Επιφορτισμένος από τη μοίρα να είναι η φωνή του εθνικού αφηγήματος της επίσημης αγαπημένης, ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου δέχεται ως άλλος Δον Κιχώτης χτυπήματα από φεϊσμπουκικούς ανεμόμυλους. Από επαγγελματίες επικριτές και δικαστές του διαδικτύου, με μέγεθος ελάχιστο και ασήμαντο μπρος στον κοινό σκοπό, που δεν είναι άλλος από την πρόκριση στον τελικό του Ευρωμπάσκετ. Εκεί που μπορεί να ακουστεί το νέο λατρεμένο χιτ «Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα, Καλάθης πάει προς το καλάθι και ευστοχεί ο Καλάθης». Κι αυτός είναι μόνο ένας λόγος από τους πολλούς για να απολαύσεις «Χάτζη».
So…
Άνθρωπο που ξεκινά τη φράση του στα αγγλικά με το «so» και στα ελληνικά με το «φρονώ» ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου έλεγε να τους αποφεύγω. Ωστόσο ο εκλιπών, στα 79 συναπτά έτη που πέρασε στον μάταιο τούτο τόπο, δεν είχε τη χαρά να ακούσει Χατζηγεωργίου (εξ ου και η ματαιότης), καθώς δεν υπήρξε φίλος των σπορ ή των κλισέ. Ειδικά το «so» ως απαραίτητο σημείο εκκίνησης οποιασδήποτε συζήτησης, είναι ένα σήμα κατατεθέν που τον καθιστά πιο αναγνωρίσιμο και από εκκλησία της Σαντορίνης (από αυτές που τα Lidl αφαίρεσαν τους σταυρούς). Μετά από περίπου 1 εκατομμύριο συνεντεύξεις που άρχισαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο (επειδή ομάδα και συνέντευξη που κερδίζει δεν αλλάζει) απέκτησε δικαίωμα δια της χρησικτησίας. Έτσι στην ανανεωμένη Πάπυρος Larousse Britannica, το Χατζηγεώργειο «so» θα βρεθεί δίπλα στο φιλότιμο ως η δεύτερη ΕΛΛΗΝΙΚΗ λέξη που δεν μεταφράζεται.
Από εκεί μέχρι την ολοκληρωτική επικράτηση του πνεύματος και την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα. (Ελπίζουμε μόνο οι επιστροφές να μην είναι τόσο αργές όσο οι περιστροφές της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ).
Ένας Ζαμπούνης με λαϊκότητα Ζαμπέτα
Δεν θα καταφύγει στον φτηνό εντυπωσιασμό που προσφέρει το τρυκ της λεξιπλασίας του Βαγγέλη Ιωάννου. Η καλλιέργεια και το ήθος του δεν του επιτρέπουν την παραμικρή αναφορά σε «βελούδινα σφυριά» και άλλες αντίστοιχες ατάκες που παραπέμπουν σε ιστορικό αναζήτησης στο porn hub. Κατορθώνει να ακολουθεί τους τύπους του σαβουάρ βιβρ, με την τυπικότητα ενός Ζαμπούνη δίχως την εμμονή της τυπολατρείας. Και το κάνει διατηρώντας τη λαϊκότητα που τον καθιστά λάγνα προσιτό στη μάζα. Στον λαου(ν)τζίκο, δηλαδή, στο πλευρό του οποίου παραμένει ακόμη κι αν χρειαστεί να δώσει «μασημένη τροφή». Πράγμα που κάνει με τη φροντίδα και τη στοργή που συγκρίνεται με χιονογερακίνα που ταΐζει τα καραφλά μωρά της. Κάπως έτσι θα πει: «Και να το Ηigh-Low! Για όσους δεν καταλαβαίνουν από το σπίτι, είναι η συνεργασία των δύο ψηλών». Ναι, σε περίπτωση που δεν το ‘πιασες, για σένα το είπε.
Κι αν συνεχίζεις να μην το πιάνεις, ως αγαθός και ελεήμων Χατζηγεωργίου, ο Δημήτρης θα καταπιεί το πικρό ποτήρι της ένδειάς σου και θα ματαξαναπεί: «Να επαναλάβω επειδή υπάρχει και κόσμος που μπορεί να μην κατάλαβε από το σπίτι».
Ο διάδοχος του Αλέξη Κωστάλα
Κοσμικός, κοσμοπολίτης, κοσμοναύτης, κοσμογυρισμένος. Σε μια εποχή που η κληρονομική διαδοχή είναι ξεπερασμένη και οι διάδοχοι σπανίζουν, ο Γλίξμπουργκ (δηλαδή ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς) του σπικάζ) έρχεται να καλύψει το κενό που άφησε η αποχώρηση του Αλέξη Κωστάλα από τα αθλητικά για χάρη του Dancing With The Stars και μετά της μαρμάγκας. Βέβαια, δεν έχει περιγράψει ποτέ ένα τριπλό άξελ και καπάκι διπλό τόλουπ, αλλά… Αλλά, αν εξαιρέσεις το καλλιτεχνικό πατινάζ, δεν υπάρχει σπορ το οποίο να μην έχει ντύσει-αναδείξει με τη φωνή του. Πες ένα άθλημα ή μια διοργάνωση. Στίβο, μπάσκετ, μπάλα, τένις, κωπηλασία, υποβρύχιο ράγμπι, Ευρωμπάσκετ, Ολυμπιακούς Αγώνες, Μπρούνο Ζάουλι, Βαλκανικούς, Πανελλήνιο πρωτάθλημα, Ρολάν Γκαρός, καλλιστεία, σχολικά βραβεία, αρραβώνες, μνημόσυνα. Στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Ασία, στην Ωκεανία, στην Αφρική κι αν αύριο μεθαύριο βρεθεί στο διάστημα ζωή, ακόμη κι εκεί.
Και σε όλα αυτά τα επαγγελματικά ταξίδια δεν ήταν μόνος. Είχε στο πλευρό του τις ευχές και την αγωνία ενός ολόκληρου λαού που έβλεπε μέσα από τα μάτια του όλους αυτούς τους μακρινούς τόπους. Όλοι μας τυχεροί και νοεροί συνταξιδιώτες (και χορηγοί μέσα από το τέλος για την ΕΡΤ στους λογαριασμούς της ΔΕΗ).
Έχει μετατρέψει σε στάση ζωής εκείνη την αρχαία ατάκα για τη μάθηση και τη μάνα της
Ξέρεις, ρε, ποια είναι η μάνα της μάθησης; Η επανάληψη. Και ο Χατζηγεωργίου το ξέρει. Κι επειδή η γνώση είναι δύναμη, ο Δημήτρης θα παραμείνει πιο σταθερός και από τον βράχο του Γιβραλτάρ κατά τη διάρκεια της μελετημένης, βάσει σχεδίου, μετάδοσής του. Όσο κι αν ο Βαγγέλης Ιωάννου θα χτυπάει κάτω τον πισινό του για να εφεύρει νέα, εξωφρενικά άθλια παρατσούκλια (Αϊ Γιώργης Πρίντεζης, Σλούκι Λουκ, Νικ δε Κουΐκ, Νέσκουϊκ με Κουϊκάρα, Ελεβέιτορ, τερμινέιτορ, λούκοζεϊντ, γκέιτορεϊντ, ρενεγκέιτ, γουότεργκεϊτ) και ξέρω ‘γω τι άλλο, ο δικός μας σπίκερ, ο σπίκερ της καρδιάς μας, θα συνεχίσει ατάραχος στο δύσκολο δρόμο. Τσακωμένος με τους εντυπωσιασμούς (όπως ο Παππάς με τον Μπουρούση, με εξαίρεση πως στο δικό τους καυγά δεν τις έφαγε και ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης), κάνει καριέρα με ένα ξερό «πάμε για ένα δραματικό, θριλερικό, γρανγκινιολικό, χιτσκοκικό φινάλε». Με αυτή τη σειρά ακριβώς, επειδή το κλασικό είναι πάντα στη μόδα.
Διαθέτει μαλλί που το ζήλεψαν πολλοί (και πολύ)
Last but not least, όπως λένε στο χωριό του, ή απλά so, όπως λέει ο περί ου ο λόγος, φτάσαμε στο τέλος. Το οποίο για τους δημοσιογράφους έρχεται συνήθως νωρίς (κούφια η ώρα που το ακούει). Κάτι το άγχος και οι αδυσώπητοι ρυθμοί της σύγχρονης δημοσιογραφίας, κάτι οι μισθοί και τα μνημόνια, κάτι η αγωνία να προφέρεις σωστά τον Πετριιιις για τρεις ή τον Μπατιιιιμ (όταν ο διπλανός σου τους αποκαλεί Πετρούς και Μπατούμ και ξεφτιλίζει ένα ολόκληρο έθνος), όλα αυτά έχουν τις συνέπειές τους. Που εκφράζονται μέσω συμπτωμάτων, με το τριχωτό της κεφαλής να βρίσκεται συνήθως μεταξύ των πρώτων πεσόντων. Εκτός κι αν… Εκτός κι αν η καλή νεράιδα των περιγραφών σε έχει πάρει υπό τη σκέπη της και σε προστατεύει όπως ο νόμος Κατσέλη την πρώτη κατοικία.
Σ’ αυτήν την περίπτωση μένεις αειθαλής κι αγέραστος, με τον χρόνο να μην είναι ικανός να αφήσει πάνω σου σημάδια. Όχι! Σαν φάση βγαλμένη από τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, σαν αυθεντικός Αρσέν Λουπέν των μεταδόσεων, σαν φύσει και θέσει γεννημένος μαλλιάς, αυτός ο πλέι μέικερ ρακέτας ή περιφερειακός σέντερ στο τσακίρ κέφι, διατηρεί αυτό το μαλλί και μας δίνει ακόμη ένα λόγο να τον ζηλεύουμε και να χρησιμοποιούμε τις επικολυρικές και γλαφυρές περιγραφές του όπως ακριβώς η αλεπού τα κρεμαστάρια.