Μοιάζει με τον ήχο ενός μικρού κλαδιού που το πάτησε βίαια μια στρατιωτική μπότα: κρακ. Έπειτα, ακολουθεί ο πόνος. Νιώθει ένα πυρωμένο σίδερο να πάλλεται λίγο κάτω από το γόνατό του και σκέφτεται «Όχι. Όχι πάλι, σε παρακαλώ. Όχι πάλι!».
Έχει περάσει το ίδιο ακριβώς πριν από μια εφταετία, τότε που στο Μουτζέλο στις δοκιμές έσπασε την κνήμη και την περόνη του. Οι λάμες που τοποθετήθηκαν εκεί για ν’ αποκατασταθεί το πρόβλημα αποκτούν, αίφνης, και πάλι ζωή κι αρχίζουν να τρίβονται με το κόκκαλο.
Ο απόλυτος βασιλιάς του MotoGP είναι, δυστυχώς, εκ νέου «γυμνός». Κάνοντας προπόνηση motocross ενόψει του εντός έδρας αγώνα στο Μισάνο πριν 3 εβδομάδες, το δεξί του πόδι σκάλωσε σε μια πέτρα και συνετρίβη υπό το βάρος της μηχανής. Οι γιατροί που τον εγχείρησαν άμεσα απεφάνθησαν- λαμβάνοντας υπόψη την προχωρημένη αγωνιστική του ηλικία (38)- πως ο Βαλεντίνο Ρόσι θα χρειαστεί τουλάχιστον 30 με 40 μέρες ξεκούρασης πριν καν αρχίσει τις προπονήσεις με την Yamaha του.
Αυτό μεταφραζόταν σε 4-5 χαμένα grand prix και, φυσικά, το όνειρο του να στεφθεί για 10η φορά παγκόσμιος πρωταθλητής στην καριέρα του πήγαινε περίπατο, κινούμενο με 330 χιλιόμετρα τη ώρα στη γραμμή εκκίνησης- τερματισμού. Μόνο που…
Μόνο που μιλάμε για τον κορυφαίο αναβάτη όλων των εποχών. Κι αυτό όχι επειδή μετράει 115 νίκες στην καριέρα του σε όλες τις κατηγορίες ούτε γιατί έχει 9 στέμματα καλά κρυμμένα κάτω από το κράνος του (1 στα 125 κυβικά, 1 στα 250 και 7 στο MotoGP) ούτε εξαιτίας του ότι παίρνει για 21 χρόνια νίκες (από το 1996 μέχρι και φέτος).
Ο λόγος που ο «Γιατρός» είναι το αδιαπραγμάτευτο νούμερο 1 των δύο τροχών (και, πλέον, μετά την οριστική απόσυρση του Μίκαελ Σουμάχερ, ο τελευταίος πραγματικά μεγάλος σούπερ σταρ ολόκληρου του μηχανοκίνητου αθλητισμού), έχει να κάνει με αυτό που βρίσκεται καλά φυλαγμένο κάτω από την αντιπυρική μπλε στολή του: η καρδιά του που μέσα της τρέχει, θαρρείς, πετρέλαιο αντί για αίμα.
Σκεφτείτε το και μόνοι σας: ο «Βάλε» γνωρίζει πως δεν έχει καμία τύχη να πάρει το φετινό πρωτάθλημα, μιας και η απουσία του από το Μισάνο του στέρησε πολύτιμους βαθμούς και ο συνδυασμός Μάρκεθ- Honda (αλλά και Ντοβιτσιόζο- Ducati) είναι σχεδόν αξεπέραστος.
Ξέρει πως το να πιέσει να γυρίσει νωρίτερα στην αγωνιστική δράση θυμίζει αποστολή δίτροχης αυτοκτονίας, μιας και είναι πλέον υπέργηρος (που να πάρει, είναι τριανταοχτώ χρονών) και μια νέα πτώση μπορεί να του διακόψει «πρόωρα» την καριέρα.
Έχει όλα τα λεφτά, τη δόξα και τη φήμη του κόσμου, έχει μια φρενήρη κίτρινη λαοθάλασσα από φαν στο πλευρό του (άπαντες που ασχολούνται με το MotoGP ξέρουν πως το 80-85% των οπαδών του σπορ είναι «Ροσικοί») που θα τον περιμένει για όσο χρειαστεί.
Ξέρει, ο κερατάς, πως η λογική επιτάσσει να καθίσει στα ιταλικά του αυγά και ν’ αναρρώσει πλήρως, γιατί με δυο φορές σπασμένη κνήμη δεν έτρεξε κανείς αποτελεσματικά μετά.
Αντιλαμβάνεται πως αυτό που επιχειρεί είναι ένα πεισματικό, αέναο κυνήγι ανεμόμυλων τους οποίους δεν μπορεί να πιάσει ποτέ, μιας και συναγωνίζεται αθλητές 10 και 15 χρόνια μικρότερούς του, οι οποίοι είναι «λογικό» να τον κερδίζουν πια.
Και τι πάει και κάνει μόλις 22 μέρες μετά το σπάσιμο του ποδιού του; Φοράει τα προστατευτικά του, φτάνει στην πίστα του Σαν Μαρίνο με πατερίτσες, ζητάει από τους ανθρώπους της Yamaha να τον βοηθήσουν ν’ ανέβει στην M1 του και «γράφει» με τσακισμένο πόδι 20 ολόκληρους γύρους.
https://www.youtube.com/watch?v=rOM3HB7897A
Έπειτα, το ξεφουρνίζει: «Ναι, θα τρέξω στην Άραγκον!», λέει, αψηφώντας τις συστάσεις των γιατρών (προφανέστατα επειδή είναι «Γιατρός» και ο ίδιος), αλλά και του αγωνιστικού διευθυντή της Yamaha, του Λιν Τζάρβις, ο οποίος έλεγε προχθές «Είναι αδύνατο να χάσει μόνο έναν αγώνα μ’ αυτόν τον τραυματισμό. Δεν πρόκειται να τρέξει στην Ισπανία».
Γι’ αυτό αφήστε, αν έχετε την ευγενή καλοσύνη, στην άκρη τα τρόπαια, τις νίκες, τα πρωταθλήματα. Ξεχάστε το πώς ο Ιταλός αναβάτης κατάφερε να γιγαντώσει τόσο πολύ το ίδιο το MotoGP, που ασχολούνται πλέον άνθρωποι που ουδέποτε θα έβλεπαν το σπορ αν δεν συμμετείχε αυτός.
Στείλτε στο πυρ το εξώτερον την ψυχρή λογική που λέει «Μάρκεθ» και «38 ετών, διάολε» και «Κάτσε στ’ αυγά σου!». Απ’ ό,τι φαίνεται, στην εποχή του άκρατου επαγγελματισμού- αυτής της τσιμεντένιας θηριώδους πολυκατοικίας από μπετόν που στέκει στη μέση μιας ρυπαρής πόλης- υπάρχει χώρος για κάτι ανέλπιστο.
Είναι ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Λέγεται «ρομαντισμός». Αν το πλησιάσετε αρκετά, μπορείτε ν’ ακούσετε κι εσείς το τραγούδι του. Λέει: «Το να καβαλάς μια μηχανή είναι τέχνη- κάτι που κάνεις επειδή αισθάνεσαι κάπως ξεχωριστά μέσα σου».
Ο Βαλεντίνο, λοιπόν, θα φορέσει αυτό το Σαββατοκύριακο το κράνος του, σκάρτες 4 εβδομάδες μετά το σπάσιμο του ποδιού του, και θα βγει στην πίστα να κυνηγήσει και πάλι άπιαστους ανεμόμυλους.
Δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι πως ο GOAT είναι και πάλι εδώ, ρισκάροντας την ίδια του την υγεία όπως κανείς άλλος σ’ αυτήν την ηλικία και με τέτοια καριέρα δε θα έκανε ποτέ.
Στο βάθος η γκρίζα πολυκατοικία χαμογελάει χαιρέκακα φανερώνοντας ένα στόμα γεμάτο μυτερά δόντια. Ο λαβωμένος Ρόσι μοιάζει να πηγαίνει κατευθείαν επάνω της.
Ασυναίσθητα, βλέποντας την εικόνα, ψιθυρίζουμε- μια χαμηλωμένη φωνή, έπειτα δύο, ύστερα χιλιάδες, εκατομμύρια. Λέμε:
«Ω, Θεέ μου, προστάτευσε τον.
Προστάτευσε το τριαντάφυλλο».
