Υπάρχει άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη που να μην ξέρει ποιος είναι ο Κριστιάνο, ο ΛεΜπρόν ή ο Φέντερερ; Όχι βέβαια. Δεν χρειάζεται καν να ασχολείται κανείς με τα σπορ για να τους αναγνωρίσει. Κι όμως ένας αθλητής τους ξεπερνά σε ένα σωρό λίστες και για χρόνια έβλεπε «κολοσσούς» να στριμώχνονται πίσω του κοιτώντας μονίμως την πλάτη του. Λέγεται Τάιγκερ Γουντς και είναι γκόλφερ. Για την ακρίβεια, είναι ο σύγχρονος ιεραπόστολος ενός σπορ που χάρις σε αυτόν έσπασε «δραπέτευσε» από τις λέσχες και τα ακριβά, σνομπ κλαμπ κι έγινε ένα με τον κόσμο.
Το κακό με το γκολφ είναι πως πρόκειται για σχετικά αντιτηλεοπτικό σκορ. Κυρίως λόγω χρονικής διάρκειας και αδυναμίας να αντιληφθείς κάτι που δεν ξέρεις. Το ακόμα χειρότερο είναι πως για να το καταλάβεις, πρέπει να το παίξεις. Κι αυτό δεν είναι ούτε φτηνή ούτε εύκολη υπόθεση. Ακόμη, όμως, κι όσοι δεν μεγάλωσαν ως θαμώνες σε κάντρι κλαμπ, αλλά έφαγαν τα νιάτα τους στα… ποδόσφαιρα, φώναξαν κάτι σαν «γκολ» βλέποντας μια φάση σαν την παρακάτω. Ο Τάιγκερ Γουντς κάνει περίπου ό,τι ο Ζιντάν στον τελικό του Champions League της Ρεάλ με την Λεβερκούζεν. Ή κάτι σαν εκείνο το… κόλπο του Μαραντόνα στο Μουντιάλ του ’86 κόντρα στην Αγγλία. Προσφέρει μια ατόφια στιγμή μαγείας που μπορεί να μπει σε οποιοδήποτε «άλμπουμ» τεράστιων αθλητικών αναμνήσεων. Ένα χτύπημα που μένει στην ιστορία και γίνεται μάρτυρας κι απόδειξη της ιδιοφυίας του.
Το «αδύνατο» χτύπημα
Είναι το τουρνουά Masters του 2005 και ο Γουντς βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του. Κλείνει ήδη μια δεκαετία κατά τη διάρκεια της οποίας εκπληρώνει το πεπρωμένο του. Παιδί-θαύμα από τα… δύο του χρόνια, όταν κι έπιασε για πρώτη φορά μπαστούνι στα χέρια του, σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Χρειάστηκε μόλις 11 μήνες μετά το επαγγελματικό ντεμπούτο του για να φτάσει το νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης. Ο κόσμος του γκολφ δεν έχει δει ποτέ ξανά κάτι αντίστοιχο κι εφάμιλλο του. Με εξαίρεση, ίσως, τον Τζακ Νίκλος. Ακόμη και για παίκτες αυτού του επιπέδου, όμως, ένα τέτοιο χτύπημα χαρακτηρίζεται αδύνατο. Ούτε καν απίθανο. Απλά αδύνατο. Ο αγώνας είχε μετατραπεί σε προσωπική μονομαχία μεταξύ του Γουντς και του Ντι Μάρκο και οι πιθανότητες ήταν εναντίον του πρώτου.
Έχοντας βάλει τον εαυτό του (και το μπαλάκι του) σε πολύ δύσκολη θέση, οι γνώστες του αθλήματος πιθανολογούσαν πως απλά θα προσπαθούσε να το φέρει σχετικά κοντά στην 16η τρύπα. Πως θα δοκίμαζε κάτι safe, το οποίο δεν θα του έφτανε, αλλά τουλάχιστον θα τον κρατούσε στο παιχνίδι. Με το στόχο να είναι πάνω σε λόφο, το χορτάρι να διαφοροποιείται σε μήκος και τραχύτητα και ένα λάκκο με άμμο να… παραμονεύει εκεί κοντά, σχεδόν όλοι προδίκαζαν την αποτυχία. Την περασμένη χρονιά ο Γουντς έπεσε από την κορυφή για πρώτη φορά μετά από 264 συνεχόμενες εβδομάδες. Μια ήττα στο Augusta National θα τον εμπόδιζε να την φτάσει ξανά. Αλλά αυτό το ενδεχόμενο δεν ήταν αποδεκτό στο μυαλό του 42χρονου σήμερα αθλητή.
Παίζοντας με τους κανόνες
Σε γενικές γραμμές το γκολφ είναι ένα σπορ στο οποίο η αδικία δεν έχει θέση. Στο πίσω μέρος του βιβλίου με τους κανονισμούς μπορεί κανείς να διαβάσει την επιτομή του αθλήματος, η οποία συνοψίζεται σε μία φράση. «Παίξε την μπάλα εκεί που την βρήκες, παίξε στο γήπεδο όπως το βρήκες και αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από τα δύο, παίξε δίκαια». Ουσιαστικά εδώ περιγράφεται η πολυπλοκότητα του ίδιου του σπορ και οι πολλές διαφορετικές «αδύνατες» στις οποίες καλείεται να αντεπεξέλθει ένας παίκτης. Ο Γουντς έκανε αυτό ακριβώς. Με μια διαφορά. Το έκανε και κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, νίκησε.
Οι νίκες τακτοποιούν τα πάντα
Με τα παραπάνω λόγια ο Τάιγκερ Γουντς έδινε μια εξήγηση για το τι είδους ζωή του εξασφάλιζε το επαγγελματικό γκολφ. Παίζοντας επί σειρά ετών αφήνοντας μίλια πίσω του τον ανταγωνισμό, προκαλούσε δέος σε κάθε εμφάνισή του. Πανεπιστημιακή έρευνα ανέλυσε τα δεδομένα κι ανακάλυψε πως σχεδόν όλοι οι αντίπαλοί του, ακόμη και οι διεκδικητές του θρόνου του, έπαιζαν χειρότερα όταν βρίσκονταν απέναντί του. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να κάνουν λόγο για αλλοίωση της φυσιογνωμίας του αθλήματος και περιορισμό της δημοφιλίας του εξαιτίας της απουσίας ανταγωνισμού. Στην πραγματικότητα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Όσο ο Γουντς μεσουρανούσε και οι υπόλοιποι απλά μάχονταν για τη δεύτερη θέση, το άθλημα στο πρόσωπό του έβρισκε τον ήρωα που θα γινόταν αφίσα στα παιδικά δωμάτια και θα κόντραρε στα ίσια ινδάλματα από άλλα ατομική ή ομαδικά αθλήματα. Ο Γουντς τους ξεπέρασε όλους.
Για 9 χρόνια ήταν στην κορυφή της λίστας με τους πιο ακριβοπληρωμένους αστέρες. Μπροστά από οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή, μπασκετμπολίστα, τενίστα, οδηγό. Τα συνολικά κέρδη του από νίκες και χορηγούς ξεπερνούν το ένα δισεκατομμύριο δολάρια (1.000.000.000 $). Πίσω του βρέθηκαν κολοσσοί διατεθειμένοι να του καταβάλλουν ασύλληπτα ποσά για να τους διαφημίσει. General Motors, Titleist, General Mills, American Express, Gatorade, Gillette, Buick, EA Sports, Accenture είναι μερικές από αυτές. Με πρώτη και καλύτερη φυσικά την Nike. Με την οποία μάλιστα το 2000 είχε υπογράψει 5ετή συμφωνία ύψους 105 εκατ. $, το μεγαλύτερο που είχε δοθεί ως τότε σε αθλητή. Λίγο πριν ολοκληρωθεί το συμβόλαιο, η εταιρεία είδε το μπαλάκι να της κάνει τη χάρη και να κολλάει ακριβώς στο λογότυπό της, λίγο πριν μπει στην τρύπα και γραφτεί ιστορία στο γκολφ.
Και μετά ήρθε ο κατήφορος
Μέχρι το 2010 περίπου ο Γουντς έμοιαζε ανίκητος. Ήθελε τα πάντα δικά του και τα είχε, ακόμη κι αν επρόκειτο για απαγορευμένους καρπούς. Όπως για παράδειγμα οι εξωσυζυγικές σχέσεις που αποδείχθηκε πως ήταν αμέτρητες. Λες και ήθελε να κάνει πράξη εκείνο το Just Do It, το μοτό της Nike, ο πιο διάσημος γκόλφερ όλων των εποχών δεν προλάβαινε να διαψεύδει τις αποκαλύψεις γυναικών που έρχονταν από παντού. Τελικά παραδόθηκε στη δύναμη της αδιαμφισβήτητης αλήθειας. Δημόσια παραδοχή, διαπόμπευση, άσχημο διαζύγιο, μαζική απώλεια χορηγών, ραγδαία πτώση στην παγκόσμια κατάταξη. Όταν κατόρθωσε σιγά-σιγά να ξεπεράσει το παρελθόν και να ξαναβρεί τη φόρμα του, ήρθε η «κατάρα» των τραυματισμών. Τουλάχιστον ένας σοβαρός κάθε χρόνο. Με συνέπειες καταστροφικές.
Αν και το 2014 επανήλθε για λίγο στο Νο. 1 (συνολικά έμεινε εκεί 683 εβδομάδες, περισσότερες από κάθε άλλον) η συνέχεια ήταν μια διαρκής απογοήτευση. Η κατρακύλα δεν είχε όρια. Πρώτα εκτός της 50άδας, μετά εκτός 100άδας. Μετά κάτω από το 500 και τώρα πια ούτε καν μέσα στους 1000 πρώτους της κατάταξης… Ποιος; Αυτός! Ένας από τους μεγαλύτερους, αν όχι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών. Αυτός που γκρέμισε κάθε λογική με το τελειότερο χτύπημα που είδε ποτέ ο κόσμος, αλλά κατέληξε να συλλαμβάνεται να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ και άλλων απαγορευμένων ουσιών.