Βλέμματα καχυποψίας. Μερικά όψιμα «καλόπαιδα» της χώρας μας τον κοιτάζουν με μισό μάτι, απλά και μόνο λόγω του χρώματος που έχει το δέρμα του. Όσοι διαθέτουν δίπλωμα προπονητή της εξέδρας, σχεδόν απαξιούν να στρέψουν έστω και δεύτερη φορά τα μπασκετικά τους μάτια επάνω του.
Δε χρειάζεται να κάνετε απόλυτη ησυχία για ν’ ακούσετε τι λένε- το ύφος τους κραυγάζει από μόνο του. Λένε: «Εντάξει τώρα, αυτός παίζει στην Εθνική επειδή είναι αδερφός του Γιάννη». Λένε: «Δεν έχει ιδέα από μπάσκετ και απλά πηδάει και τρέχει σαν τρελός». Λένε: «Μήπως του κάναμε χάρη που τον πήραμε και φέτος στην εθνική; Ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να βοηθήσει». Λένε… Λένε… Λένε. Μόνο που…
Μόνο που, πλέον, ένα άυλο φερμουάρ άνθισε στο πρόσωπό τους και τους κρατάει τα χείλη σφαλιστά. Το «βύσμα» στο σημερινό ματς «θανάτου» της Ελλάδας ήταν- πέρα του εξωπραγματικού Καλάθη- ο καλύτερος παίκτης της Ελλάδας και έκανε τους επικριτές του να καταπιούν εντέχνως την πορτοκαλή, αυθάδικη γλώσσα τους.
Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, βλέπετε, στο σκοτσέζικο ντους που μας «προσέφερε» απόψε η ομάδα του Σκουρτόπουλου (με την αρωγή, ελαφρώς, των διαιτητών) επέμενε, από το σημείο που πέρασε στον αγώνα και μετά, να γυρίζει πεισματικά το νερό στο ζεστό.
Η παρουσία του στο παρκέ εκτόξευσε τον δείκτη αθλητικότητας της εθνικής περίπου στα ουράνια (στο αγωνιστικό του βασίλειο, δηλαδή), καθώς είναι- για να μιλήσουμε σωστά ελληνικά- rim protector που σπάνια συναντά κανείς στο Fiba Basketball, είναι ταχύτατος και στις δύο πλευρές του παρκέ, ξέρει να «χαμηλώνει» σωστά στην άμυνα, είναι παίκτης που θα μείνει προσηλωμένος στο (όποιο) πλάνο του προπονητή και το πάθος του αρκεί για ν’ ανάψει τη φλόγα ολόκληρης της ομάδας.
Η εμπειρία που απέκτησε τα χρόνια της παρουσίας του στον Παναθηναϊκό στο ευρωπαϊκό στυλ παιχνιδιού βγήκε και στο σημερινό ματς: ο «σκεπτόμενος» Θανάσης ήταν αυτός που σάλπισε την αντεπίθεση στην τρίτη περίοδο, η ενέργειά του λειτούργησε σαν αγωνιστική κηροζίνη στο ντεπόζιτό μας και μας πήγε (έστω και παροδικά, όπως αποδείχτηκε) στο πολυπόθητο +12 από τους Τσέχους.
Τ’ αθλητικά του προσόντα υπερκαλύπτουν το γεγονός πως είναι κοντός για να παίζει στο «ζωγραφιστό» (είναι 2 μέτρα με τα… τακούνια), ενώ για τα υπόλοιπα φροντίζει η καρδιά.
Είναι αυτός ο Αντετοκούνμπο ο παίκτης που μπορεί ν’ ανεβάσει επίπεδο την «Επίσημη Αγαπημένη» και να την επαναφέρει στην ατραπό τον επιτυχιών μετά από μια στείρα 10ετία κι ακόμα ένα εκκωφαντικό στραπάτσο στο φετινό Μουντομπάσκετ; Όχι, αυτός είναι ο Γιάννης- κι ας μην του «έκατσε» καθόλου το Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας. Όμως…
Όμως ο Greek Freak μόνος του, όπως αποδείχτηκε περίτρανα, δεν αρκεί. Στα μελλοντικά τουρνουά χρειάζεται και τον βιονικό Νικ, και τον «κανονικό» Σλούκα, και μια βελτιωμένη εκδοχή του Παπαπέτρου, τον Παπανικολάου της προ 2016 εποχής, έναν ανεβασμένο Παπαγιάννη και…και… και…
Και το παιδί που κάνει τους επικριτές και τους αμφισβητίες του να καταπίνουν την γλώσσα τους ξανά και ξανά και ξανά, κάθε καλοκαίρι που φοράει το γαλανόλευκα και αντιμετωπίζεται προκαταβολικά με βλέμματα καχυποψίας.
Τον παίκτη με το 43 στην πλάτη και την καρδιά των χιλίων λεόντων.
Το… βύσμα.
Τον Θανάση.