Θα την αποκαλέσουν θηλυκό Γκάλη, Διαμαντίδη ή Σπανούλη. Κάνουν λάθος. Είναι απλά η Εβίνα Μάλτση και αυτό είναι αρκετό. Θα αφήσει την δική της κληρονομιά και δεν χρειάζεται να συγκριθεί με κανέναν. «Έχουμε πάρει το εισιτήριο για το παγκόσμιο! Το καταλαβαίνετε; Στα σαράντα μου!», δήλωσε η Ελληνίδα αθλήτρια. Υπερβολές… Άκου σαράντα. Το κορίτσι ούτε τα 39 δεν έχει κλείσει καν και -ως νέα ακόμα- είπε μια κουβέντα (κι ένα χρόνο) παραπάνω. Όπως είχε κάνει και τις προάλλες δηλώνοντας «αν είναι να πεθάνω, ας είναι με το εθνόσημο στο παρκέ».
Παραμένοντας στο επίπεδο των υπερβολών αλλά και των συγκρίσεων, ήταν βέβαιο πως θα μιλάγαμε για το «1987» των γυναικών. Υπό την έννοια πως το τραγουδάκι «με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τ’ άλλα παιδιά» εύκολα διασκευάζεται σε «με την Μάλτση, την Καλτσίδου κλπ κλπ, αφού αυτά τα κορίτσια πραγματοποιούν 30 χρόνια μετά, τη δική τους απόλυτη υπέρβαση. Ο βαθμός δυσκολίας είναι περίπου ο ίδιος, αν σκεφτείς τις διαφορές που χώριζαν το ελληνικό μπάσκετ με την ελίτ πριν από 3 δεκαετίες.
Κάπου εδώ, όμως, εξαντλούνται οι όποιες ομοιότητες μεταξύ των δύο.
Τότε, εκτός από τις 15.000 κόσμου στις κερκίδες του ΣΕΦ, η «επίσημη αγαπημένη» είχε πίσω της εκατομμύρια Έλληνες, που μπορεί να φώναζαν «γκολ» σε κάθε καλάθι, αλλά μια ιδέα από την… αφάνα του Γκάλη, την είχαν. Αντίθετα, τα κορίτσια του Κώστα Κεραμιδά (ή ακόμη και το όνομα του ομοσπονδιακού τεχνικού) οι περισσότεροι τώρα τα μάθαμε. Και ο καθένας στο πρόσωπο το δικό τους και στις επιτυχίες τους βλέπει ό,τι θέλει. Όπως φανερώνουν τίτλοι του στυλ: «Οι Ελληνίδες αμαζόνες της Εθνικής μπάσκετ ξεφτίλισαν τις Μογγόλες και πέρασαν στα ημιτελικά του Ευρωμπάσκετ Γυναικών». Εμπνευσμένος… Θα ταίριαζε και στο… Survivor, αν είχαμε νικήσει κι εκεί τους Τούρκους…
Οι κάθε λογής άσχετοι και περαστικοί έχουν μάθει να καπηλεύονται κάθε μεγάλη στιγμή και να τη φέρνουν στα μέτρα τους. Να την μειώνουν, να την στρεβλώνουν, να την ευτελίζουν ή να την μεγεθύνουν όπως τους βολεύει. Αυτό είναι μια άλλη υπόθεση, που ελάχιστη σχέση έχει με την κάψα των μελών της Εθνικής γυναικών, όταν φορούν το εθνόσημο. Έπρεπε να πλησιάσει τα 40 η Εβίνα Μάλτση για να γνωρίσει ο κόσμος την ύπαρξή της. Δεν φρόντισε να «γκρεμίσει» ποτέ το instagram ούτε να μοιράσει εγκεφαλικά. Τουλάχιστον όχι με μπικίνι σε κάποια παραλία. Έχει φορτώσει, όμως, αμέτρητες φορές τα καλάθια κι έχει οδηγήσει μια ανάσα από το έμφραγμα αντίπαλες παίκτριες και προπονητές παίρνοντας το τελευταίο σουτ και χαρίζοντας νίκες στις ομάδες της.
Όπως κάνει με συνέπεια από τη δεκαετία του ’90. Ακολουθώντας τα χνάρια της Νικολέτας Αρναούτογλου, μεταγενέστερα της Άννυς Κωνσταντινίδου ή της Τούλας Καλέντζου κι αργότερα της Ανθής Παπαηλία και της Αναστασίας Κωστάκη. Μια σχεδόν μοναχική πορεία και διαδρομή, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την απόλυτη αφοσίωση. Πώς αλλιώς να μείνεις εκεί γύρω δίχως να είσαι -όχι αποκλειστικά, αλλά ολικά- δοσμένη σε αυτό που αγαπάς, σε αυτό που λατρεύεις. Και η Μάλτση, όπως και πολλά άλλα κορίτσια, είναι ταγμένη. Μπορεί στο εξωτερικό (μέχρι και το γυναικείο NBA έχει παίξει, για να ξέρουμε τι λέμε) να κέρδισε το προσωνύμιο «Greek Killer», αλλά στην Ελλάδα έμαθε να παίζει μεταξύ συγγενών και φίλων. Σε καταστάσεις που η καψούρα και το συναίσθημα μπαίνουν πάνω από όλα.
Έχοντας μάθε έτσι, θα ήταν αδύνατο να γυρίσει την πλάτη της στην Εθνική. Δεν θα μπορούσε να πει όχι σε οποιαδήποτε κλήση, έχοντας κατά νου το επόμενο συμβόλαιο ή τη διαχείριση του αθλητικού εαυτού της. Η σύγκριση με άντρες συναδέλφους της, όπως ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς ή ο Σπανούλης την βγάζει από πάνω, αλλά μην γελιέστε. Θα την έβγαζε ακόμη κι αν εκείνοι δεν είχαν πάρει την απόφαση να πουν πρόωρα το «αντίο» στη γαλανόλευκη.
Ξέρετε γιατί; Όχι επειδή παραμένει στις επάλξεις έχοντας πάρει κάθε διαθέσιμο μπασκετικό παράσημο ή λόγω της απόλυτης αφοσίωσης που μαρτυρούν ατάκες όπως «να πεθάνω φορώντας το εθνόσημο». Είναι το κουράγιο, η αγάπη και τα @@@ που πρέπει να ‘χεις για να παραμείνεις σε ένα χώρο που δεν σου μειώνει ιδιαίτερα το άγχος του τι θα απογίνεις μετά το αθλητικό σου «τέλος». Όσο αξεπέραστοι μάγκες κι αν είναι ο Μήτσος κι ο Kill Bill, εξασφάλισαν και τα εγγόνια τους. Κορίτσια σαν την Εβίνα είναι από πάνω και πέρα από κάθε -μα κάθε- σύγκριση. Γιατί το κίνητρό τους είναι πάντα το ίδιο με αυτό που τις οδήγησε για πρώτη φορά στην ανάγκη να σκάσουν μία μπάλα.
Ο κόσμος της κάθε Μάλτση βγάζει μια υγεία που της επιτρέπει να μην χαλάει το μυαλό της.
Να μην το δηλητηριάζει με τις αθλιότητες που συναντά κανείς στο «αντρικό» κομμάτι του σπορ. Όσο κι αν παράξενους παράγοντες ή τυφλωμένους οπαδούς θα έχει βρει κι αυτή κάποιες φορές μπροστά της. Τέτοιοι τύποι αναμφίβολα θα δοκιμάσουν να κάνουν το… κομμάτι τους ή ακόμη και να σφετεριστούν την επιτυχία τους. Να δώσουν άλλες διαστάσεις που δεν χωρούν στον αθλητισμό. Εκείνο που θα χωράει πάντα όμως είναι το χαμόγελο ευτυχίας και το natural high που την ακολουθεί μετά από κάθε ματς. Μια διαρκής υπενθύμιση σε όλους μας για τις παρέες που γράφουν ιστορίες και κυρίως για τις παρέες που μένουν τέτοιες ακόμη κι όταν δεν διεκδικούν τίτλους και προκρίσεις.
Οπότε, Εβίνα, δεν χρειάζεται να πεθάνεις με το εθνόσημο μέσα στα παρκέ. Αρκεί που γουστάρεις τόσο όταν το φοράς και μας το δείχνεις.