Είναι ο άνθρωπος που σε μάγεψε στο My Left Foot. Είναι ο άνθρωπος που με υπερχείλισε ως θεατή στο There Will Be Blood. Είναι ο άνθρωπος που μας συνέδεσε στον Τελευταίο των Μοϊκανών. Που μας έδωσε το συνεκτικό δεσμό, την αίσθηση των ομονοούντων μυσταγωγών με το The Boxer. Κι όμως, αν με ρωτήσεις ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχω από τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις είναι ο Νίκος Τσιλιπουνιδάκης. Ο πάλαι ποτέ θρύλος του κλαρινορεπορτάζ του STAR που τα καλοκαίρια ήταν μεταξύ σφύρας και άκμονος Μυκόνου και Σκιάθου και το χειμώνα είχε πιάσει στασίδι στην Αράχωβα, είχε κλέψει την παράσταση όταν ο 60χρονος Ντάνιελ Ντέι Λιούις είχε επισκεφτεί την Ελλάδα κάπου το 2008.
Πρέπει να ήταν μετά το There Will Be Blood που του χάρισε το δεύτερο Όσκαρ, που είχε έρθει για διακοπές και έξω από το ξενοδοχείο είχαν στηθεί οι δημοσιογράφοι. Φυσικά, οι ρεπόρτερ του STAR έχουν πάρει phD στην μαχητικότητα. Έτσι, ο Τσίλι βρήκε τον καλύτερο τρόπο να τραβήξει την προσοχή του. Τι έκανε; Άρχιζε να φωνάζει: Ντάααανιεεεελ. Ντέεεεει. Λιούιιιιις. Όχι όλο μαζί. Ξέχωρα το καθένα. Εννοείται πως υπάρχει ντοκουμέντο.
Από χθες το μεσημέρι ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις ανήκει στην ίδια χορεία με τους Τζακ Νίκολσον και Στίβεν Σόντερμπεργκ. Στους καλλιτέχνες δηλαδή που ανακοίνωσαν την απόσυρση τους από το επάγγελμα, πριν τους αποσύρει το ίδιο.
Η αλήθεια είναι πως για τον Λιούις είναι αρκετά νωρίς να κάνει κάτι τέτοιο. Έζησε όμως τόσα πράγματα, είναι ο μοναδικός άντρας με τρία Όσκαρ, που γίνεται αρκετά δύσκολο να επανεφεύρεις τον εαυτό σου και να βρίσκεις κάθε 2-3 χρόνια κίνητρο. Εξάλλου, αυτή η απόσυρση – που μοιάζει να είναι η τελική – δεν ήρθε πρώτη φορά για τον Λιούις. Εμφανίστηκαν και στο παρελθόν σκέψεις. Κάποιες εξωτερικεύτηκαν. Όπως στα τέλη των 90’s που είχε γίνει μπαλωματής-τσαγκάρης, με τον Σκορτσέζε να τον επαναφέρει για το Gangs of New York. Το να αφήσεις κάτι στο οποίο πιστεύεις ότι έχεις να δώσεις, κι ας σου δείχνει αυτό το κάτι ότι δεν αρκείς, είναι η μεγαλύτερη υπέρβαση που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Αν έπρεπε να ποντάρουμε τα λεφτά μας σε κάποιον πως θα μπορέσει να φτάσει σε αυτή την κατάκτηση, τότε ο 60χρονος ηθοποιός θα είχε πολλές πιθανότητες.
Τούτη η απόσυρση έρχεται 28 χρόνια μετά την αντίστοιχη που είχε κάνει για το θέατρο. Ήταν το 1989 όταν καθώς έπαιζε τον Άμλετ σε βρετανικό θέατρο, τα μάτια και το μυαλό του έπαιξαν ένα περίεργο παιχνίδισμα και του έδειξαν το πνεύμα του νεκρού πατέρα του. Η στάση του κόπηκε στα δύο, το τρέμουλο τον κυρίευσε και από τότε δεν ανέβηκε ξανά στο θεατρικό σανίδι. Ήταν τόσο σημαδιακό το γεγονός ότι είδε τον πατέρα του ενώ έπαιζε τον συγκεκριμένο ρόλο που μερικά κομμάτια πειράχτηκαν στο μυαλό του. Ίσως να συνέβαλλε σε αυτό και ότι την ίδια χρονιά είχε κάνει τον ρόλο στο My Left Foot. Το να υποδυθεί έναν άντρα με εγκεφαλική παράλυση τον εξοβέλιζε σε ακτές του μυαλού που ελάχιστοι άνθρωποι θα μπορούσαν να πάνε και να γυρίσουν σώοι. Κλήθηκε να γεμίσει ψευδαισθήσεις τον εγκέφαλο του και το πέτυχε με τρανό τρόπο.
Μετά από 46 χρόνια στο σινεμά (πρώτη εμφάνιση το 1971 με το Sunday Bloody Sunday) ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις ετοιμάζεται να πει ένα αντίο που το χρωμάτισε με ένα «ανεπιστρεπτί» με την ταινία Phantom Thread κι ενώ το αμέσως προηγούμενο έργο του ήταν το 2012 με το Lincoln.
Θα έχει ακόμα ένα μεγάλο υποκριτικό τρικ να βγάλει; Όπως στο My Left Foot που δεν σηκωνόταν από το αναπηρικό καροτσάκι ούτε εκτός γυρισμάτων. Ή όπως στον Τελευταίο των Μοϊκανών που έτρωγε μόνο τροφή που κυνηγούσε και σκότωνε ο ίδιος. Ή όταν έμεινε στην απομόνωση για In The Name of The Father. Ή τέλος όταν πέρασε έξι μήνες γυρισμάτων για το The Crucible χωρίς να κάνει μπάνιο. Αν τα σκεφτείς όλα αυτά, ο Λιούις είναι ένας από τους Μεγάλους και Σπουδαίους, γιατί υπέβαλλε το σώμα και το μυαλό του σε πράγματα που είναι επώδυνα. Να γιατί ένιωσε πως είχε στεγνώσει πια. Να γιατί ρίχνει μια αυλαία που θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα σηκωθεί κατά τύχη στο μέλλον.
«Οι άνθρωποι με αποκαλούν τρελό. Αλλά ποιος ξέρει να απαντήσει αν η τρέλα δεν είναι μια απρόσιτη ευφυΐα, απ΄όπου γεννιέται κάθε τι δοξασμένο, όπου κάθε τι δεδομένο καταργείται και εξυψώνονται εκδοχές του μυαλού που καταβροχθίζουν την παραδεδεγμένη ευφυΐα;», Έντγκαρ-Άλαν Πόε