπόφευκτο. Εκατοντάδες ηθοποιοί (και ίσως μιλάμε για λίγους…) με υπέρμετρο ταλέντο έχουν χαντακωθεί μέσα στον υπερπλυθησμό ταινιών και παραγωγής αστεριών.
Ένα από τα πιο αδικημένα τέκνα του Χόλιγουντ είναι αυτή εδώ η ψαρωτική μούρη:
Ο Τιμ Ροθ ανήκει σε αυτή την κατηγορία ηθοποιών που μπορούν να κλέψουν την παράσταση απλά με την μούρη τους. Μπορούν απλά να κάθονται σε μια γωνία του πλάνου, να αλλάζουν εκφράσεις, να «μιλάνε» με το πρόσωπό τους και να γεμίζουν την εικόνα απλά με την παρουσία τους.
Είναι από τους ηθοποιούς που κοιτώντας τους να δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας σου δίνουν την εντύπωση πως το κάνουν -όπως θα έλεγε και ο Βασίλης ο Τσιάρτας- σαν να βάζουν να πιουν ένα ποτήρι νερό. Πόσοι είναι εκείνοι που μπορούν να το κάνουν τόσο εύκολα; Ελάχιστοι.
Και τότε γιατί ο Ροθ δεν έχει αναγνωριστεί ως ένας από αυτούς τους ελάχιστους; Γιατί δεν είναι ένα από τα πιο πρωτοκλασσάτα ονόματα του σινεμά; Έλα μου ντε! Μάλλον γιατί η ζωή (και, όπως προαναφέραμε, το Χόλιγουντ) είναι μέσα στην αδικία.
Κι όμως, το 1992 όλα έδειχναν πως το μέλλον του 31χρονου τότε Τιμ Ροθ θα είναι γεμάτο δόξα. Ήταν τότε που ένας πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης με το όνομα Κουέντιν Ταραντίνο έδινε στον Τιμ Ροθ τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Reservoir Dogs. Και εκείνος όχι απλά τον έπαιρνε αλλά έμενε και αξέχαστος.
Στον ρόλο του μυστικού αστυνομικού που θα βρεθεί ανάμεσα σε μια σπείρα κακοποιών με σκοπό να την εξαρθρώσει, θα αποσπάσει την εμπιστοσύνη ενός εξ’ αυτών που θα καταλήξει να τον θεωρεί φίλο του, θα πάρει μέρος μαζί τους σε μια ληστεία και τελικά θα φάει σφαίρα με αποτέλεσμα να φλερτάρει με τον θάνατο (!), ο Τιμ Ροθ με την ερμηνεία του μας έκανε να παρακολουθούμε το Reservoir Dogs με κομμένη την ανάμεσα.
Αν το 50% αυτής της ταινιάρας ήταν το πανέξυπνο σενάριο και η κοφτερή σκηνοθεσία του Ταραντίνο, το άλλο 50% ήταν η απολαυστική ερμηνεία του μεγάλου Τιμ Ροθ. Από αυτή την ερμηνεία και μετά, ο Ροθ σταδιακά ξεκίνησε να μπαίνει σε μια ειδική κατηγορία ηθοποιών, την κατηγορία των «ηθοποιών του Ταραντίνο».
Και ας έπαιξε σε μόλις μια ακόμα ταινία του Ταραντίνο πριν το πρόσφατο «Hateful Eight». Για την ακρίβεια, ούτε καν σε ταινία του δεν έπαιξε. Έπαιξε απλά σε μια σκηνή! Αλλά αυτή ήταν αρκετή για να ακούγεται για πάντα η φωνή του στο τραγούδι-σήμα κατατεθέν του Pulp Fiction…
Εverybody be cool this is a robbery….
Οκ, τεχνικά ο Ροθ έπαιξε σε δύο σκηνές του Pulp Fiction. Την πρώτη και την τελευταία. Αλλά επί της ουσίας ήταν η ίδια σκηνή:
Ακολούθησε ένα τεράστιο διάστημα που ο Ροθ ήταν δευτεροτρίτο όνομα του Χόλιγουντ. Και ας υπήρχαν κάποιες ερμηνείες-διαμαντάκια που «έχτιζαν» έναν μικρό αλλά φανατικό πυρήνα οπαδών του όπως αυτή στο ξεκαρδιστικό «Όλοι λένε σ’ αγαπώ» του Γούντι Άλεν:
Ή τότε που «ζωντάνεψε» έναν από τους πιο αδικημένους villains σε superhero ταινία και συγκεκριμένα το «The Incredible Hulk»:
Μέχρι που ήρθε αυτή η ευλογία όλων των παραγκωνισμένων του Χόλιγουντ, αυτή η μεγάλη ευκαιρία τόσων και τόσων ηθοποιών και δημιουργών να δείξουν τι αξίζουν σε πραγματικά υψηλής ποιότητας συνθήκες: η ανάπτυξη της τηλεόρασης.
Εκεί ο Τιμ Ροθ έγινε επιτέλους ο πρωταγωνιστής που του αξίζει. Το «Lie to Me» απέκτησε άπειρους φαν ανά τον κόσμο, προβλήθηκε στο κέντρο της πιο χρυσής περιόδου της τηλεόρασης και ο Τιμ Ροθ αγαπήθηκε ζωντανεύοντας έναν από τους πιο γοητευτικούς χαρακτήρες που είδαμε στην μικρή οθόνη.
Αν θες να κατανοήσεις τι σημαίνει ηθοποιάρα απλά δες τον Τιμ Ροθ στο «Lie to Me»: