Μοιάζει με την ίδια χιλιοπαιγμένη κασέτα, την οποία- όσοι είστε ελαφρώς μεγαλύτεροι- ξέρετε πως έχει αρχίσει ήδη να την «μασάει» το κασετόφωνο: «Δεν έχει σουτ. Για όνομα, ακόμα κι εγώ που έχω να πιάσω μπάλα από την πτώση της δικτατορίας, καλύτερα σουτάρω». Έπειτα: «Κοίτα τον, με το ζόρι έχει 50% στις βολές- έχω ξεμείνει από Αγίους να βρίζω εξαιτίας του!». Και, φυσικά, η μόνιμη επωδός: «Διαμαντίδης δεν πρόκειται να γίνει ποτέ».
Για τον αμερικανοθρεμμένο Νικ Καλάθη, αυτό είναι το “Story of my life”. Η πλειονότητα των φίλων του Παναθηναϊκού (κυρίως) και της Εθνικής τον αντιμετωπίζουν με μπασκετικό σκεπτικισμό που φτάνει τα όρια της βλακώδους απαξίωσης. Στέκονται στο συμβόλαιο των 2 εκατομμυρίων ευρώ (νούμερο που, πράγματι, είναι εξωπραγματικά υψηλό για τα δεδομένα της, χειμαζόμενης από την κρίση, Ελλάδας) που έχει με το «Τριφύλλι» κι έχουν μετατρέψει σε χόμπι το «ξεφτιλίστε τον Νικ». Όμως…
Όμως, παραβλέπουν πόσο κόσμο ξεφτιλίζει ο ίδιος ο Νικ: το παλικάρι είναι- αν στρέψουμε την προσοχή μας και στις δύο πλευρές του παρκέ- μάλλον το πληρέστερο καθαρόαιμο πλέι- μέικερ της Ευρώπης.
Στην άμυνα μαρκάρει για 3 άτομα και οι βοήθειες που δίνει στην αδύνατη πλευρά πρέπει να διδάσκονται σε σεμινάριο. Η ικανότητα που έχει να «σκάει» στην πίεση τον αντίπαλο «1» είναι μνημειώδης, δεδομένου πως ο μέσος όρος συμμετοχής του προσεγγίζει τα 30 λεπτά ανά ματς.
Έχοντας τον Καλάθη στην 5άδα η Εθνική μας ανεβάζει κατακόρυφα την περιφερειακή της άμυνα και βελτιώνει εκθετικά τον δείκτη στα κλεψίματά της.
Στην επίθεση, ο 28χρονος διεθνής είναι από τους ελάχιστους που μπορούν να παίξουν εξίσου καλά τόσο στο ανοιχτό γήπεδο (τα πόδια του είναι «μαύρου» και τ’ αθλητικά του προσόντα σπάνια συναντώνται στην από δω πλευρά του Ατλαντικού), όσο και στο σετ παιχνίδι, μιας και ο δείκτης IQ του θυμίζει τελική Φεράρι.
Ο Νικ έχει μια μοναδική ικανότητα στην πάσα- τώρα που ο Τεόντοσιτς έχει πάει στο ΝΒΑ, θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για τον κορυφαίο πασέρ της Ευρωλίγκας- και 9 στις 10 φορές δίνει την μπάλα εκεί που πρέπει (προσόν πολύ κομβικό για τον βασικό σου άσο), φροντίζοντας να κρατήσει «ζεστούς» όλους τους συμπαίκτες του.
Το παιχνίδι που κάνει χθες στο “Do or die” ματς απέναντι στους Πολωνούς (που, ok, «Σιγά την ομάδα», μόνο που είναι αυτοί που έπρεπε ν’ αυτοκτονήσουν για να ηττηθούν από τους Φινλανδούς στη 2η παράταση, έχασαν στο 1 σουτ από τους Γάλλους και έβγαλαν το λάδι στους Σλοβένους) είναι βγαλμένο από τις γαλανόλευκες μπασκετικές ονειρώξεις των φίλων της Εθνικής: 24 πόντοι με μυθικά ποσοστά ακόμα και πίσω από τα 6.75, 10 ασίστ και 3 ριμπάουντ στον πρώτο «τελικό» που κλήθηκε να δώσει η ομάδα του Μίσσα.
Ο γκαρντ του Παναθηναϊκού αν και μερικές φορές «πελαγοδρομεί»- όπως και ολόκληρη η Εθνική, άλλωστε…- στους αγώνες, κάνει τηρουμένων των αναλογιών σπουδαίο τουρνουά. Εκτός κι αν ξέρετε πολλούς που έχουν 11.2 πόντους μ.ο., 4.4 ασίστ, 3.2 ριμπάουντ, 1.5 κλέψιμο και μόλις 2 λάθη, τη στιγμή που στην άμυνα μαρκάρει ακόμα και τον βοηθό προπονητή των αντιπάλων.
Παρά τις μουρμούρες της εξέδρας, ο Καλάθης έκανε (και) σπουδαίους τελικούς στην Α1 κόντρα στον Ολυμπιακό, ενώ και στην Ευρωλίγκα- στην οποία, θυμίζουμε, τράβηξε στο πρώτο μισό κουπί για δύο ελλείψει του Μάικ Τζέιμς- τα νούμερα, αλλά και οι εμφανίσεις του, κυμαίνονταν στους πρόποδες του «σούπερ».
Ναι, αλλά… «Δεν έχει σουτ ρε φίλε, εγώ περισσότερα βάζω».
Ο αντίλογος σ’ αυτό είναι πως αν ένας παίκτης που κάνει τα υπόλοιπα 5-6 πράγματα στο παρκέ κοντά στο 10 είχε και σουτ, τότε δε θα ήταν στην Ευρωλίγκα να παίρνει 2 εκατομμύρια, αλλά στο ΝΒΑ (στο οποίο πέρασε δύο συμπαθητικά χρόνια με το Μέμφις) και ο ετήσιος μισθός του θα ήταν εκεί γύρω στα 15 εκατ. δολάρια.
Για «καλή» μας τύχη, ο Νικ δεν έχει. Και παίζει κάθε καλοκαίρι- εν αντιθέσει με άλλους…- στην εθνική μας ομάδα, επιτρέποντάς μας να ονειρευόμαστε μέχρι και μια ανέλπιστη, σχεδόν, νίκη κόντρα στους Λιθουανούς το Σάββατο.
Εντάξει, ξέρουμε: «Δεν είναι Διαμαντίδης».
Όμως, από την άλλη, ποιος είναι;
